2= Roomser dan de paus.

Hoofdstuk 2

Vandaag is het zaterdag 30 oktober.
Nadat ik gisteren mijn eerste aflevering van mijn blog wereldwijd heb gemaakt, ben ik verrast door de vele reakties van jullie allemaal. Geweldig hoe iedereen het kan begrijpen en accepteren dat ik op deze wijze makkelijker een verslag kan geven wat er allemaal te gebeuren staat in de rechtzaal en wat de aanleiding ervoor was. Om nog weer terug te halen waar het allemaal mee begon heb ik nog eens in mijn journals gekeken, en terug gelezen hoe ik me 10 jaar geleden voelde.

Je zou kunnen zeggen dat al die rechtzaken die Jos tot op heden tegen zich heeft gekregen te wijten zijn aan het feit dat we onze vriendin Silvia Millecam in huis hebben genomen toen ze hulp nodig had.
Maar ja, als jij dit leest, vele van jullie zijn ook te gast geweest bij Jos en mij in ons huis, en heb je een of meerdere nachten bij ons gelogeerd. En toch is daar geen drama of rechtzaak uit ontstaan.
Ik ben van mening dat juist de naams bekendheid van Silvia aanleiding is geweest om deze rechtzaken nu eens breeduit te belichten met name in de nederlandse media. Aan de ene kant hebben we allemaal de media nodig, want die brengen ons op de hoogte van wat er in de wereld gaande is. Maar voordat er krant of tv of internet was, gebeurde er ook vele dingen in de wereld, alleen nu komt het bij jou en mij in onze schoot geworpen door alle (technische) mogelijkheden. Aangezien we de media niet meer weg kunnen denken, is het maar beter om deze te accepteren, en met name te filteren wat wel en niet integer is.
   Ik zelf kan het gezicht van Jeroen Pauw niet meer zonder ergenis zien in de uitzendingen van Pauw en Witteman, want het is juist Jeroen Pauw die in mijn ogen zijn gasten met zoveel vooringenomenheid vragen stellen kan, of observeren, dat ik er misselijk van ben. Tijdens de begrafenis van Silvia alweer zo'n 10 jaar geleden liep hij meer als een protserige pauw rond, en was neerbuigend naar vreemden. Ik heb samen met Jos ooit het verzoek gehad om in zijn programma te komen, maar daar hebben we voor bedankt.
Je moet zo'n afwijzing ook nog netjes doen, want anders krijg je diezelfde pers tegen je. En dan schiet je alleen maar jezelf neer als loslopend wild.
   Ooit kreeg ik een telefoontje van de VPRO met het verzoek om onze fax eens te lezen die ze hadden gezonden. Zo'n 8 jaar geleden ging dat nog met papier en nog niet via de computer. De VPRO had een brief in handen gekregen die door de Inspektie Volksgezondheid uit Gelderland naar Jos was verzonden naar aanleiding van een gesprek wat wij in Arnhem bij Mevr. Miedema hebben gehad. Zij was de hoofd inspecteur van Inspectie Volksgezondheid in Gelderland, en had naar aanleiding van een verzoek van toen Inspecteur Generaal Dhr. Kingma uit Den Haag met ons een gesprek over onze relatie met Silvia Millecam.
Dhr Kingma was in die tijd Inspekteur Generaal van de Inspectie Volksgezondheid. Dat wil dus zeggen dat hij de baas van alle inspecteurs in Nederland was. In elke provincie werd een Inspecteur benoemd, en aan het hoofd van het overkoepelend orgaan van de inspectie in Den Haag zat dhr. Kingma. Enkele jaren later werd dezelfde heer Kingma bij de inspectie vervangen omdat de leidinggevende kwaliteiten bij de inspectie te wensen over liet. Eerst kwam er een interim tijdens het bewind van dhr Kingma aan het hoofd van de inspectie, daarna werd dhr Kingma 'weg gepromoot' als directeur van het ziekenhuis in Enschede.
Maar goed, dhr. Kingma was in die tijd tijdens het overlijden van Silvia niet alleen Inspecteur Generaal van de Inspectie Volksgezondheid, maar hij was ook bijzonder lid van de Vereniging tegen de Kwakzalverij.
De Vereniging tegen de Kwakzalverij heeft op z'n hoogst ongeveer 400 leden gehad, waarvan meer dan de helft uit reporters en journalisten bestaat. Deze laatste krijgen natuurlijk als lid van deze vereniging het allereerst informatie te lezen en te horen op website en bijeenkomsten. Het was 4 maanden na het overlijden van Silvia dat de Vereniging tegen de Kwakzalverij een nieuwjaars receptie hield. En als spreker heeft dhr. Kingma daar een speech gehouden.

Ooit schreef dhr. Geert E. Schuitemaker in zijn blad "Ortho", dat dhr Kingma tijdens deze nieuwjaars receptie in zijn speech een voorbeeld gaf van het werk van de Inspectie Volksgezondheid.
Kingma gaf volgens Schuitema aan dat de Inspectie het kaf van het koren kan scheiden door veel onderzoek te doen bij alternatieve behandelaars. Volgens Schuitema is dhr. Kingma tijdens deze speech volledig onderuit gehaald door de aanwezige leden van de Vereniging tegen de Kwakzalverij. Zij gaven aan dat de Inspectie in feite veel te weinig doet om 'kwakzalvers' op te sporen. De leden hebben toen volgens schrijven van Schuitema dhr. Kingma uitgedaagd om nu eens onderzoek te doen naar het hele ziekte proces van Silvia Millecam. Dhr. Kingma heeft aldus volgens het stukje tekst in Ortho een toezegging gedaan om deze zaak eens te gaan onderzoeken. Pas 4 maanden later heeft dhr. Kingma een tweetal inspecteurs benoemd en een secretaresse als onderzoeks commissie in de zaak "Millecam".
   De beide inspecteurs waren mevr Peters van de provincie Zuid Holland en dhr Westerouen van Meeteren als inspecteur uit Brabant. Om nu als Inspecteur Generaal een grootschalig onderzoek te starten met als aanleiding een nieuwjaars receptie van de Vereniging tegen de Kwakzalverij is niet echt correct. Voor dhr. Kingma dus de ijdele taak om een andere aanleiding te formuleren om voldoende geloofwaardigheid te hebben voor dit onderzoek.

In de aanhef van het verslag wat 2 jaar later uitgebracht werd door de inspectie heeft men ervoor gekozen om als aanleiding voor dit onderzoek aan te dragen.
A: de aanhoudende aandacht in de media.
B: de vragen die in de Tweede Kamer zouden zijn gesteld.

Als je terugkijkt naar kranten en media, was inderdaad veel aandacht voor het overlijden van Silvia. Echter 10 dagen na haar dood zag je al niks meer in de krant of tv over onze vriendin Silvia Millecam.
De echte media hype begon pas nadat het onderzoeks rapport gepubliceerd werd. Voor die tijd was de Gelderlander Krant benieuwd naar het verhaal van Silvia omdat ze in de gelijknamige provincie was overleden. Maar na 10 dagen werd het stil in media land over Silvia. Wij waren enkele jaren later toch wel eens benieuwd wie of welke partij er vragen gesteld hadden in de Tweede Kamer. Je kunt, en dat wist ik voorheen echt niet, alle vragen die er gesteld worden via internet opvragen, om zo als burger mee te kijken wie een vraag heeft gesteld. De vraag staat volledig uitgewerkt op papier met naam en toenaam erbij en welke datum, zo kun je alle details teruglezen. Tijdens de tuchtzaak heeft onze advokaat op ons verzoek dit eens nagekeken, en het bleek dat er één jawel zeggen en schrijven één vraag was gesteld door Jan Marijnissen en zijn partij over het overlijden van Silvia Millecam. Kwam dat even goed uit voor dhr Kingma als Inspecteur Generaal om zo een aanleiding te hebben om jou en mijn duur belastinggeld in te zetten om dit onderzoek te starten.
   Dhr. Kingma verzocht dus mevr. Miedema van de afdeling Gelderland van de Inspectie Volksgezondheid, om met Jos en mij eens te praten over onze inmenging in het ziekte proces van Silvia Millecam.
Ik kan je zeggen dat wij behoorlijk zenuwachtig waren, aangezien je zo'n oproep nog nooit eerder hebt gehad. Het voelde ook alsof we 'op het matje geroepen werden'. Maar mevr Miedema herkende Jos nog omdat hij in 1988 hulp had ingeroepen van de inspectie in Arnhem.

Jos is in 1985 als arts aan de Universiteit in Nijmegen afgestudeerd als arts. Hij heeft toen eerst 2 jaar gewerkt in Boxmeer in het ziekenhuis, en daarna is hij in Nijmegen op de ambulance dienst gaan werken als zieken broeder. Er waren simpel weg teveel artsen in Nederland. Tijdens de 2 jaren in Nijmegen heeft Jos een aanvullende opleiding gedaan bij de NAAV. Dit is de Nederlandse Arts en Accupunctuur Vereniging. De aanvullende opleiding duurde 3 jaar, echter Jos deed het in twee jaar, aangezien hij heel graag als accupuncturist wilde gaan werken in een kliniek. Na 2 jaar bij de ambulance dienst in Nijmegen en met een diploma van de NAAV op zak kon Jos gaan solliciteren op een baan in Arnhem. Hij begon te werken in een praktijk in Arnhem (is overigens inmiddels verhuisd) van de reeds overleden heer B., Jos kreeg als taak om daar patienten te gaan behandelen voor dhr. B. die zelf therapeut was. Ook gaf Jos les voor dhr. B. in zijn eigen opleidings instituut. Maar al snel kreeg Jos in de gaten dat er niet correcte dingen in deze praktijk gebeurde. Dhr. B. haalde illegaal koeien preparaten naar Nederland om zo hormoon behadelingen uit te voeren. Jos gaf aan dat dit niet volgens de regels was, en dat hij hier niet aan mee wilde werken. Dhr B. gaf aan dat als Jos dit wel zou doen, hij binnen enkele jaren de praktijk van de al oudere heer B. zou kunnen overnemen.
   Zoals jullie allemaal al wel weten, zeg ik altijd dat Jos "roomser dan de paus is", en dus niets maar dan ook niets zou doen wat niet correct is. Ondanks de beloftes kon Jos zich niet verenigen met de werkwijze, en besprak met mij dat hij iets moest doen, want hij kon zijn ogen niet zomaar sluiten of wegkijken alsof er niets aan de hand was. Na veel gepraat heeft Jos uiteindelijk onze rechts bijstands verzekering van Centraal Beheer gebeld (ja hoor die uit Apeldoorn), en heeft in een gesprek alles verteld. De advokaat die toen met ons dit gesprek voerde was erg verbaasd, en hield Jos maar voor dat als hij dit naar buiten zou gaan brengen hij sowiezo zijn jaarcontract bij dhr. B. niet verlengd zou krijgen. Voor Jos was dit uberhaupt geen thema. Zijn persoonlijk gewin was niet van belang, als het om illegale dingen gaat in de medische wereld.
    Aldus zo gezegd, zo gedaan. Jos heeft in een brief zijn werkgever te kennen gegeven dat als de illegale hormoon behandelingen niet gestopt zouden worden, hij een brief zou schrijven naar de Inspectie Volksgezondheid. Je kunt je voorstellen hoe toen de sfeer op zijn werk was. Ik was hoog zwanger van onze eerste zoon Tys, en Jos werd met de nek aangekeken door zijn baas. Na verstrijken van de 2 weken heeft Jos uiteindelijk de Inspectie Volksgezondheid ingelicht middels een brief van deze illegale behandeling.
Jos werd door zijn baas op staande voet ontslagen, en kwam thuis te zitten zonder werk. Mevr Miedema als hoofd Inspecteur van gelderland heeft deze zaak met dhr. B. toen in behandeling gehad.

Nu bijna 14 jaren later zit Jos dus weer tegenover mevr Miedema in Arnhem. Ik kon op het bureau van haar zien dat de brief die Jos met de hand toen nog geschreven had in haar dossier lag. We hadden dus in mijn mening toen al een voorsprong, omdat ze wist dat Jos toen in 1988 heel integer gehandeld had, en dus was er geen vijandigheid of verwijtende sfeer tijdens ons gesprek. Mevrouw Miedema had een secretaresse bij zich die alles tijdens het gesprek opschreef. Ik weet nog dat ik daar erg door geintimideerd werd. Ieder woord wat je zegt staat ineens op papier.
   Na enkele weken kregen we een gespreksverslag en een brief van Mevr Miedema als Inspecteur Volksgezondheid in Gelderland. In die brief stond dat de Inspectie geen aanleiding zag in verdere stappen te ondernemen tegen Jos in de zaak Millecam. Wij hadden een goede vriendin verloren en ze wenste ons als gezin heel veel sterkte. Voor Jos en mij was daarmee de zaak afgedaan, en hebben we de brief in de map opgeborgen 'correspondentie ministerie'. Ik heb die brief nooit meer uit de lade gehaald, en ook nooit copieën gemaakt. Maar wie schetste onze verbazing dat ik dus door de VPRO gebeld werd en of ik bij de fax wilde kijken of juist deze brief inderdaad door ons ontvangen was. Ik kon alleen maar bevestigen dat dit de brief was die wij hadden ontvangen. Ik vroeg direkt hoe de VPRO aan deze brief was gekomen, maar kreeg zoals ik kon verwachten geen antwoord. Dat was geheim. Ik ben als eerste in de map met 'correspondentie ministerie' gaan kijken, en zag dat de bewuste brief nog steeds gewoon in de map opgeborgen lag. De VPRO zond in het radio programma Zembla een documantaire uit waar ook deze brief als voorbeeld naar voren kwam.
   Aangezien wij erg terughoudend en integer proberen te zijn over het verstrekken van informatie naar de media was de verbazing dan ook erg groot over het uitlekken van deze brief. Ook al was het een brief in ons voordeel, wij hebben die informatie niet naar buiten gebracht. Ik heb daarom naar de Inspectie Volksgezondheid in Arnhem gebeld, en vroeg mevr. Miedema als hoofdinspecteur van Gelderland te spreken. In de tussenliggende tijd was mevr Miedema inmiddels met pensioen, en kreeg ik de toemalige Inspecteur aan de lijn. Ik heb hem telefonisch verteld wat er gebeurd was, en wilde graag opheldering van de Inspectie. Als wij de brief niet hebben verschaft, dan kan de lek alleen maar van de Inspectie komen. En ook al was dit geen gevoelige informatie over een persoonlijk letsel of zo, toch is discretie op zijn plaats bij de Inspectie.
De nieuwe Inspecteur gaf aan dat de afdeling Gelderland alle stukken uit het dossier Koonen/Millecam naar de hoofd inspectie in Den Haag had moeten sturen, maar hij zou op onderzoek uitgaan, waar en wie de lek was geweest. Ik weet het nog als de dag van gisteren dat een paar weken later dezelfde inspecteur me belde op mijn mobiel nummer. Ik zat in de auto op weg naar huis met een auto vol kinderen. Ik reed in Berg en Dal de heuvels af, en merkte dat de kinderen muisstil werden in de auto. Zij kwamen net terug van een middag schaatsen op de schaatsbaan met vriendjes, en waren vollop aan het kletsen met elkaar. Ik nam de telefoon op via de speaker, en de boys waren ineens muisstil. Ik kreeg namelijk te horen dat de Inspectie Volksgezondheid geen onderzoek zou instellen naar het lekken van deze brief. Waarop ik reageerde dat als ik hoofd inspecteur van de Inspectie Gelderland was, ik als hoofd wel degelijk zou willen weten wie er in mijn departement met gegevens aan de haal ging. Het antwoord wat ik letterlijk kreeg was,

"maar mevrouw wij gaan geen onderzoek instellen, en als we dat al zouden doen, dan gaan we zeker niet naar U toe onze vuile was buiten hangen".

Ik was stom verbaasd. Een instantie die onafhankelijk moet staan van alle ministeries, die een controlerende taak heeft in onze maatschappij, gaat niet op zoek naar zijn eigen rotte appels in de organisatie.
Op dat moment verloor ik mijn vertrouwen in de integriteit van de Inspectie Volksgezondheid. Als je niet bereid bent de hand in eigen boezem te steken, wie is deze organisatie dan wel om anderen op hun fouten of gebreken te wijzen. Ik heb daarna nog getracht mevr. Miedema privé op te sporen, maar dat is helaas niet gelukt.
   Wat ik daarna gedaan heb is de hoofd redacteur van Zembla gebeld. Om een journalist prive te spreken te krijgen is een wereld wonder op zich. Als je ze niet wilt spreken of zien, blijven ze je benaderen voor meer sensatie, maar als je ze nodig hebt dan krijg je geen nummer. Ik heb toen een leugentje om bestwil gedaan. Ik heb aan de secretaresse verteld dat ik graag mijn verhaal wilde doen aan de VPRO als betrokkene in de zaak Millecam. Maar... dat ik alleen met de hoofd redacteur van Zembla wilde spreken, en met hem een afspraak maken. Uiteindelijk kreeg ik het telefoon nummer van de goede man, en heb hem op zaterdag middag gebeld. Hij vertelde dat hij net in de tuin aan het werk was en een boom aan het uitgraven was, maar voor extra informatie (lees sensatie) hij altijd wel een oor had. Toen ik hem vertelde over de brief die wij ontvangen hadden van de Inspectie en dat dezelfde brief nu in handen was van de VPRO en als document in het radio programma van Zembla gebruikt was, vroeg ik hem naar de bron van deze brief. Hoe komt Zembla aan deze brief. De goede man werd toen boos, hij vertelde mij dat de VPRO nooit de bron van hun informatie zal prijs geven, en nu was hij boos op mij omdat ik hem onder vals voorwensel aan de lijn had gekregen. Waarop ik antwoorde dat hij of zijn journalisten in mijn opinie niets anders doen als onder vals voorwensel informatie los peuteren. De man werd boos, en gaf aan dat als ik inhoudelijk wilde praten over onze ervaringen met Silvia, ik met hem kon praten, maar hij zou nooit zijn bronnen prijs geven. Toen werd de verbinding verbroken.

De volgende dag heb ik een brief geschreven naar de toenmalige Minister President Balkenende. Hij had pas ervoor een brief geschreven naar al zijn ministeries. Daarin had hij geschreven dat het nu afgelopen moest zijn met het naar buiten brengen van gevoelige informatie, met name noemde hij toen in de brief het ministerie van Volks gezondheid.
In mijn brief aan Minister President Balkenende heb ik dit verhaal van de ineens opduikende brief van de Inspectie Volksgezondheid Gelderland geschreven, en dat ik hoopte dat hij als Minister President daar misschien iets in zou kunnen betekenen. Helaas nooit een antwoord mogen ontvangen nog van Jan Peter zelf, of van iemand van zijn kabinet. Dus als we het dan hebben over integriteit , media, of onze wetgevers... nou dan kan ik nog wel een paar boekjes schrijven.

1= De appel valt niet ver van de boom.

Introductie
Vandaag is het 30 oktober 2010, de dag waarop ik besluit om jou via een blog op de hoogte te houden van de komende roerige tijd die weer voor ons ligt.

Jos en ik mogen weer eens een keertje een rondje meedraaien in de rechtzaak die het Openbare Ministerie tegen ons is begonnen voor onze bemoeienis met onze vriendin Silvia Millecam.
Zoals je weet hebben Jos en ik 10 jaar geleden Silvia een plekje in ons huis aangeboden toen ze bijna aan het einde van haar leven was. Jij als goede vriend van ons gezin weet wat dit de afgelopen 10 jaar allemaal teweeg heeft gebracht. Vele hebben ons gesteund, door kaartjes, bloemen, knuffels en dikke pakkerds te komen brengen. Voor ons was het de afgelopen 10 jaar telkens weer het opnieuw vertellen van ons verhaal en de vorderingen per rechts zitting. Om je nu wat meer rechtstreeks te kunnen benaderen zodat het geen standaard verhaal gaat worden wat ik of Jos telkens maar weer vertellen als er vrienden, patienten  of familie bellen na afloop van een rechtszitting, daarom deze blog. Ik ben van mening dat iedereen er recht op heeft een goede uitleg, mijn gevoel, emotie en ervaring vanuit eerste hand te krijgen. Daarom kies ik er voor om dat middels deze blog aan je te schrijven.

Toen ik dit thuis aan onze 3 zonen voorlegde (Tys 22jr Bart 20jr en Niek 18jr) reageerdeNiek, door mij direkt uitleg te geven hoe je zo,n blog start en maakt, en  Bart reageerde door mij een boek aan te bieden wat hij toevallig op dit moment aan het lezen is.
Bart is student middeleeuwse geschiedenis aan de Universiteit in Utrecht, en leest veel voor zijn studie, maar ook gewoon uit interresse.
Het boek wat hij me gaf is A Knights Own Book of Chivalry, en op blz 47 staat en stukje wat ik toepasselijk vind voor dit blog. Om te beginnen wil ik gebruik maken van de volgende quote om mijn intentie van, en voornemen voor het schrijven van dit blog duidelijk te maken:

'Where there is no reproach, there can be no evil but only good. For this reason I pray that God may grant me that I do justice to my subject as far as both manner and matter are concerned' (Uit: Kaeuper, R.W. en Kennedy E., A Knights Own Book of Chivalry (Philadelphia 2005), 47.)

Mijn uitleg voor het belang van deze quote is als volgt: Allereerst laten we er het beste van maken voordat we naar het hogere belang kijken. Het lijkt me dat niemand teleurgesteld zal zijn over deze methode van opvolging. Want door over mijn interpretatie van mijn ervaringen te schrijven kan niemand zeggen dat het juist of onjuist is. Ik wil daarnaast schrijven over de normen en waarden in deze zaak, vooral voor die mensen die de integriteit in acht willen nemen. Ik poog ook mijn eigen integriteit te bewaren en om deze reden hoop ik recht te doen aan dit onderwerp en het zo objectief mogelijk te benaderen.
   Als je dan bedenkt dat dit uit een "handboek voor ridders" komt, geschreven in de 14e eeuw, dan realiseer ik me dat er in onze maatschappij in feite nog maar weinig verandering is opgetreden. Als een ridder in de 14e eeuw dit als handboek weet neer te zetten, en dat dit nu in de 21e eeuw nog steeds van toepassing is, dan mag je jezelf afvragen wat er in de tussenliggende tijd van al die ridderlijke normen en waarden terecht is gekomen. Ik zal trachten, en echt mijn best doen om een zo objektief mogelijke weergave op papier te zetten van de afgelopen jaren en het komende proces.

In eerste instantie had ik het idee om het boek wat ik geschreven heb uit te geven onder de titel "De GRENS VOORBIJ"". Toen Silvia bij ons logeerde zei ze vaak dat ze een boek wilde schrijven om zo de reguliere geneeskunst en de alternatieve geneeskunst bij elkaar te brengen. Het is er bij haar nooit van gekomen, wie weet zal dit er een bijdrage toe kunnen gaan vormen.
Maar een boek schrijven en publiceren kan de boodschap geven dat ik financieel beter wil worden van deze zaak, en daarom kies ik er voor een blog vorm te beginnen, zodat het zonder financieel belang voor iedereen beschikbaar is. Voor die enkeling zoals mijn moeder en buurman Cor die geen computer hebben, print ik deze blog dan zelf uit. Het moge duidelijk zijn dat het mijn weergave is van ons gezinleven en alles wat erbij komt kijken over de nu al weer 10 jaar durende rechtzaak met het OM over onze betrokkenheid bij het overlijden van Silvia Millecam.

Hoofdstuk 1
Als moeder en partner probeer je vaak sterk te zijn, je wilt "de kar trekken"in je gezin. Maar waar haal je zelf je kracht vandaan. Ik geloof heel sterk in een hoger gerecht. Een rechter waar wij allemaal ooit een keertje bij aan de deur staan op het moment van ons eigen overlijden. Daar zal ieder van ons een verantwoording moeten afleggen over zijn of haar leven. Door in dit leven goed te doen, en het goede voorbeeld te willen zijn voor onze zonen, hoop ik door te werken in mijn eigen kleine kring, voor de toekomst een verschil te kunnen maken. Daar haal ik mijn kracht uit. Ik probeer als moeder met name naar onze zonen een pakket waarden en normen mee te geven, hoe je als mens in dit leven zou kunnen staan, goed zijn voor anderen en het goede voorbeeld te willen geven. Juist in het kader daarvan is voor mij belangrijk dat ik zelf dus ook het goede doe.
   Vandaag waren Jos en ik op bezoek bij Harry H. (een vriend van mijn broer Wim) en die gaf aan Jos te kennen, dat hij alleen maar goed doet voor anderen, alleen maar geeft, en nooit heeft geleerd om voor zichzef op te komen, en te gaan staan voor zijn eigen recht. Het was voor mij wonderbaarlijk om te zien hoe deze woorden impact op Jos hadden. Hij rechte zijn rug, en liet zijn eigen emoties daarin zien aan Harry en mij.
Een mooi moment, maar tevens een eye-opener voor mij. Want we hadden het toen we over Jos, maar wat doe ik? Ik verschuil me ook achter de woorden van onze advokaat dhr Hans Anker als hij zegt dat we "de rechtzaak in het gerechts gebouw moeten strijden, en niet in de media". Voor mij was dat tot op heden aanleiding om mijn boek niet te publiceren. Maar was dat wel de echte reden, of ben ik juist bang dat ik details van de logeerpartij van Silvia bij ons in huis ga schrijven en zo naar buiten ga brengen, die wederom olie op het vuur zullen zijn, voor nog meer rechtzaken.
   Na 10 jaar in dit juridisch circus te dolen kan ik alleen maar zeggen dat ik er schoon genoeg van heb. In het achterhoeks zeggen ze dan ïk bun ut zat" Juist omdat ik en mijn hele gezin hier nu al 10 jaar mee moeten leven, lijkt het me tijd om mezelf ook eens uit te spreken over details van verleden en heden. De komende zittingsdata zijn 8-9-11-12-16 en 18 november. Jawel je hebt het goed gelezen weer 6 hele dagen in de rechtbank in Amsterdam.

Jos heeft via zijn advokaat dhr Hans Anker al het verzoek gedaan of de rechtzaak niet per persoon af gehandelt kan worden. Want door zowel dhr Broekhuizen en Jomanda en Jos op een hoop te gooien, moeten zowel Jos als ik, maar ook onze advokaat daar 6 dagen voor uit trekken.
Nu al weten we dat dit alweer 20 tot 25.000 euro gaat kosten om het salaris van dhr Hans Anker te betalen. Niets dan lof over Hans Anker overigens. Want hij heeft zijn tarief al speciaal voor ons gematigd, en de nog steeds open staande schuld daar is hij geduldig over zodat we in kleine porties de rsterende kosten aan hem mogen voldoen in de komende 6 a 8 jaren.Iemand anders gaat werken en sparen voor huis, vakantie of zo, wij doen dat om dit soort dingen te kunnen betalen. O ja we hebben wel een rechts bijstands verzekering via de arts vereniging VVAA , maar daar staat in de kleine lettertjes geschreven dat ze per rechtzaak 25.000 euro betalen. Voor de doorsnee gevallen zou zoveel geld ook al wel voldoende zijn geweest, maar ja in ons geval zitten wij in de afgeoen 10 jaar al ruim boven 7 ton onkosten aan allerhand hulp en jurdische zaken.
Geld is ook niet de drijfveer van mijn blog. Neen, dat jij als vriend, patient of familie lid nu direkt uit eerste hand kunt lezen hoe de vorderingen zijn, dat is mijn doel.
Ook geeft het mijzelf de mogelijkheid om alles even "van me af te schrijven". Want ook al lijk ik wel erg sterk en krachtig, ook ik loop soms tegen een muur, en zoek dan mijn klankborden op.
Geweldige klankborden in deze zijn voor mij Jos en onze 3 zonen, maar ook heb ik veel steun aan mijn broer Wim, die op geheel eigen wijze met ontnuchterende woorden komt. Ooit zei Heleen De Vries voordat ze stierf eens tegen mij, Tonny je krijgt je kinderen als een geschenk, je mag dit geschenk een tijdje vasthouden en ervan genieten, maar geleidelijk aan ga je ze ook begeleiden tot aan een brug. Jij als ouder brengt je kind tot halverwege die brug, laat ze los, en kijkt ze na. Dat is het proces van loslaten. Maar in het geval van onze zonen heb ik het gevoel dat onze jongens regelmatig nog even terug komen naar de brug, en mij en Jos bijpraten en inzicht geven in hun leven en tegelijkertijd ons er weer op wijzen dat wij ons leven nu eens echt moeten gaan leven.

O ja ik kan het prima verwoorden voor anderen om te investeren in jezelf, zodat je veel aan anderen kunt geven. Maar niets is zo duidelijk als je deze boodschap uit de mond van een van je kinderen weer terug krijgt.
Ik denk dat de appel inderdaad niet zo ver van de boom valt.