Hoofdstuk 22.
Het is vandaag 27 November 2010.
Op deze foto zie je links Jos zitten en de rechts zit dhr Norbert Possel. Norbert en Jos kennen elkaar al vele jaren en delen beide de liefde voor hun vak en gezondheid voor hun patiënten is hun hoogste goed.
Norbert heeft totaal 3x een oproep gekregen in de rechtzaken om als getuigen te worden gehoord.
Hij woonde en werkte in Azie en gaf daar les. De eerste keer dat Norbert naar Nederland kwam werd hij net als wijzelf door de politie recherge gehoord in Nijmegen. Wij moesten zijn vliegticket betalen, en Norbert
verscheen bij de politie.
Je zit dan echt in een cel met een agent die dan de vragen stelt, en de andere schrijft jouw antwoorden op. Alleen de omgeving was voor ons al erg intimiderend , vele deuren die achter je gesloten worden, en het feit dat je in een ruimte zit zonder raam. Heel bijzondere ervaring. Norbert moest net als alle getuigen zijn verklaring na afloop ondertekenen. Hij vroeg om een kopie van zijn verklaring, maar dat was niet mogelijk.
Onze advocaat Mr hans Anker heeft later in de strafzaak ALLE verklaringen opgevraagd en toegezonden gekregen. Echer de verklaringen van Mevr lenie Millecam, Dhr Nol Willems en mevr Karin Mellisant hebben we nooit mogen ontvangen. Ben erg benieuwd of we die laatste drie nog ooit een keertje zullen krijgen, nu we vorige week tijdens de zitting begrepen hebben dat deze 3 direct betrokkenen wel degelijk door de Inspectie gehoord zijn als getuigen. Waarschijnlijk waren ze te positief over de alternatieve behandelaars en kon het onderzoeksteam van de Inspectie dit niet gebruiken in hun eigen verslag wat febr 2002 verscheen.
Norbert heeft met name tijdens de tuchtzitting de minachting van de heren tuchtrechters ervaren. Zij gaven aan dat Norbert geen arts was, en daarom niet TER ZAKE KUNDIG. Zijn uitspraken werden gewoon niet geloofd, want de familie Koonen was goed bevriend met Norbert. terwijl de oud assistentes die geen goede relatie met de familie Koonen meer hadden die werden op hun woord wel geloofd. Blijkbaar is de relatie tot de verdachte voor tuchtrechters een aanleiding voor geloofwaardigheid of niet als getuigen.
De derde keer werd Norbert naar Nederland gehaald in 2009 om bij de Amsterdamse Rechter Commissaris een verklaring af te leggen. Dan woon en werk je in Azie en mag je 8 jaar na dato nog het leifst met alle details je verhaal komen vertellen. Daar hebben jij en ik ons belastnggeld voor moeten betalen om deze langdurige en vooral kostbare rechtzaken te betalen. En dan heb ik het niet over de even zo veel kosten die wij tot op heden al betaald hebben, en nog moeten gaan betalen.
De rol van Norbert op 19 Oktober 1999 was van belang, hij gaf aan dat hij en Jos samen Silvia het advies gaven om de borstpunctie die ze eerder had afgezegd, om die alsnog te laten doen. De tuchtrechter zegt dan doodsimpel tegen Norbert, Meneer we geloven Uw uitspraak niet. Ik dacht dat Norbert zou ploffen van woede. Maar ook dat alles helpt niet. Door deze rechtzaken hebben Jos en Norbert wel een hele hechte en bijzondere band gekregen samen. is natuurlijk ook heel bijzonder als je drie keer op een rij naar Europa gehaald bent om te getuigen voor je vriend. Wij hebben nooit afspraken gemaakt of uitspraken voor willen bereiden. Gewoon je verhaal doen zoals het was/is, dat is het eerlijkst. Da blijkt dat je na 8 jaren je uitspraak iets anders doet, maar in grote lijnen is de verklaring precies gelijk. Maakt het OM daar direct gebruik van door de onzorgvuldigheid van de details aan te geven in haar pleidooi.
Ook ik moest in 2009 bij de Rechter Commisaris komen. Heb daar totaal 12 uur in alle details mijn verhaal kunnen doen. Een andere getuige was mevrouw Lenie Lotgerink. Zij zat te wachten totdat ze zou worden gehaald om haar verklaring te doen. In de wachtkamer zat de echtgenoot van een van de assistentes te wachten. Hij was zelf altijd directeur van de basis school geweest en hij vertelde aan Lenie dat zijn vrouw nu binnen zat. Hij vroeg haar of zij ook zo nerveus was als zijn vrouw. Waarop Lenie vertelde dat ze absoluut niet nerveus was, want ZIJ had niets gelogen!. Toen de assistente klaar was, liet ze haar tas vallen met de hele inhoud op de grond. Ze vertelde dat ze hevig emotioneel was geworden, en nog steeds niet tot rust was gekomen. Tja, wat kun je daar nou op zeggen he.?
Het is vandaag 27 November 2010.
Op deze foto zie je links Jos zitten en de rechts zit dhr Norbert Possel. Norbert en Jos kennen elkaar al vele jaren en delen beide de liefde voor hun vak en gezondheid voor hun patiënten is hun hoogste goed.
Norbert heeft totaal 3x een oproep gekregen in de rechtzaken om als getuigen te worden gehoord.
Hij woonde en werkte in Azie en gaf daar les. De eerste keer dat Norbert naar Nederland kwam werd hij net als wijzelf door de politie recherge gehoord in Nijmegen. Wij moesten zijn vliegticket betalen, en Norbert
verscheen bij de politie.
Je zit dan echt in een cel met een agent die dan de vragen stelt, en de andere schrijft jouw antwoorden op. Alleen de omgeving was voor ons al erg intimiderend , vele deuren die achter je gesloten worden, en het feit dat je in een ruimte zit zonder raam. Heel bijzondere ervaring. Norbert moest net als alle getuigen zijn verklaring na afloop ondertekenen. Hij vroeg om een kopie van zijn verklaring, maar dat was niet mogelijk.
Onze advocaat Mr hans Anker heeft later in de strafzaak ALLE verklaringen opgevraagd en toegezonden gekregen. Echer de verklaringen van Mevr lenie Millecam, Dhr Nol Willems en mevr Karin Mellisant hebben we nooit mogen ontvangen. Ben erg benieuwd of we die laatste drie nog ooit een keertje zullen krijgen, nu we vorige week tijdens de zitting begrepen hebben dat deze 3 direct betrokkenen wel degelijk door de Inspectie gehoord zijn als getuigen. Waarschijnlijk waren ze te positief over de alternatieve behandelaars en kon het onderzoeksteam van de Inspectie dit niet gebruiken in hun eigen verslag wat febr 2002 verscheen.
Norbert heeft met name tijdens de tuchtzitting de minachting van de heren tuchtrechters ervaren. Zij gaven aan dat Norbert geen arts was, en daarom niet TER ZAKE KUNDIG. Zijn uitspraken werden gewoon niet geloofd, want de familie Koonen was goed bevriend met Norbert. terwijl de oud assistentes die geen goede relatie met de familie Koonen meer hadden die werden op hun woord wel geloofd. Blijkbaar is de relatie tot de verdachte voor tuchtrechters een aanleiding voor geloofwaardigheid of niet als getuigen.
De derde keer werd Norbert naar Nederland gehaald in 2009 om bij de Amsterdamse Rechter Commissaris een verklaring af te leggen. Dan woon en werk je in Azie en mag je 8 jaar na dato nog het leifst met alle details je verhaal komen vertellen. Daar hebben jij en ik ons belastnggeld voor moeten betalen om deze langdurige en vooral kostbare rechtzaken te betalen. En dan heb ik het niet over de even zo veel kosten die wij tot op heden al betaald hebben, en nog moeten gaan betalen.
De rol van Norbert op 19 Oktober 1999 was van belang, hij gaf aan dat hij en Jos samen Silvia het advies gaven om de borstpunctie die ze eerder had afgezegd, om die alsnog te laten doen. De tuchtrechter zegt dan doodsimpel tegen Norbert, Meneer we geloven Uw uitspraak niet. Ik dacht dat Norbert zou ploffen van woede. Maar ook dat alles helpt niet. Door deze rechtzaken hebben Jos en Norbert wel een hele hechte en bijzondere band gekregen samen. is natuurlijk ook heel bijzonder als je drie keer op een rij naar Europa gehaald bent om te getuigen voor je vriend. Wij hebben nooit afspraken gemaakt of uitspraken voor willen bereiden. Gewoon je verhaal doen zoals het was/is, dat is het eerlijkst. Da blijkt dat je na 8 jaren je uitspraak iets anders doet, maar in grote lijnen is de verklaring precies gelijk. Maakt het OM daar direct gebruik van door de onzorgvuldigheid van de details aan te geven in haar pleidooi.
Ook ik moest in 2009 bij de Rechter Commisaris komen. Heb daar totaal 12 uur in alle details mijn verhaal kunnen doen. Een andere getuige was mevrouw Lenie Lotgerink. Zij zat te wachten totdat ze zou worden gehaald om haar verklaring te doen. In de wachtkamer zat de echtgenoot van een van de assistentes te wachten. Hij was zelf altijd directeur van de basis school geweest en hij vertelde aan Lenie dat zijn vrouw nu binnen zat. Hij vroeg haar of zij ook zo nerveus was als zijn vrouw. Waarop Lenie vertelde dat ze absoluut niet nerveus was, want ZIJ had niets gelogen!. Toen de assistente klaar was, liet ze haar tas vallen met de hele inhoud op de grond. Ze vertelde dat ze hevig emotioneel was geworden, en nog steeds niet tot rust was gekomen. Tja, wat kun je daar nou op zeggen he.?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten