1= De appel valt niet ver van de boom.

Introductie
Vandaag is het 30 oktober 2010, de dag waarop ik besluit om jou via een blog op de hoogte te houden van de komende roerige tijd die weer voor ons ligt.

Jos en ik mogen weer eens een keertje een rondje meedraaien in de rechtzaak die het Openbare Ministerie tegen ons is begonnen voor onze bemoeienis met onze vriendin Silvia Millecam.
Zoals je weet hebben Jos en ik 10 jaar geleden Silvia een plekje in ons huis aangeboden toen ze bijna aan het einde van haar leven was. Jij als goede vriend van ons gezin weet wat dit de afgelopen 10 jaar allemaal teweeg heeft gebracht. Vele hebben ons gesteund, door kaartjes, bloemen, knuffels en dikke pakkerds te komen brengen. Voor ons was het de afgelopen 10 jaar telkens weer het opnieuw vertellen van ons verhaal en de vorderingen per rechts zitting. Om je nu wat meer rechtstreeks te kunnen benaderen zodat het geen standaard verhaal gaat worden wat ik of Jos telkens maar weer vertellen als er vrienden, patienten  of familie bellen na afloop van een rechtszitting, daarom deze blog. Ik ben van mening dat iedereen er recht op heeft een goede uitleg, mijn gevoel, emotie en ervaring vanuit eerste hand te krijgen. Daarom kies ik er voor om dat middels deze blog aan je te schrijven.

Toen ik dit thuis aan onze 3 zonen voorlegde (Tys 22jr Bart 20jr en Niek 18jr) reageerdeNiek, door mij direkt uitleg te geven hoe je zo,n blog start en maakt, en  Bart reageerde door mij een boek aan te bieden wat hij toevallig op dit moment aan het lezen is.
Bart is student middeleeuwse geschiedenis aan de Universiteit in Utrecht, en leest veel voor zijn studie, maar ook gewoon uit interresse.
Het boek wat hij me gaf is A Knights Own Book of Chivalry, en op blz 47 staat en stukje wat ik toepasselijk vind voor dit blog. Om te beginnen wil ik gebruik maken van de volgende quote om mijn intentie van, en voornemen voor het schrijven van dit blog duidelijk te maken:

'Where there is no reproach, there can be no evil but only good. For this reason I pray that God may grant me that I do justice to my subject as far as both manner and matter are concerned' (Uit: Kaeuper, R.W. en Kennedy E., A Knights Own Book of Chivalry (Philadelphia 2005), 47.)

Mijn uitleg voor het belang van deze quote is als volgt: Allereerst laten we er het beste van maken voordat we naar het hogere belang kijken. Het lijkt me dat niemand teleurgesteld zal zijn over deze methode van opvolging. Want door over mijn interpretatie van mijn ervaringen te schrijven kan niemand zeggen dat het juist of onjuist is. Ik wil daarnaast schrijven over de normen en waarden in deze zaak, vooral voor die mensen die de integriteit in acht willen nemen. Ik poog ook mijn eigen integriteit te bewaren en om deze reden hoop ik recht te doen aan dit onderwerp en het zo objectief mogelijk te benaderen.
   Als je dan bedenkt dat dit uit een "handboek voor ridders" komt, geschreven in de 14e eeuw, dan realiseer ik me dat er in onze maatschappij in feite nog maar weinig verandering is opgetreden. Als een ridder in de 14e eeuw dit als handboek weet neer te zetten, en dat dit nu in de 21e eeuw nog steeds van toepassing is, dan mag je jezelf afvragen wat er in de tussenliggende tijd van al die ridderlijke normen en waarden terecht is gekomen. Ik zal trachten, en echt mijn best doen om een zo objektief mogelijke weergave op papier te zetten van de afgelopen jaren en het komende proces.

In eerste instantie had ik het idee om het boek wat ik geschreven heb uit te geven onder de titel "De GRENS VOORBIJ"". Toen Silvia bij ons logeerde zei ze vaak dat ze een boek wilde schrijven om zo de reguliere geneeskunst en de alternatieve geneeskunst bij elkaar te brengen. Het is er bij haar nooit van gekomen, wie weet zal dit er een bijdrage toe kunnen gaan vormen.
Maar een boek schrijven en publiceren kan de boodschap geven dat ik financieel beter wil worden van deze zaak, en daarom kies ik er voor een blog vorm te beginnen, zodat het zonder financieel belang voor iedereen beschikbaar is. Voor die enkeling zoals mijn moeder en buurman Cor die geen computer hebben, print ik deze blog dan zelf uit. Het moge duidelijk zijn dat het mijn weergave is van ons gezinleven en alles wat erbij komt kijken over de nu al weer 10 jaar durende rechtzaak met het OM over onze betrokkenheid bij het overlijden van Silvia Millecam.

Hoofdstuk 1
Als moeder en partner probeer je vaak sterk te zijn, je wilt "de kar trekken"in je gezin. Maar waar haal je zelf je kracht vandaan. Ik geloof heel sterk in een hoger gerecht. Een rechter waar wij allemaal ooit een keertje bij aan de deur staan op het moment van ons eigen overlijden. Daar zal ieder van ons een verantwoording moeten afleggen over zijn of haar leven. Door in dit leven goed te doen, en het goede voorbeeld te willen zijn voor onze zonen, hoop ik door te werken in mijn eigen kleine kring, voor de toekomst een verschil te kunnen maken. Daar haal ik mijn kracht uit. Ik probeer als moeder met name naar onze zonen een pakket waarden en normen mee te geven, hoe je als mens in dit leven zou kunnen staan, goed zijn voor anderen en het goede voorbeeld te willen geven. Juist in het kader daarvan is voor mij belangrijk dat ik zelf dus ook het goede doe.
   Vandaag waren Jos en ik op bezoek bij Harry H. (een vriend van mijn broer Wim) en die gaf aan Jos te kennen, dat hij alleen maar goed doet voor anderen, alleen maar geeft, en nooit heeft geleerd om voor zichzef op te komen, en te gaan staan voor zijn eigen recht. Het was voor mij wonderbaarlijk om te zien hoe deze woorden impact op Jos hadden. Hij rechte zijn rug, en liet zijn eigen emoties daarin zien aan Harry en mij.
Een mooi moment, maar tevens een eye-opener voor mij. Want we hadden het toen we over Jos, maar wat doe ik? Ik verschuil me ook achter de woorden van onze advokaat dhr Hans Anker als hij zegt dat we "de rechtzaak in het gerechts gebouw moeten strijden, en niet in de media". Voor mij was dat tot op heden aanleiding om mijn boek niet te publiceren. Maar was dat wel de echte reden, of ben ik juist bang dat ik details van de logeerpartij van Silvia bij ons in huis ga schrijven en zo naar buiten ga brengen, die wederom olie op het vuur zullen zijn, voor nog meer rechtzaken.
   Na 10 jaar in dit juridisch circus te dolen kan ik alleen maar zeggen dat ik er schoon genoeg van heb. In het achterhoeks zeggen ze dan ïk bun ut zat" Juist omdat ik en mijn hele gezin hier nu al 10 jaar mee moeten leven, lijkt het me tijd om mezelf ook eens uit te spreken over details van verleden en heden. De komende zittingsdata zijn 8-9-11-12-16 en 18 november. Jawel je hebt het goed gelezen weer 6 hele dagen in de rechtbank in Amsterdam.

Jos heeft via zijn advokaat dhr Hans Anker al het verzoek gedaan of de rechtzaak niet per persoon af gehandelt kan worden. Want door zowel dhr Broekhuizen en Jomanda en Jos op een hoop te gooien, moeten zowel Jos als ik, maar ook onze advokaat daar 6 dagen voor uit trekken.
Nu al weten we dat dit alweer 20 tot 25.000 euro gaat kosten om het salaris van dhr Hans Anker te betalen. Niets dan lof over Hans Anker overigens. Want hij heeft zijn tarief al speciaal voor ons gematigd, en de nog steeds open staande schuld daar is hij geduldig over zodat we in kleine porties de rsterende kosten aan hem mogen voldoen in de komende 6 a 8 jaren.Iemand anders gaat werken en sparen voor huis, vakantie of zo, wij doen dat om dit soort dingen te kunnen betalen. O ja we hebben wel een rechts bijstands verzekering via de arts vereniging VVAA , maar daar staat in de kleine lettertjes geschreven dat ze per rechtzaak 25.000 euro betalen. Voor de doorsnee gevallen zou zoveel geld ook al wel voldoende zijn geweest, maar ja in ons geval zitten wij in de afgeoen 10 jaar al ruim boven 7 ton onkosten aan allerhand hulp en jurdische zaken.
Geld is ook niet de drijfveer van mijn blog. Neen, dat jij als vriend, patient of familie lid nu direkt uit eerste hand kunt lezen hoe de vorderingen zijn, dat is mijn doel.
Ook geeft het mijzelf de mogelijkheid om alles even "van me af te schrijven". Want ook al lijk ik wel erg sterk en krachtig, ook ik loop soms tegen een muur, en zoek dan mijn klankborden op.
Geweldige klankborden in deze zijn voor mij Jos en onze 3 zonen, maar ook heb ik veel steun aan mijn broer Wim, die op geheel eigen wijze met ontnuchterende woorden komt. Ooit zei Heleen De Vries voordat ze stierf eens tegen mij, Tonny je krijgt je kinderen als een geschenk, je mag dit geschenk een tijdje vasthouden en ervan genieten, maar geleidelijk aan ga je ze ook begeleiden tot aan een brug. Jij als ouder brengt je kind tot halverwege die brug, laat ze los, en kijkt ze na. Dat is het proces van loslaten. Maar in het geval van onze zonen heb ik het gevoel dat onze jongens regelmatig nog even terug komen naar de brug, en mij en Jos bijpraten en inzicht geven in hun leven en tegelijkertijd ons er weer op wijzen dat wij ons leven nu eens echt moeten gaan leven.

O ja ik kan het prima verwoorden voor anderen om te investeren in jezelf, zodat je veel aan anderen kunt geven. Maar niets is zo duidelijk als je deze boodschap uit de mond van een van je kinderen weer terug krijgt.
Ik denk dat de appel inderdaad niet zo ver van de boom valt.