22= Norbert 3x voor verhoor.

Hoofdstuk 22.
Het is vandaag 27 November 2010.
Op deze foto zie je links Jos zitten en de rechts zit dhr Norbert Possel. Norbert en Jos kennen elkaar al vele jaren en delen beide de liefde voor hun vak en gezondheid voor hun patiënten is hun hoogste goed.
Norbert heeft totaal 3x een oproep gekregen in de rechtzaken om als getuigen te worden gehoord.
Hij woonde en werkte in Azie en gaf daar les. De eerste keer dat Norbert naar Nederland kwam werd hij net als wijzelf door de politie recherge gehoord in Nijmegen. Wij moesten zijn vliegticket betalen, en Norbert
verscheen bij de politie.
Je zit dan echt in een cel met een agent die dan de vragen stelt, en de andere schrijft jouw antwoorden op. Alleen de omgeving was voor ons al erg intimiderend , vele deuren die achter je gesloten worden, en het feit dat je in een ruimte zit zonder raam. Heel bijzondere ervaring. Norbert moest net als alle getuigen zijn verklaring na afloop ondertekenen. Hij vroeg om een kopie van zijn verklaring, maar dat was niet mogelijk.
Onze advocaat Mr hans Anker heeft later in de strafzaak ALLE verklaringen opgevraagd en toegezonden gekregen. Echer de verklaringen van Mevr lenie Millecam, Dhr Nol Willems en mevr Karin Mellisant hebben we nooit mogen ontvangen. Ben erg benieuwd of we die laatste drie nog ooit een keertje zullen krijgen, nu we vorige week tijdens de zitting begrepen hebben dat deze 3 direct  betrokkenen wel degelijk door de Inspectie gehoord zijn als getuigen. Waarschijnlijk waren ze te positief over de alternatieve behandelaars en kon het onderzoeksteam van de Inspectie dit niet gebruiken in hun eigen verslag wat febr 2002 verscheen.
Norbert heeft met name tijdens de tuchtzitting de minachting van de heren tuchtrechters ervaren. Zij gaven aan dat Norbert geen arts was, en daarom niet TER ZAKE KUNDIG. Zijn uitspraken werden gewoon niet geloofd, want de familie Koonen was goed bevriend met Norbert. terwijl de oud assistentes die geen goede relatie met de familie Koonen meer hadden die werden op hun woord wel geloofd. Blijkbaar is de relatie tot de verdachte voor tuchtrechters een aanleiding voor geloofwaardigheid of niet als getuigen.
De derde keer werd Norbert naar Nederland gehaald in 2009 om bij de Amsterdamse  Rechter  Commissaris een verklaring af te leggen. Dan woon en werk je in Azie en mag je 8 jaar na dato nog het leifst met alle details je verhaal komen vertellen. Daar hebben jij en ik ons belastnggeld voor moeten betalen om deze langdurige en vooral kostbare rechtzaken te betalen. En dan heb ik het niet over de even zo veel kosten die wij tot op heden al betaald hebben, en nog moeten gaan betalen.
De rol van Norbert op 19 Oktober 1999 was van belang, hij gaf aan dat hij en Jos samen Silvia het advies gaven om de borstpunctie die ze eerder had afgezegd, om die alsnog te laten doen. De tuchtrechter zegt dan doodsimpel tegen Norbert, Meneer we geloven Uw uitspraak niet. Ik dacht dat Norbert zou ploffen van woede. Maar ook dat alles helpt niet. Door deze rechtzaken hebben Jos en Norbert wel een hele hechte en bijzondere band gekregen samen. is natuurlijk ook heel bijzonder als je drie keer op een rij naar Europa gehaald bent om te getuigen voor je vriend. Wij hebben nooit afspraken gemaakt of uitspraken voor willen bereiden. Gewoon je verhaal doen zoals het was/is, dat is het eerlijkst. Da blijkt dat je na 8 jaren je uitspraak iets anders doet, maar in grote lijnen is de verklaring precies gelijk. Maakt het OM daar direct gebruik van door de onzorgvuldigheid van de details aan te geven in haar pleidooi.
Ook ik moest in 2009 bij de Rechter Commisaris komen. Heb daar totaal 12 uur in alle details mijn verhaal kunnen doen. Een andere getuige was mevrouw Lenie Lotgerink. Zij zat te wachten totdat ze zou worden gehaald om haar verklaring te doen. In de wachtkamer zat de echtgenoot van een van de assistentes te wachten. Hij was zelf altijd directeur van de basis school geweest en hij vertelde aan Lenie dat zijn vrouw nu binnen zat. Hij vroeg haar of zij ook zo nerveus was als zijn vrouw. Waarop Lenie vertelde dat ze absoluut niet nerveus was, want ZIJ had niets gelogen!. Toen de assistente klaar was, liet ze haar tas vallen met de hele inhoud op de grond. Ze vertelde dat ze hevig emotioneel was geworden, en nog steeds niet tot rust was gekomen. Tja, wat kun je daar nou op zeggen he.?
                         

21= De Tuchtzaak.

Hoofdstuk 21.

Het is vandaag 26 November 2010.
Vandaag wil ik het met je hebben over de tuchtzaak.
Nadat de Inspectie Volksgezondheid het rapport op internet had gezet en daarna aan de tweede kamer en de directe betrokkenen had gezonden stonden er aan het einde een aantal aanbevelingen.
Het is m.i erg toevallig dat van alle 32 artsen, ziekenhuizen en therapeuten er zeggen en schhrijven 3 artsen zijn die allen ook complementair behandelen voorgedragen worden voor een tuchtzaak.
Een tuchtzaak is een rechtzaak waar artsen over hun eigen collega artsen een oordeel moeten vellen. In de wet staat ook dat er minimaal 2 aanwezige leden van de tuchtraad in dezelfde discipline moeten werken als de "verdachte"in de zaak.
De tuchtraad is van oordeel geweest dat het gewoon over artsen gaat, en dus was het voldoende dat er in de tuchtraad artsen als leden zaten.
Wij vroegen in eerste instantie Hans Anker om ons te verdedigen in deze zaak, maar hans gaf aan dat hij een strafpleiter is en geen tuchtadvocaat. Zijn werk zou pas later aan de beurt zijn, eerst moest er een uitspraak komen over de tuchtzaak.
klaarblijkelijk vergen beide verschillende kwaliteiten en dus heb je speciaal advocaten die met name tuchtzaken behartigen en ook weer andere advocaten die gespecialiseerd zijn in strafrecht zaken.
In eerste instantie zochten we Mr Benedicte Ficq op, maar na ons eerste gesprek gaf ze aan dat ze geen tuchtrecht voor ons kon doen, wel evt de strafzaak die ongetwijfeld later zou komen, maar haar advies was om ons tot mevr Mr  W. kastelein te wenden.
Op de dag dat Jos me van een reis naar Amerika zou afhalen was hij eerst naar Mevr Mr kastelein geweest. Deze had hem te verstaan gegeven dat hij zo wie zo de tuchtzaak nooit zou kunnen winnen, aangezien ze nu al wist dat 2 van de 3 rechters in de tuchtzaak een grote hekel hebben aan complementaire oftewel alternatieve gezondheidszorg.  Jos moest zich geen enkele illusie maken, en of we haar aub stukken wilde opsturen. De juridische rechtsbijstand van onze praktijk was ook accord met Mr Kastelein en dus zou er spoedig een tuchtzaak op de rol staan.
Ik was in eerste instantie erg boos op deze advocate, hoe ze het in haar hoofd haalde om Jos zo overstuur te maken door zulke uitspraken te doen. Als je met zo,n houding een rechtzaak moet starten dan weet je zo wie zo als dat je verloren hebt.
Dus enkele dagen later had ik mevr Kastelein aan de telefoon, en gaf haar mijn boosheid aan. Waarop ze prompt aangaf de tuchtzaak niet te zullen behandelen. We moesten maar een andere advocate zoeken, want mijn commentaar daar zat ze niet op te wachten.
Met de les van Silva nog vers in mijn hoofd ben ik dus voor Mr kastelein door het stof gegaan, heb mezelf klein gemaakt, mijn excuus aangeboden, en verzocht om aub toch maar door te gaan, want iedereen vertelde ons dat zij gewoon de beste tuchtadvocate was die je kunt bedenken.
Na dit gesprek is er tussen haar en mij nooit enige vorm van hartelijkheid geweest. Ik denk eerder dat we de R uit het woord konden halen.
Ik hem zoveel mogelijk mezelf in haar bijzijn op de achtergrond gehouden, want daar was Jos het meest mee gebaad.
Maar de machteloosheid van de afgelopen 10 jaren was in relatie tot de tuchtzaak voor mij het allergrootst. Als je begeleider als advocate al van tevoren weet waar de aversie van de leden van de tuchtzaak liggen, dan is het inderdaad een ongewonnen strijd.
Ik weet nog goed dat dr Broekhuizen een keertje tijdens de tuchtzaak voor ons in het beklaagde bankje moest. De goede man kwam de rectzaal uit en was nog aan het nabeven van woede. Hij sprak Jos en mij aan en vroeg aan Jos of hij zich beter wilde proberen te beheersen dan hijzelf. Dr Broekhuizen gaf aan dat hij bijna over de tafels van de rechtbank was geklommen uit boosheid.
Na deze zitting mochten wij dan naar binnen. Deminachting van de tuchtrechters was niet alleen door de opstelling van de zaal maar ook in hun houding en vraagstelling gigantisch duidelijk.
De heren rechters verweten Jos dat hij geen inzage wilde geven van het Medisch Dossier van Silvia. Ook niet als het ten koste zou gaan van zichzelf.
Jos gaf aan dat Silvia geen toestemming had gegeven om haar dossier te overhandigen, en dat hij zeker niet zou handelen in haar geest als hij dit toch zou doen.
De rechters vergeleken Jos toen met Don Quichot. Een man de uit overtuiging van zijn zaak tegen windmolens vocht.
Zo zagen ze Jos ook, hij had princiepes, maar waren van mening dat hij die overboord moest gooien als hij daarmee zichzelf zou kunnen redden.
Zoals ik al eerder een keertje schreef in mijn ogen is Jos roomser dan de paus. En ook in deze. Voor hem was het helemaal geen thema. Silvia zou dit nooit hebben kunnen goedkeuren dat haar hele medische dossier op straat zou komen te liggen, en dus wilde Jos daar op geen enkele wijze aan meedoen. Al zou het hemzelf zijn titel als arts gaan kosten.
Tijdens de laatste zitting mocht Jos ook een pleidooi voor zichzelf houden.
Hij had dit pleidooi toen volledig uitgeschreven, vele malen herschreven, en met veel geduld van onze vrienden thuis geoefend.
De feedback die Jos kreeg was erg bemoedigend voor hem. Zeker ook de adviezen hoe te presenteren en hoe te gaan staan welke intonatie en ga zo maar door.
Ik ben dan ook van mening dat het juist zijn eigen bijdrage is geweest die ertoe bij heeft gedragen dat Jos op 19 juni 2007 het vonnis kreeg dat hij voor 12 maanden uit het BIG register zou worden geschrapt. De beide andere artsen Broekhuizen en Dankmeijer werden voorgoed uit het BIG register geschrapt.
Waarom de laatste arts dhr Dankmeijer in de strafzaak niet als verdachte is opgeroepen is voor ons altijd een vraag gebleven.
Voor Jos was de ervaring in de tuchtzaak aanleiding om zelf een persoonlijke coach te zoeken, die hem zou kunnen begeleiden naar vrijuit spreken in het openbaar, jezelf krachtig presenteren en het leven voluit te leven.
Wij kwamen bij Percy Dens terecht. Een sympathieke man uit Amsterdam die ik voor altijd een warm hart zal blijven toedragen voor de bijdrage die hij gegeven heeft aan het  krachtig verwoorden van Jos in deze zaak. Als Percy erbij was geweest weet ik zeker dat hij heel trots zou zijn geweest op de groei die Jos heeft mogen doormaken in zichzelf te verwoorden en voor zichzelf op te komen.
Tijdens het jaar schorsing van Jos als arts heeft hij wel mogen werken onder de titel therapeut, maar niet meer als arts. Tja daar ben je uiteindelijk zelf snel aan gewend, want het werk van Jos was er niet anders door geworden.
Hij mocht toen ineens een jaar niet meer "intraveneus"spuiten, want dat mag een arts wel en een therapeut niet. Maar dat deed hij zo we zo toch al niet.
Maar wat wel pijnlijk was, dat waren de verhalen die we van de patienten terug kregen. Mensen die zich stiekum bij Jos hadden gemeld, want de familie ha alle verhalen in de media gevolgd, en waren het niet eens met de bezoeken van de partner bij Jos.
Een mevrouw uit Ooy vertelde ons dat ze tijdens een etentje in een restaurant met de vuist op tafel sloeg, nadat er veel over Jos en de Millecam zaak was gesproken. Zij werd zo boos over het onrecht wat Jos werd aangedaan in deze gesprekken, dat ze daarna het restaurant verliet.
Deze verhalen en nog veel meer waren voor ons de pijnlijke getuigen van deze dramatische nasleep. Dat nu ineens patienten geen vergoeding van de ziektekosten verzekering kregen om consulten te bespreken met Jos was even pijnlijk.
Menig uur heeft hij dan ook gewerkt zonder een factuur te versturen. Nog nooit is geld voor ons een drijfveer geweest om wel of niet te werken. Zeker voor Jos is zijn missie om gezondheid te bevorderen bij mensen. Daar komt hij z,n bed voor uit, en niet om te werken voor z,n geld.
In dat jaar van schorsing heb ik me 1 keer vergist in het maken van de factuur voor de patient. Per ongeluk had ik na ongeveer 5 maanden een factuur mee gegeven waar de titel van Jos als arts nog opstond.
De ONVZ schreef toen direct een brief naar Inspectie  Volksgezondheid, en gaven aan dat ik fout bezig was geweest in mijn administratie.
We kregen daarop direct een brief  van de Inspectie. Ik heb daarop alle facturen nagekeken en kwam tot de ontdekking dat ik 1x in dat jaar van schorsing een fout had gemaakt.
De patient kreeg uiteraard een andere factuur, zonder dokters titel van Jos. Daarna nooit meer iets vernomen van de Inspectie over dit hoofdstuk.
De ONVZ verzekering bleef nog lange tijd moeilijk doen, ook nadat Jos al lang weer zijn titel als arts mocht gebruiken. Maar na lang volhouden, en de patienten mijn hulp aan te bieden indien de vergoeding van de verzekering nog steeds afgewezen zou worden hebben we dit doorstaan.
Ik kan wel zeggen dat aan het einde van de schorsing de agenda van Jos voor 90% leeg was. Pas nadat hij weer als arts mocht werken kwamen vele patienten weer terug.
Op 19 juni 2008 mocht jos weer als arts verder werken.

20- Jomanda op bezoek.

Hoofdstuk 20

Het is vandaag 25 November 2010.
Nadat er al verschillende vrienden van Silvia bij ons op bezoek waren geweest, vroeg Silvia of het ook goed was dat Jomanda op bezoek zou komen.
Bj al haar vorige vrienden die ze liet weten waar ze was, en die ze dan ook wilde ontvangen had ze geen toestemming gevraagd, maar in het geval van Jomanda was dit voor Silvia aanleiding om wel even overleg te hebben.
Jos en ik gaven aan dat Silvia natuurlijk iedereen mocht ontvangen wie ze wilde, maar dat we Jomanda niet in de blauwe jurk hier wilde zien.
Als ze bereid was in gewone kleren te komen, dan hadden wij daar geen bezwaar tegen, en zou ze ook mee mogen eten.
Op de dag dat Jomanda kwam zat toevallig mijn vriendin Helmy in de wachtkamer samen met mij een kopje thee te drinken.
Jomanda kwam binnen en begon zonder te vragen de handen al op het hoofd van Helmy te leggen en haar te behandelen of hoe je dan ook moet benoemen wat zij doet tijdens haar sessies.
Helmy en ik waren volledig verrast door deze plotselinge aandacht van deze dame die zonder de blauwe jurk er heel gewoon uitziet als iedereen die je in de supermarkt tegen kunt komen.
Al snel heb ik haar de weg naar boven gewezen, want Silvia zat boven op het terras bij ons in haar boek te lezen.
Later tijdens het eten kwamen Helmy en Jomanda elkaar weer tegen, en leek het voor Jomanda de gewoonste zaak van de wereld om zomaar mensen te gaan behandelen.
Maria verdween al snel toen Jomanda kwam naar haar eigen kamer, want Silvia en Jomanda hadden heel wat te bespreken.
Enkele weken later wilde Jomanda een cadeautjes sessie bij ons in de trainings zaal houden. Ze belde daarvoor op en dat heb ik toen afgewezen. Op mijn voorstel een hotelzaal te bespreken in het dorp ging Jomanda niet in.
Na het overlijden van Silvia is Jomanda nog eenmaal op bezoek geweest. Ik weet nog dat ze toen achter haar auto een heel lange aanhangwagen had, met allemaal bloemen en planten uit haar tuin.
Jomanda was verhuisd en had de planten uit de tuin opgehaald. En op doorreis een sessie met enkele van haar trouwe aanhangers afgesproken.
Ik gaf aan dat ook nu zo,n cadeautjes sessie bij ons niet plaats kon vinden, maar dat ik graag wilde informeren of ze in het hotel terecht kon in Millingen aan de Rijn.
Haar teleurstelling was zo groot dat ze direct weer vertrok. Ongeveer een uur later kwamen haar trouwe aanhangers op bezoek. Ieder had een cadeautje meegebracht voor de sessie met Jomanda.
Ik vertelde de dames dat wij de cadeautjes sessie niet in ons pand wilde, waarop Jomanda was vertrokken. De dames waren verbijsterd. Na een kop thee heb ik ze allemaal aangeboden badpakken te lenen en een poosje te gaan zwemmen, als pleister op de wond.
Dat hebben ze toen allemaal gedaan. Na vertrek zag ik dat ze alle cadeautjes waren vergeten. Die hebben we later maar aan de rommelmarkt in Millingen aan de Rijn met Koninginnendag mee gegeven.
Zo zie je maar, eerst is een cadeau een belangrijk middel om een sessie mee te houden, en dan ineens komt het terecht op de rommel markt.
Materie kost veel geld en energie om het te vergaren , maar kost ook veel geld om het te onderhouden. Wijze woorden van een man die ons ooit de boodschap van zijn leven meegaf.
Als je jouw kinderen, gezin nog hebt in goede gezondheid, dan zegt geld en materie niets meer.

19= Het cadeau van Silvia

HOOFDSTUK 19

Vandaag is het 24 November 2010.
Alhoewel het lijkt dat er alleen maar kommer en kwel uit voort gekomen is, wil ik toch graag met je delen dat ik wel degelijk ook iets heel bijzonders van Silvia heb mee gekregen.
Ik noem het inmiddels het cadeau van Silvia.
Ik mocht mijn cadeau van Silvia ontvangen in de 4 maanden in 2001 dat Silvia bij ons in huis logeerde van maandag tot en met donderdag.
Het gebeurde een keertje nadat ze zo,n 6 weken bij ons was dat we in de avond met een groepje mensen bijeen zaten om koffie te drinken in de woonkamer.
Jos en ik zaten met Silvia en Peter en Heleen die er toevallig waren, onze vriendin Maria met haar gebroken schouder en een van mijn zussen, die mij het hele weekend al had geholpen met de computer.
Om namelijk van het gulden tijdperk over te stappen naar het euro tijdperk moest ik een nieuw boekhoud systeem aanschaffen, en daar had ze mij mee geholpen.
Maar doordat ze me 2 dagen had geholpen kreeg ze ook inzicht in de administratie en de verwerking van alle gegevens.
Mijn zus gaf aan dat ze andere keuzes zou maken in het boekhoud programma, en dat zij dat allemaal veel sneller kon doen, en dus bood ze me aan om mijn administratie te gaan voeren.
Ik ervoer echter een aanval op mijn manier van werken en reageerde nukkig en ging met mijn armen over elkaar zitten luisteren op de bank. Vervolgens gaf ik na de koffie aan dat ik vroeg naar bed wilde, en dus liet ik het gezelschap in de kamer met Jos achter.
De volgende ochtend vroeg Silvia mij of ze me iets mocht meegeven!
Ze wilde me iets laten zien, boy o boy wat een les was dat sinds die tijd.
Ze ging voor me zitten op de bank waar ik die avond ervoor had gezeten, en vroeg mij om op een afstand te kijken.
Silvia voerde toen een one woman show op waarin ik een spiegel voorgehouden kreeg.
"ik'zat in de bank en ging met de armen over elkaar zitten nadat Silvia de woorden van mijn zus had uitgesproken. Vervolgens draaide "ik"me met de rug naar het gezelschap, en zag hoe Silvia mij nadeed in het zogenaamd negeren van het gezelschap. "Ik"begon zelfs een tijdschrift te lezen tijdens het groepsgesprek, mijn mond strak te trekken, en vervolgens liet ze me zien dat ik voor het eerst in de geschiedenis zolang als ze me kende dat ik als eerste naar bed vertrok.
Voor Silvia was dat een onbekend fenomeen, want ik ben bijna altijd als laatste nog op.
Toen vroeg ze me of ik een andere mogelijkheid wilde zien, hoe het ook zou kunnen.
Weer kwamen de opmerkingen over de administratie zogenaamd uit de mond van mijn zus, maar nu speelde ze mij waarin ik mijn zus bedankte voor al het werk wat ze in het weekend had verricht. Ook bedankte "ik"haar voor alle goede tips en adviezen, en "ik"zou de tips en adviezen later graag ter harte nemen als het tijdstip ervoor zou aanbreken.
Toen speelde ze dat mijn zus zich erg tevreden voelde en ik dus niet vroeg naar bed hoefde te verdwijnen.
Toen vroeg ze aan mij of ik het verschil had gemerkt, en of ik zag wat Silvia had gedaan?
Ja natuurlijk was dat voor me duidelijk, ik had mijn zus erkenning gegeven voor haar inzet en voor haar idee, maar met vriendelijke en tactische woorden had ik haar duidelijk gemaakt dmv het toneelspel van Silvia dat ik toch uiteindelijk de keuze zlef maak.
Een prachtige ervaring voor me die ik later nog vele vele maken heb mogen toepassen. Ik heb dit voorbeeld ook aan de Inspectie Volksgezondheid en aan de rechters van het tuchtcollege en ook aan de Rechter Commissaris verteld ter voorbereiding van alle rechtzaken.
Want Silvia gaf me namelijk aan dat ze deze tactiek had gebruikt toen de huisarts samen met haar vroegere vriend (ik dacht dat dit Gijs de lange was) in Amsterdam op de stoep stond.
Gijs begon het koffer van Silvia op de slaapkamer in te pakken, terwijl de huisarts haar trachtte over te halen toch naar het ziekenhuis te gaan.
Silvia heeft beide mannen bedankt voor hun bezorgdheid, ze waardeerde dit echt, en zou als de tijd ervoor was gekomen hun adviezen ter harte nemen en er iets mee doen.
Beide heren stonden met een korte tijd weer op de stoep, en Silvia trok haar eigen plan.
In feite kan ieder van ons deze tactiek toepassen in vele verschillende situaties, want hoe vaak krijgen we niet ongewild zogenaamd advies, waar je niet op zit te wachten.
Op deze manier kun je dus jezelf en de ander met een zachte hand toch iets duidelijk maken. Probeer maar eens.