22= Norbert 3x voor verhoor.

Hoofdstuk 22.
Het is vandaag 27 November 2010.
Op deze foto zie je links Jos zitten en de rechts zit dhr Norbert Possel. Norbert en Jos kennen elkaar al vele jaren en delen beide de liefde voor hun vak en gezondheid voor hun patiënten is hun hoogste goed.
Norbert heeft totaal 3x een oproep gekregen in de rechtzaken om als getuigen te worden gehoord.
Hij woonde en werkte in Azie en gaf daar les. De eerste keer dat Norbert naar Nederland kwam werd hij net als wijzelf door de politie recherge gehoord in Nijmegen. Wij moesten zijn vliegticket betalen, en Norbert
verscheen bij de politie.
Je zit dan echt in een cel met een agent die dan de vragen stelt, en de andere schrijft jouw antwoorden op. Alleen de omgeving was voor ons al erg intimiderend , vele deuren die achter je gesloten worden, en het feit dat je in een ruimte zit zonder raam. Heel bijzondere ervaring. Norbert moest net als alle getuigen zijn verklaring na afloop ondertekenen. Hij vroeg om een kopie van zijn verklaring, maar dat was niet mogelijk.
Onze advocaat Mr hans Anker heeft later in de strafzaak ALLE verklaringen opgevraagd en toegezonden gekregen. Echer de verklaringen van Mevr lenie Millecam, Dhr Nol Willems en mevr Karin Mellisant hebben we nooit mogen ontvangen. Ben erg benieuwd of we die laatste drie nog ooit een keertje zullen krijgen, nu we vorige week tijdens de zitting begrepen hebben dat deze 3 direct  betrokkenen wel degelijk door de Inspectie gehoord zijn als getuigen. Waarschijnlijk waren ze te positief over de alternatieve behandelaars en kon het onderzoeksteam van de Inspectie dit niet gebruiken in hun eigen verslag wat febr 2002 verscheen.
Norbert heeft met name tijdens de tuchtzitting de minachting van de heren tuchtrechters ervaren. Zij gaven aan dat Norbert geen arts was, en daarom niet TER ZAKE KUNDIG. Zijn uitspraken werden gewoon niet geloofd, want de familie Koonen was goed bevriend met Norbert. terwijl de oud assistentes die geen goede relatie met de familie Koonen meer hadden die werden op hun woord wel geloofd. Blijkbaar is de relatie tot de verdachte voor tuchtrechters een aanleiding voor geloofwaardigheid of niet als getuigen.
De derde keer werd Norbert naar Nederland gehaald in 2009 om bij de Amsterdamse  Rechter  Commissaris een verklaring af te leggen. Dan woon en werk je in Azie en mag je 8 jaar na dato nog het leifst met alle details je verhaal komen vertellen. Daar hebben jij en ik ons belastnggeld voor moeten betalen om deze langdurige en vooral kostbare rechtzaken te betalen. En dan heb ik het niet over de even zo veel kosten die wij tot op heden al betaald hebben, en nog moeten gaan betalen.
De rol van Norbert op 19 Oktober 1999 was van belang, hij gaf aan dat hij en Jos samen Silvia het advies gaven om de borstpunctie die ze eerder had afgezegd, om die alsnog te laten doen. De tuchtrechter zegt dan doodsimpel tegen Norbert, Meneer we geloven Uw uitspraak niet. Ik dacht dat Norbert zou ploffen van woede. Maar ook dat alles helpt niet. Door deze rechtzaken hebben Jos en Norbert wel een hele hechte en bijzondere band gekregen samen. is natuurlijk ook heel bijzonder als je drie keer op een rij naar Europa gehaald bent om te getuigen voor je vriend. Wij hebben nooit afspraken gemaakt of uitspraken voor willen bereiden. Gewoon je verhaal doen zoals het was/is, dat is het eerlijkst. Da blijkt dat je na 8 jaren je uitspraak iets anders doet, maar in grote lijnen is de verklaring precies gelijk. Maakt het OM daar direct gebruik van door de onzorgvuldigheid van de details aan te geven in haar pleidooi.
Ook ik moest in 2009 bij de Rechter Commisaris komen. Heb daar totaal 12 uur in alle details mijn verhaal kunnen doen. Een andere getuige was mevrouw Lenie Lotgerink. Zij zat te wachten totdat ze zou worden gehaald om haar verklaring te doen. In de wachtkamer zat de echtgenoot van een van de assistentes te wachten. Hij was zelf altijd directeur van de basis school geweest en hij vertelde aan Lenie dat zijn vrouw nu binnen zat. Hij vroeg haar of zij ook zo nerveus was als zijn vrouw. Waarop Lenie vertelde dat ze absoluut niet nerveus was, want ZIJ had niets gelogen!. Toen de assistente klaar was, liet ze haar tas vallen met de hele inhoud op de grond. Ze vertelde dat ze hevig emotioneel was geworden, en nog steeds niet tot rust was gekomen. Tja, wat kun je daar nou op zeggen he.?
                         

21= De Tuchtzaak.

Hoofdstuk 21.

Het is vandaag 26 November 2010.
Vandaag wil ik het met je hebben over de tuchtzaak.
Nadat de Inspectie Volksgezondheid het rapport op internet had gezet en daarna aan de tweede kamer en de directe betrokkenen had gezonden stonden er aan het einde een aantal aanbevelingen.
Het is m.i erg toevallig dat van alle 32 artsen, ziekenhuizen en therapeuten er zeggen en schhrijven 3 artsen zijn die allen ook complementair behandelen voorgedragen worden voor een tuchtzaak.
Een tuchtzaak is een rechtzaak waar artsen over hun eigen collega artsen een oordeel moeten vellen. In de wet staat ook dat er minimaal 2 aanwezige leden van de tuchtraad in dezelfde discipline moeten werken als de "verdachte"in de zaak.
De tuchtraad is van oordeel geweest dat het gewoon over artsen gaat, en dus was het voldoende dat er in de tuchtraad artsen als leden zaten.
Wij vroegen in eerste instantie Hans Anker om ons te verdedigen in deze zaak, maar hans gaf aan dat hij een strafpleiter is en geen tuchtadvocaat. Zijn werk zou pas later aan de beurt zijn, eerst moest er een uitspraak komen over de tuchtzaak.
klaarblijkelijk vergen beide verschillende kwaliteiten en dus heb je speciaal advocaten die met name tuchtzaken behartigen en ook weer andere advocaten die gespecialiseerd zijn in strafrecht zaken.
In eerste instantie zochten we Mr Benedicte Ficq op, maar na ons eerste gesprek gaf ze aan dat ze geen tuchtrecht voor ons kon doen, wel evt de strafzaak die ongetwijfeld later zou komen, maar haar advies was om ons tot mevr Mr  W. kastelein te wenden.
Op de dag dat Jos me van een reis naar Amerika zou afhalen was hij eerst naar Mevr Mr kastelein geweest. Deze had hem te verstaan gegeven dat hij zo wie zo de tuchtzaak nooit zou kunnen winnen, aangezien ze nu al wist dat 2 van de 3 rechters in de tuchtzaak een grote hekel hebben aan complementaire oftewel alternatieve gezondheidszorg.  Jos moest zich geen enkele illusie maken, en of we haar aub stukken wilde opsturen. De juridische rechtsbijstand van onze praktijk was ook accord met Mr Kastelein en dus zou er spoedig een tuchtzaak op de rol staan.
Ik was in eerste instantie erg boos op deze advocate, hoe ze het in haar hoofd haalde om Jos zo overstuur te maken door zulke uitspraken te doen. Als je met zo,n houding een rechtzaak moet starten dan weet je zo wie zo als dat je verloren hebt.
Dus enkele dagen later had ik mevr Kastelein aan de telefoon, en gaf haar mijn boosheid aan. Waarop ze prompt aangaf de tuchtzaak niet te zullen behandelen. We moesten maar een andere advocate zoeken, want mijn commentaar daar zat ze niet op te wachten.
Met de les van Silva nog vers in mijn hoofd ben ik dus voor Mr kastelein door het stof gegaan, heb mezelf klein gemaakt, mijn excuus aangeboden, en verzocht om aub toch maar door te gaan, want iedereen vertelde ons dat zij gewoon de beste tuchtadvocate was die je kunt bedenken.
Na dit gesprek is er tussen haar en mij nooit enige vorm van hartelijkheid geweest. Ik denk eerder dat we de R uit het woord konden halen.
Ik hem zoveel mogelijk mezelf in haar bijzijn op de achtergrond gehouden, want daar was Jos het meest mee gebaad.
Maar de machteloosheid van de afgelopen 10 jaren was in relatie tot de tuchtzaak voor mij het allergrootst. Als je begeleider als advocate al van tevoren weet waar de aversie van de leden van de tuchtzaak liggen, dan is het inderdaad een ongewonnen strijd.
Ik weet nog goed dat dr Broekhuizen een keertje tijdens de tuchtzaak voor ons in het beklaagde bankje moest. De goede man kwam de rectzaal uit en was nog aan het nabeven van woede. Hij sprak Jos en mij aan en vroeg aan Jos of hij zich beter wilde proberen te beheersen dan hijzelf. Dr Broekhuizen gaf aan dat hij bijna over de tafels van de rechtbank was geklommen uit boosheid.
Na deze zitting mochten wij dan naar binnen. Deminachting van de tuchtrechters was niet alleen door de opstelling van de zaal maar ook in hun houding en vraagstelling gigantisch duidelijk.
De heren rechters verweten Jos dat hij geen inzage wilde geven van het Medisch Dossier van Silvia. Ook niet als het ten koste zou gaan van zichzelf.
Jos gaf aan dat Silvia geen toestemming had gegeven om haar dossier te overhandigen, en dat hij zeker niet zou handelen in haar geest als hij dit toch zou doen.
De rechters vergeleken Jos toen met Don Quichot. Een man de uit overtuiging van zijn zaak tegen windmolens vocht.
Zo zagen ze Jos ook, hij had princiepes, maar waren van mening dat hij die overboord moest gooien als hij daarmee zichzelf zou kunnen redden.
Zoals ik al eerder een keertje schreef in mijn ogen is Jos roomser dan de paus. En ook in deze. Voor hem was het helemaal geen thema. Silvia zou dit nooit hebben kunnen goedkeuren dat haar hele medische dossier op straat zou komen te liggen, en dus wilde Jos daar op geen enkele wijze aan meedoen. Al zou het hemzelf zijn titel als arts gaan kosten.
Tijdens de laatste zitting mocht Jos ook een pleidooi voor zichzelf houden.
Hij had dit pleidooi toen volledig uitgeschreven, vele malen herschreven, en met veel geduld van onze vrienden thuis geoefend.
De feedback die Jos kreeg was erg bemoedigend voor hem. Zeker ook de adviezen hoe te presenteren en hoe te gaan staan welke intonatie en ga zo maar door.
Ik ben dan ook van mening dat het juist zijn eigen bijdrage is geweest die ertoe bij heeft gedragen dat Jos op 19 juni 2007 het vonnis kreeg dat hij voor 12 maanden uit het BIG register zou worden geschrapt. De beide andere artsen Broekhuizen en Dankmeijer werden voorgoed uit het BIG register geschrapt.
Waarom de laatste arts dhr Dankmeijer in de strafzaak niet als verdachte is opgeroepen is voor ons altijd een vraag gebleven.
Voor Jos was de ervaring in de tuchtzaak aanleiding om zelf een persoonlijke coach te zoeken, die hem zou kunnen begeleiden naar vrijuit spreken in het openbaar, jezelf krachtig presenteren en het leven voluit te leven.
Wij kwamen bij Percy Dens terecht. Een sympathieke man uit Amsterdam die ik voor altijd een warm hart zal blijven toedragen voor de bijdrage die hij gegeven heeft aan het  krachtig verwoorden van Jos in deze zaak. Als Percy erbij was geweest weet ik zeker dat hij heel trots zou zijn geweest op de groei die Jos heeft mogen doormaken in zichzelf te verwoorden en voor zichzelf op te komen.
Tijdens het jaar schorsing van Jos als arts heeft hij wel mogen werken onder de titel therapeut, maar niet meer als arts. Tja daar ben je uiteindelijk zelf snel aan gewend, want het werk van Jos was er niet anders door geworden.
Hij mocht toen ineens een jaar niet meer "intraveneus"spuiten, want dat mag een arts wel en een therapeut niet. Maar dat deed hij zo we zo toch al niet.
Maar wat wel pijnlijk was, dat waren de verhalen die we van de patienten terug kregen. Mensen die zich stiekum bij Jos hadden gemeld, want de familie ha alle verhalen in de media gevolgd, en waren het niet eens met de bezoeken van de partner bij Jos.
Een mevrouw uit Ooy vertelde ons dat ze tijdens een etentje in een restaurant met de vuist op tafel sloeg, nadat er veel over Jos en de Millecam zaak was gesproken. Zij werd zo boos over het onrecht wat Jos werd aangedaan in deze gesprekken, dat ze daarna het restaurant verliet.
Deze verhalen en nog veel meer waren voor ons de pijnlijke getuigen van deze dramatische nasleep. Dat nu ineens patienten geen vergoeding van de ziektekosten verzekering kregen om consulten te bespreken met Jos was even pijnlijk.
Menig uur heeft hij dan ook gewerkt zonder een factuur te versturen. Nog nooit is geld voor ons een drijfveer geweest om wel of niet te werken. Zeker voor Jos is zijn missie om gezondheid te bevorderen bij mensen. Daar komt hij z,n bed voor uit, en niet om te werken voor z,n geld.
In dat jaar van schorsing heb ik me 1 keer vergist in het maken van de factuur voor de patient. Per ongeluk had ik na ongeveer 5 maanden een factuur mee gegeven waar de titel van Jos als arts nog opstond.
De ONVZ schreef toen direct een brief naar Inspectie  Volksgezondheid, en gaven aan dat ik fout bezig was geweest in mijn administratie.
We kregen daarop direct een brief  van de Inspectie. Ik heb daarop alle facturen nagekeken en kwam tot de ontdekking dat ik 1x in dat jaar van schorsing een fout had gemaakt.
De patient kreeg uiteraard een andere factuur, zonder dokters titel van Jos. Daarna nooit meer iets vernomen van de Inspectie over dit hoofdstuk.
De ONVZ verzekering bleef nog lange tijd moeilijk doen, ook nadat Jos al lang weer zijn titel als arts mocht gebruiken. Maar na lang volhouden, en de patienten mijn hulp aan te bieden indien de vergoeding van de verzekering nog steeds afgewezen zou worden hebben we dit doorstaan.
Ik kan wel zeggen dat aan het einde van de schorsing de agenda van Jos voor 90% leeg was. Pas nadat hij weer als arts mocht werken kwamen vele patienten weer terug.
Op 19 juni 2008 mocht jos weer als arts verder werken.

20- Jomanda op bezoek.

Hoofdstuk 20

Het is vandaag 25 November 2010.
Nadat er al verschillende vrienden van Silvia bij ons op bezoek waren geweest, vroeg Silvia of het ook goed was dat Jomanda op bezoek zou komen.
Bj al haar vorige vrienden die ze liet weten waar ze was, en die ze dan ook wilde ontvangen had ze geen toestemming gevraagd, maar in het geval van Jomanda was dit voor Silvia aanleiding om wel even overleg te hebben.
Jos en ik gaven aan dat Silvia natuurlijk iedereen mocht ontvangen wie ze wilde, maar dat we Jomanda niet in de blauwe jurk hier wilde zien.
Als ze bereid was in gewone kleren te komen, dan hadden wij daar geen bezwaar tegen, en zou ze ook mee mogen eten.
Op de dag dat Jomanda kwam zat toevallig mijn vriendin Helmy in de wachtkamer samen met mij een kopje thee te drinken.
Jomanda kwam binnen en begon zonder te vragen de handen al op het hoofd van Helmy te leggen en haar te behandelen of hoe je dan ook moet benoemen wat zij doet tijdens haar sessies.
Helmy en ik waren volledig verrast door deze plotselinge aandacht van deze dame die zonder de blauwe jurk er heel gewoon uitziet als iedereen die je in de supermarkt tegen kunt komen.
Al snel heb ik haar de weg naar boven gewezen, want Silvia zat boven op het terras bij ons in haar boek te lezen.
Later tijdens het eten kwamen Helmy en Jomanda elkaar weer tegen, en leek het voor Jomanda de gewoonste zaak van de wereld om zomaar mensen te gaan behandelen.
Maria verdween al snel toen Jomanda kwam naar haar eigen kamer, want Silvia en Jomanda hadden heel wat te bespreken.
Enkele weken later wilde Jomanda een cadeautjes sessie bij ons in de trainings zaal houden. Ze belde daarvoor op en dat heb ik toen afgewezen. Op mijn voorstel een hotelzaal te bespreken in het dorp ging Jomanda niet in.
Na het overlijden van Silvia is Jomanda nog eenmaal op bezoek geweest. Ik weet nog dat ze toen achter haar auto een heel lange aanhangwagen had, met allemaal bloemen en planten uit haar tuin.
Jomanda was verhuisd en had de planten uit de tuin opgehaald. En op doorreis een sessie met enkele van haar trouwe aanhangers afgesproken.
Ik gaf aan dat ook nu zo,n cadeautjes sessie bij ons niet plaats kon vinden, maar dat ik graag wilde informeren of ze in het hotel terecht kon in Millingen aan de Rijn.
Haar teleurstelling was zo groot dat ze direct weer vertrok. Ongeveer een uur later kwamen haar trouwe aanhangers op bezoek. Ieder had een cadeautje meegebracht voor de sessie met Jomanda.
Ik vertelde de dames dat wij de cadeautjes sessie niet in ons pand wilde, waarop Jomanda was vertrokken. De dames waren verbijsterd. Na een kop thee heb ik ze allemaal aangeboden badpakken te lenen en een poosje te gaan zwemmen, als pleister op de wond.
Dat hebben ze toen allemaal gedaan. Na vertrek zag ik dat ze alle cadeautjes waren vergeten. Die hebben we later maar aan de rommelmarkt in Millingen aan de Rijn met Koninginnendag mee gegeven.
Zo zie je maar, eerst is een cadeau een belangrijk middel om een sessie mee te houden, en dan ineens komt het terecht op de rommel markt.
Materie kost veel geld en energie om het te vergaren , maar kost ook veel geld om het te onderhouden. Wijze woorden van een man die ons ooit de boodschap van zijn leven meegaf.
Als je jouw kinderen, gezin nog hebt in goede gezondheid, dan zegt geld en materie niets meer.

19= Het cadeau van Silvia

HOOFDSTUK 19

Vandaag is het 24 November 2010.
Alhoewel het lijkt dat er alleen maar kommer en kwel uit voort gekomen is, wil ik toch graag met je delen dat ik wel degelijk ook iets heel bijzonders van Silvia heb mee gekregen.
Ik noem het inmiddels het cadeau van Silvia.
Ik mocht mijn cadeau van Silvia ontvangen in de 4 maanden in 2001 dat Silvia bij ons in huis logeerde van maandag tot en met donderdag.
Het gebeurde een keertje nadat ze zo,n 6 weken bij ons was dat we in de avond met een groepje mensen bijeen zaten om koffie te drinken in de woonkamer.
Jos en ik zaten met Silvia en Peter en Heleen die er toevallig waren, onze vriendin Maria met haar gebroken schouder en een van mijn zussen, die mij het hele weekend al had geholpen met de computer.
Om namelijk van het gulden tijdperk over te stappen naar het euro tijdperk moest ik een nieuw boekhoud systeem aanschaffen, en daar had ze mij mee geholpen.
Maar doordat ze me 2 dagen had geholpen kreeg ze ook inzicht in de administratie en de verwerking van alle gegevens.
Mijn zus gaf aan dat ze andere keuzes zou maken in het boekhoud programma, en dat zij dat allemaal veel sneller kon doen, en dus bood ze me aan om mijn administratie te gaan voeren.
Ik ervoer echter een aanval op mijn manier van werken en reageerde nukkig en ging met mijn armen over elkaar zitten luisteren op de bank. Vervolgens gaf ik na de koffie aan dat ik vroeg naar bed wilde, en dus liet ik het gezelschap in de kamer met Jos achter.
De volgende ochtend vroeg Silvia mij of ze me iets mocht meegeven!
Ze wilde me iets laten zien, boy o boy wat een les was dat sinds die tijd.
Ze ging voor me zitten op de bank waar ik die avond ervoor had gezeten, en vroeg mij om op een afstand te kijken.
Silvia voerde toen een one woman show op waarin ik een spiegel voorgehouden kreeg.
"ik'zat in de bank en ging met de armen over elkaar zitten nadat Silvia de woorden van mijn zus had uitgesproken. Vervolgens draaide "ik"me met de rug naar het gezelschap, en zag hoe Silvia mij nadeed in het zogenaamd negeren van het gezelschap. "Ik"begon zelfs een tijdschrift te lezen tijdens het groepsgesprek, mijn mond strak te trekken, en vervolgens liet ze me zien dat ik voor het eerst in de geschiedenis zolang als ze me kende dat ik als eerste naar bed vertrok.
Voor Silvia was dat een onbekend fenomeen, want ik ben bijna altijd als laatste nog op.
Toen vroeg ze me of ik een andere mogelijkheid wilde zien, hoe het ook zou kunnen.
Weer kwamen de opmerkingen over de administratie zogenaamd uit de mond van mijn zus, maar nu speelde ze mij waarin ik mijn zus bedankte voor al het werk wat ze in het weekend had verricht. Ook bedankte "ik"haar voor alle goede tips en adviezen, en "ik"zou de tips en adviezen later graag ter harte nemen als het tijdstip ervoor zou aanbreken.
Toen speelde ze dat mijn zus zich erg tevreden voelde en ik dus niet vroeg naar bed hoefde te verdwijnen.
Toen vroeg ze aan mij of ik het verschil had gemerkt, en of ik zag wat Silvia had gedaan?
Ja natuurlijk was dat voor me duidelijk, ik had mijn zus erkenning gegeven voor haar inzet en voor haar idee, maar met vriendelijke en tactische woorden had ik haar duidelijk gemaakt dmv het toneelspel van Silvia dat ik toch uiteindelijk de keuze zlef maak.
Een prachtige ervaring voor me die ik later nog vele vele maken heb mogen toepassen. Ik heb dit voorbeeld ook aan de Inspectie Volksgezondheid en aan de rechters van het tuchtcollege en ook aan de Rechter Commissaris verteld ter voorbereiding van alle rechtzaken.
Want Silvia gaf me namelijk aan dat ze deze tactiek had gebruikt toen de huisarts samen met haar vroegere vriend (ik dacht dat dit Gijs de lange was) in Amsterdam op de stoep stond.
Gijs begon het koffer van Silvia op de slaapkamer in te pakken, terwijl de huisarts haar trachtte over te halen toch naar het ziekenhuis te gaan.
Silvia heeft beide mannen bedankt voor hun bezorgdheid, ze waardeerde dit echt, en zou als de tijd ervoor was gekomen hun adviezen ter harte nemen en er iets mee doen.
Beide heren stonden met een korte tijd weer op de stoep, en Silvia trok haar eigen plan.
In feite kan ieder van ons deze tactiek toepassen in vele verschillende situaties, want hoe vaak krijgen we niet ongewild zogenaamd advies, waar je niet op zit te wachten.
Op deze manier kun je dus jezelf en de ander met een zachte hand toch iets duidelijk maken. Probeer maar eens.

18 "Het Kwartet".

Hoofdstuk 18

Vandaag is het 23 November 2010
In de tussentijd als ik niet aan het werk ben, zijn Jos en ik samen ons ZILVEREN huwelijksfeest aan het voorbereiden. Oorspronkelijk zou de uitspraak van het Hoge Beroep op 2 December zijn, dus hadde we gedacht, dat we mooi 2 vliegen in een klap zouden kunnen vieren. Allereerst dat Jos en ik samen al 25 jaar getrouwd zijn. (hij een beetje minder dan ik, vanwege zijn lange wachttijden op mij, zelfs nu nog steeds ahum) maar samen zijn we toch 25 jaar getrouwd. Jos wil gewoon een extra aanleiding hebben zodat we over 5 jaar ZIJN 25 jarig huwelijk gaan vieren. Dus dan weet je dat ook maar even.
Maar de werkelijkheid geeft nu aan dat de uitspraak van het hof niet op 2 December zal zijn, maar 2 weken later op 16 December 2010. Dus we gaan er voor dat we dan wederom een feestje te vieren hebben en dat de eis van Mr Hans Anker (onze advocaat) ingewilligd zal worden door VRIJSPRAAK te verlenen.
Allereest gaan we dus gewoon gezellig een feestje bouwen, omdat we dit heuglijke feit echt niet voorbij willen laten gaan. Want in deze huidige tijd, wie mag en kan het nog meemaken om zo lang getrouwd te zijn? Het is heerlijk om leuke dingen te verzinnen voor dit feest, terwijl ik in de tussentijd jou nog ga verblijden met nog meer bagger van de afgelopen jaren.
Ik wil dit hoofdstuk met je hebben over de assistentes, en daarna hou ik op om over deze 4 dames te praten.
De rechter van het Hof benoemde de 4 dames als "het kwartet". Is mi ook een mooie benaming voor deze dames.
Een van de dames mevr P. Had zich binnen 8 weken nadat de nieuwe manager Mario aan het werk was ziek gemeld. Ineens had ze last van haar rug en nek, en daarom kon ze niet meer werken. Zij had zich ziek gemeld bij de plaatselijk huisarts (wederom dr Janssen) en bleef voorlopig maar eens thuis.
Nadat ze op bezoek was geweest bij de Arbo-arts moest ze weer aan het werk, maar binnen 2 dagen melde ze zich weer ziek met dezelfde klacht. Je begint dan weer hetzelfde traject. De huisarts schrijft een paar weken rust voor, en vervolgens een bezoek bij de Arbo-arts.
In die periode (ze was dus inmiddels 4 maanden "ziek thuis"min de twee gewerkte dagen) moest ik met mijn jeep vol oud papier in ons dorp naar de papiercontainer. Om daar naartoe te gaan, moet ik langs haar huis rijden.
Ik zag dat ze buiten de ramen aan het zemen was, dus draaide ik mijn auto raam naar beneden e riep dat ik blij was om te zien dat het alweer beter met haar ging.
Mevr P. schrok hevig, viel bijna over haar eigen emmer, waardoor de emmer omviel. Ze vluchtte het huis in, waarop ik dus doorreed richting papier container.
Toen ik thuis kwam zij Jos, Je kunt nooit raden wie er zojuist gebeld heeft!
Waarop ik antwoordde ik denk mevr P. Kun je voorstellen hoe verbaasd Jos was, da ik wist dat zij gebeld had. Jos zei da ze zich met ingang van vandaag weer beter voelde en hersteld was.
Later die dag, tegen de avond kregen we een brief in de bus waarin mevr P.schreef dat ze met ingaan van die dag weer beter was. Niet meer terug kwam op haar werk. Dat ze nog vakantiedagen had staan inclusief de maanden van haar ziekteverlof, want daar bouw je ook vakantie dagen door op, en dat ze dus voldeed aan 1 maand opzeg termijn. Of we het salaris incl vakantiegeld maar even wilde betalen, en dat was het einde van mevr P voor ons. Dachten we. Maar ook zij had zich ongeveer 4 maanden later gemeld bij de onderzoekscommissie van de Inspectie Volksgezondheid, die speciaal naar Millingen aan de Rijn kwam.
Een andere assistente verklaarde dat ze te ziek was om op het werk te komen omdat ze de werkzaamheden die ze moest doen in de nieuwe huisvesting niet beviel. Ze moest ook net als wij allemaal licht huishoudelijk werk doen, en verschillende apparaten gaan bedienen waar ze geen zin in had. Zij verklaarde eerst bij de huisarts en later bij de Arbo-arts dat ze als oudere dame daar niet tegen kon. Ook daar het zelfde verhaal eerst maar eens enkele weken rust, vervolgens Arbo-arts en dan weer aan de slag.
De zoon van deze mevr G zat in Amerika voor zijn studie, en juist in die tijd was alles nog in rep en roer over de aanslg van 9/11. Dat was voor haar oa aanleiding om niet in staat te zijn om te werken zoals haar was gevraagd. Wat ze nog wel kon was ander werk aan de balie en telefoon.
Wij hebben toen een onslag procedure opgestart, omdat we geheel schoon schip wilde maken.
Maar om iemand te ontslaan moet je toestemming hebben van de rechter. Mevr G had de collega assistentes en de reeds vertrokken secretaresse een verklaring laten opstellen over Jos en mij als werkgevers. Ook mevr H. die gewoon nog bij ons werkte als assistente zat in de rechtzaal bij haar collega, en had een brief geschreven, waar ik absoluut niets maar dan ook niets van herkende.
Wij waren toch wel een heel tiraniek stel om voor te werken. Mevr G die ontslagen moest worden wilde zoveel mogelijk geld meekrijgen en liet haar zoon  een heel zielig betoog voordragen dat ze als oudere vrouw nergens meer aan de slag zou kunnen komen, en dus moesten we toch minstens tot aan haar pensioen  gewoon haar salaris betalen. De brief zat al in het dossier, maar moest toch voorgelezen worden.
Normaal gesproken volgens de regels zou ze 6 maanden salaris meekrijgen, maar de rechter was gevoelig voor haar "zieligheid" en dus moesten we haar een jaarsalaris uitbetalen.
De volgende dag kwam mevr H gewoon weer op het werk, terwijl nog geen 24 uur ervoor zij een brief had voorgelezen aan de rechter waar de honden geen brood van lusten.
Jos en ik hebben haar de volgende ochtend dan ook verzocht maar ander werk te gaan zoeken, want als je zulke beroerde werkgevers hebt, dan is het beter iets anders te zoeken.
In 2003 vierde Jos zijn 50e verjaardag. Dat hadden we thuis bij ons in de zaal gedaan vlak bij het zwembad. Incl muziekoptredens enz. Net als bij de opening.
Nog geen half jaar na de verjaardag van Jos, belde mevr H op want ook haar man werd nu 50. Ze werkte inmiddels al bijna 2 maanden niet meer bij ons, maar wilde toch nog wel graag de beneden ruimte gebruiken voor de verjaardag van haar man.
Dit is de enige keer in mijn leven waar ik bewust mezelf realiseerde dat ik met de mond vol tanden stond.
Ik kon het niet geloven, eerst een brief schrijven waar je geen spaan heel laat van de werkgevers waar je voor werkt. Vervolgens gewoon op het werk verschijnen en net doen alsof er niets aan de hand is.
Je krijgt het verzoek om ander werk te zoeken, en dan ook nog denken dat je een ruimte mag gebruiken.
Ik heb aangegeven dat ik zou overleggen en terug zou bellen.
Iedereen was verbaasd, en niet onder woorden te brengen. Ik heb later terug gebeld dat we dit niet zouden goedkeuren. Waarop ze aangaf, en de manager mocht wel zijn doopfeestje voor een van zijn kinderen bij jullie geven, waarom ik dan niet!!!!
Hoe dik kan de plank voor iemands hoofd zijn.
In die tijd hadden we 4 invalkrachten inmiddels aangenomen die tijdelijk ter vervanging van ziekte de metingen voor Jos deden.
Een van deze invalkrachten was Gaby. Een vrolijke fijne meid, die als schoondochter van Ome Jan bij ons samen met haar schoonvader op bezoek kwam om eens te zien wat wij nou precies deden. Tegelijkertijd gaf Gaby aan dat ze al ervaring in de zorg had.
Als Ome Jan iemand kan aanraden, dan hoef ik niet meer na te denken. Want zijn inzicht in mensen is heel bijzonder. Hij is een man van weinig woorden, maar onder die weinige woorden zit heel veel emotie en liefde. Dat is wederzijds, en dus hoefde ik geen moment te twijfelen, want als Ome Jan zegt dat Gaby past bij Jos en mij, dan is dat zo. En tot op de dag van vandaag ben ik Gaby erg dankbaar voor alle steun, hulp en ad hoc hulp die ze ons gaf. Want tja, assistentes waren ziek, moesten weer gaan werken van de Arbo-arts, en na 2 dagen waren ze weer weg. Gaby bleef daar altijd erg soepel in om wee op te komen draven.
Een ander assistente die als inval krach kwam werken die hadden we ook heel graag lang bij ons gehouden, maar de woon-werk afstand bleek gewoon te ver, en daarom na enkele jaren zijn we in goede harmonie uit elkaar gegaan. Was helend voor ons, want je gaat op een moment echt aan jezelf twijfelen, of de slechte werk relaties gewoon bij je gaan horen.
De 3e assistente kon na enkele jaren de zaak van haar ouders overnemen, en de 4e assistente leek loyaal en hard werkend te zijn.
Ze begon al voordat ze ging werken geld van ons te lenen om een auto te kopen om zo op het werk te kunnen verschijnen. We hebben dat in overleg in 12 maanden van haar salaris afgetrokken. Later ging de koelkast stuk, en ook daar hebben we haar geld voor geleend. Ze had thuis ook enkele dagen per week kinderen uit de buurt als oppas in huis.
In het begin leek ze een geweldige assistente. Ze schreef zelfs een brief naar de rechter van de eerste strafzaak, dat ze in tegenstelling wat de oud medewerksters( "het kwartet" zoals de laatste rechter deze dames noemde, ) beweerde een lans brak voor Jos en mij. Dat we goede en integere werkgevers waren, en dat "het kwartet" alleen maar belastend was zonder waarheid.
Nadat de rechtzaken vorderde begon deze assistente zich voor het eerst sinds jaren ziek te melden. Voor het weekend was er niets aan de hand, en op maandag had ze zichzelf ziek gemeld.
Voor mij aanleiding om met een bos bloemen nog dezelfde dag naar haar toe te rijden in Angeren. Wie schetst mijn verbazing dat ze me in eerste instantie aan de deur liet staan, vervolgens naar de keuken meenam en aan het aanrecht met me bleef staan.
Het ging niet goed met haar en ze zou voorlopig niet komen werken. Uiterlijk zag ik niets aan haar wat op enige ziekte zou kunnen lijken. Maar ja ik ben dan ook geen dokter.
Ik voelde de afstand die ze creerde als een ijkoude douche. Vol vraagtekens ben ik naar huis gereden en heb wederom de Arbo arts gebeld. Hij kwam er achter dat ze het moeilijk vond om bij ons te blijven werken, want als ze ergens naar een feestje moest, dan vroegen mensen tijdens de verjaardag hoe het was om bij ons te werken, en daar kon ze niet meer tegen.
Na enkele weken moest ze na een periode van rust weer gaan werken, en toen vroeg ze eerst via de Arbo dienst een mediation gesprek aan met Jos.
Jos heeft een middag samen met de mediator en haar gesproken, die stuurde na afloop een brief dat het geen zin meer had om haar aan het werk te houden, en hij stuurde een factuur van 814 euro.
De assistente schreef via haar vakbond dat ze wilde vertrekken en dat ze 2 jaar salarissen mee wilde hebben.
Uieindelijk is er een bemiddeling uit gekomen en had ze recht op 4 maanden salaris, daar ze 2 jaar bij ons gewerkt had.
Vanaf dat moment hebben Jos en ik samen besloten dat we nooit en te nimmer meer werknemers in dienst nemen. De wond is zelfs na 10 jaar nog niet geheeld, want hoe loyaal iemand ook lijkt te zijn, uiteindelijk blijkt er bij vele maar weinig voor nodig te zijn om een ommezwaai van 180 graden te maken.
Maar gelukkig kunnen we ook terug kijken op een harde maar leerzame tijd voor onszelf
Ruim 2 jaar later werden Jos en ik verrast toen deze assitente een brief had geschreven naar de rechtbank, waarin ze haar vorige brief als steun betuiging voor Jos wilde terug trekken. Uiteindelijk had ze zich toch wel erg vergist en moest haar eerste brief vernietigd worden!!!
De rechter nam de brief voor kennis geving aan, en er werd eigenlijk meer honend over haar tweede brief gedaan als serieus. Met als gevolg dat beide brieven niet meer serieus werden genomen en uit het dossier werden gehaals.
Wij kwamen er toen pas achter dat ze een achternicht was van de secretaresse.!

17= Pleitnota van Mr Hans Anker.

Hoofdstuk 17

Vandaag laat ik je hieronder de pleitnota lezen zoals Mr Hans Anker die aan ons met toestemming tot vermelding op de blog heeft gegeven.

PLEITNOTITIES

Inzake : J.A.M. Koonen/OM hb

Parketnummer : 23-003451-09

Zitting : Gerechtshof Amsterdam

Datum : 18 november 2010

Raadsman : mr. H. Anker

Inleidende opmerkingen

Mijnheer de voorzitter, u noemde op 8 november jl. deze zaak

"geen alledaagse zaak”
Ik kan dat zeker onderstrepen

De strafzaak tegen cliënt werd aanvankelijk geseponeerd door het OM. Het OM

was van mening dat er niet sprake was van bewijsbare strafrechtelijk vervolgbare

feiten (beslissing 3 oktober 2006). Dus zelfs ook niet van schulddelicten.

Het OM ging daarbij niet over één nacht ijs. Onder meer werd de zaak besproken

met de medisch advocaat-generaal en met het College van Procureurs-Generaal.

Na de beschikking van het Gerechtshof Amsterdam d.d. 9 april 2008 diende er

alsnog een vervolging ingesteld te worden. Die vervolging kon niet meer

plaatsvinden ter zake van (bijvoorbeeld) eenvoudige mishandeling en dood door

schuld of zwaar lichamelijk letsel door schuld.

Neen, thans moesten ook nog zwaardere en meer ernstige feiten in de dagvaarding

worden opgenomen, zulks gelet op de gevolgen van de verjaring.

  “een niet. Ik kan dat zeker onderstrepen.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

2

Wij hebben thans van doen met louter opzetdelicten. Het opzet moet gericht zijn

geweest op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel, althans op eenvoudige

mishandeling, met zwaar lichamelijk letsel als gevolg. Ook luidt het verwijt dat

cliënt Sylvia Millecam opzettelijk in een hulpeloze toestand heeft gebracht of

gelaten.

Het OM neemt in de tenlastelegging diverse vormen van handelen en/of nalaten

op en neemt in de tenlastelegging op, voorafgaande aan die vormen van

handelen/nalaten: “door met dat opzet…”.

Het OM maakt het zich lastig daardoor.

Er worden dus zeer zware eisen gesteld aan de tenlastelegging.

Van opzet is naar mijn mening in deze zaak in het geheel geen sprake. Cliënt

handelde niet willens en wetens. Hij wilde juist in het geheel niet de gevolgen

zoals genoemd in de tenlastelegging. Dat was niet zijn bedoeling, niet zijn

intentie. Ook is er niet sprake van voorwaardelijk opzet.

Uit de jurisprudentie blijkt dat er de laatste jaren meer grenzen gesteld worden

aan het voorwaardelijk opzet. Er worden ook hoge eisen gesteld aan de bepaling

van de aanmerkelijkheid van de kans op een bepaald gevolg.

Verwezen kan onder meer worden naar het arrest van de Hoge Raad van 25 maart

2003, NJ 2003, 552, HR 18 januari 2005, NJ 2005, 154 en HR 20 februari 2007,

LJN AY 9659.

Bekend was al dat het moet gaan om een verdachte die zich willens en wetens

heeft blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat een bepaald gevolg zal intreden.

In het arrest van 25 maart 2003 werkte de Hoge Raad een en ander nader uit.

De Hoge Raad overwoog onder meer dat betekenis toekomst aan de aard van de

gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht. Er is geen grond om

de inhoud van het begrip “aanmerkelijke kans” afhankelijk te stellen van de aard

van het gevolg.

Het moet gaan om een kans die naar algemene ervaringsregelen aanmerkelijk is te

achten.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

3

De Hoge Raad trekt een duidelijke grens met “bewuste schuld”.

Uit het arrest van de Hoge Raad is af te leiden dat drie elementen van belang zijn

om voorwaardelijk opzet aan te nemen. Het gaat dan om het kennis-element, het

risico-element en het wils-element.

Het Gerechtshof Den Bosch, 29 november 2005, NJ Feitenrechtspraak Strafzaken

2006, afl. 1, nr. 5 zet deze drie elementen nog eens nauwkeurig op een rij.

- Kennis-element

Het gaat dan om het bewustzijn van de verdachte van de mogelijkheid dat een

bepaald gevolg zal intreden.

- Risico-element

De kans of mogelijkheid dat dit gevolg ook daadwerkelijk zal intreden, welke

kans of mogelijkheid minst genomen aanmerkelijk moet zijn.

- Wils-element

De vorenbedoelde kans of mogelijkheid dient door de verdachte willens en

wetens te zijn aanvaard (op de koop zijn toegenomen).

Aan deze vereisten is zeker niet voldaan in deze zaak. Daarmee en daardoor kan

al niet tot een bewezenverklaring gekomen worden en dient vrijspraak te volgen.

Het openbaar ministerie in eerste aanleg gaf zelf al aan in het requisitoir dat er

geen sprake is geweest van voorwaardelijk opzet. Zo wordt gesteld op pag. 80 van

dat requisitoir:

“Het valt de verdachten aan te rekenen dat zij, zonder enige

zelfkritiek, zijn voortgegaan op de weg waarin zij absoluut

geloofden.”

En de AG stelt in haar requisitoir op pagina 63:

“Een en ander ingegeven door een heilig geloof in hun eigen

diagnostiek en therapieën.”

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

4

Voor voorwaardelijk opzet is immers de “aanmerkelijke kans” onvoldoende.

De verdachte moet zich ook bewust zijn geweest van de mogelijkheid dat het

gevolg zou intreden en die kans of mogelijkheid moet door de verdachte ook

willens en wetens zijn aanvaard.

Van belang is ook de recente Conclusie van de AG Machielse in de zaak naar

aanleiding van de zogenaamde Schipholbrand. (Conclusie d.d. 26 oktober 2010,

LJN BO 2966). Het Gerechtshof Amsterdam kwam tot een bewezenverklaring

van opzet via de constructie van het voorwaardelijk opzet. Het ging om het

wegschieten van een shagje of sigaret. De AG stelt de Hoge Raad voor om tot

vernietiging van het bestreden arrest over te gaan.

De AG stelt onder meer:

“Niet alleen is vereist dat verdachte wetenschap heeft van de

aanmerkelijke kans dat het gevolg zal intreden, maar ook dat hij die

kans ten tijde van de gedraging bewust heeft aanvaard.

Uit de enkele omstandigheid dat die wetenschap bij de verdachte

aanwezig is dan wel bij hem moet worden verondersteld, kan niet

zonder meer volgen dat hij de aanmerkelijke kans op het gevolg ook

bewust heeft aanvaard.”

(Verdachte in die zaak had verklaard dat hij dacht dat het shagje/de sigaret uit

was; die uitlating wijst er veeleer op dat de verdachte minstgenomen heeft

vertrouwd op de goede afloop. Het gaat in die zaak meer om handelen met grove

onachtzaamheid). De zaak ligt dan eerder in de sfeer van bewuste schuld.

De Hoge Raad stelt grenzen aan het toepassen van de voorwaardelijk-opzetconstructie.

Voorwaardelijk opzet is geen smeermiddel.

Ik verwijs in dat verband ook naar HR 22 september 2009, LJN BI 4738 (over

geneesmiddelen) en HR 20 april 2010, LJN BL 6765 (schietpartij).

Er is aldus geen sprake van opzet.

Vrijspraak moet volgen.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

5

“Van-horen-zeggen”-verklaringen

In het dossier zitten veel van deze verklaringen. Die verklaringen moeten zeer

behoedzaam worden gehanteerd en met grote terughoudendheid.

Daar komt dan ook nog bij het grote tijdsverloop. Het is een feit van algemene

bekendheid dat herinneringen dan verbleken.

Ik verwijs daaromtrent naar een vonnis van de Rechtbank Dordrecht van 11

oktober 2007, LJN BB 5446.

Die rechtbank overwoog onder meer:

“In dit verband wijst de rechtbank erop dat met de zogenaamde

verklaringen van-horen-zeggen (ook wel de auditu-verklaringen

genoemd) uiterst behoedzaam dient te worden omgegaan. De kans is

immers niet onaanzienlijk dat dergelijke verklaringen onnauwkeurig

zijn in de weergave van hetgeen is vernomen, van wie dit precies is

vernomen en de context waarin het belastende is gezegd. De officier

van justitie heeft terecht opgemerkt dat het gebruik van dergelijke

verklaringen op zichzelf is toegestaan. Dit ziet echter louter op de

formeel-juridische aspecten van het gebruik van deze verklaringen en

zegt weinig over de waarde die aan die verklaringen als zodanig kan

worden gehecht.

Daarnaast merkt de rechtbank op dat de betrouwbaarheid van de

bedoelde verklaringen ontegenzeggelijk wordt beïnvloed door

motieven die de getuigen c.q. medeverdachten kunnen hebben om

belastend over één of meer verdachten te verklaren. Dergelijke

motieven komen in het dossier bij veel belangrijke getuigen naar

boven. Het gaat vaak om getuigen die de verdachten kennen, maar met

hen in onmin leven. Dit betekent niet per definitie dat de bedoelde

verklaringen onjuist zijn, maar het heeft wel tot gevolg dat de

betrouwbaarheid daarvan door de rechtbank kritisch dient te worden

getoetst, en dat voor de bewezenverklaring van de verschillende

onderdelen van de tenlastelegging op ieder specifiek punt

aanmerkelijk ondersteunend bewijs noodzakelijk wordt geacht.”

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

6

Bovenstaande is ook van belang waar het betreft bepaalde verklaringen van exmedewerksters.

In het bijzonder met betrekking tot de feiten 1 en 2

Het betreft dan de periode van 22 september 1999 tot en met 19 oktober 1999.

Wij bevinden ons dan in het begin van de in deze zaak relevant geachte periode.

In de zaak Millecam gaat het namelijk om de periode september 1999 tot en met

17 augustus 2001.

Ten aanzien van Koonen geldt dat hij aan de randen van die totale periode in

beeld is.

De feiten 1 en 2 concentreren zich rond september/oktober 1999. De feiten 3 en 4

rond de periode mei tot en met 17 augustus 2001.

Het ten laste gelegde ad 1 en 2 is al geheel niet te bewijzen.

In rechte wordt zeker niet aannemelijk hetgeen gesteld is in de tenlastelegging.

Cliënt stelt Sylvia Millecam te hebben gezien op 19 oktober 1999. Het gaat om

een kortdurend consult (cliënt verklaart daaromtrent ter terechtzitting van de

rechtbank in eerste aanleg op 12 mei 2009 alwaar hij spreekt over ongeveer 10

minuten).

Het OM gaat uit van een consult in september 1999. Als cliënt eerder dacht dat

Sylvia in september 1999 bij hem kwam, dan wil dat zeker niet zeggen dat zijn

verklaringen, zoals nadien afgelegd, leugenachtig zouden zijn. Dat laatste stelde

de officier van justitie ter terechtzitting van de rechtbank in eerste aanleg op 22

mei 2009.

Cliënt stoort zich zeer aan deze kwalificatie en wij bestrijden zulks ook met klem.

Bij de inspectie kwam hij voor een gesprek. Later bij de politie nam hij allerlei

bescheiden mee en leerde nader onderzoek hem dat Sylvia op 19 oktober 1999 bij

hem moet zijn geweest (gelet op agenda en daglijsten).

Die relevante stukken zijn toen ook overgelegd.

Dit alles heeft niets te maken met leugenachtigheid!

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

7

Bij de politie verklaart cliënt op 26 november 2004. Hij stelt onder meer dat hij

metingen verrichtte bij Sylvia en wel met elektro-acupunctuur. Dit bleek lastig

omdat Sylvia borstprotheses kende. Hij riep dan ook zijn collega Norbert Poessel

erbij, een fysiotherapeut, deskundig op het gebied van beoordelingen van

bindweefsel.

Cliënt stelt wel degelijk Sylvia Millecam te hebben doorverwezen naar een

(kanker)specialist. Niet een specifieke specialist, maar in het algemeen. Er werd

ook over een punctie gesproken en het woord kanker viel ook, zo stelt Koonen bij

de politie. Daarmee voldoet cliënt aan zijn plicht om aan te sturen op de best

mogelijke behandeling.

Uiteindelijk blijkt ook uit het dossier dat Sylvia in de eerste helft van 2000

diverse medisch specialisten bezocht. Wellicht ook al eerder, maar dat is niet in

het onderzoek vastgesteld kunnen worden (hetgeen niet wil zeggen dat zulks niet

is gebeurd).

Ter terechtzitting van de rechtbank in eerste aanleg op 12 mei 2009 stelt cliënt

ook dat er uiteindelijk een afsluitend gesprek plaatsvond op 19 oktober 1999,

alwaar aanwezig waren Sylvia, Poessel en cliënt. Volgens cliënt werd aan Sylvia

geadviseerd om het knobbeltje in de borst serieus te laten bekijken.

Poessel verklaart op 9 maart 2005 bij de politie. Hij stelt dat hij na onderzoek

Sylvia adviseerde naar het ziekenhuis te gaan. Hij verklaart ook dat hij tegen haar

zei dat zij een biopsie moest doen. Hij verklaart ook dat hij probeerde haar in de

operatie, punctie, te praten.

Vervolgens verklaart hij:

“Nadat ik mijn onderzoek had gedaan kwam de heer Koonen bij me en

ik vertelde mijn bevindingen. Wij gaven mijn advies door aan

mevrouw Millecam, om zich te laten nakijken op kanker.”

Poessel wordt ook gehoord door de RC en wel op 29 april 2009. Hij verklaart dan

onder meer ook:

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

8

“Na afloop hebben Jos, Sylvia en ik gedrieën gesproken. Er was geen

ander bij, want het gesprek was privacygevoelig. Jos zei in dat

gesprek dat hij alles zou doen wat met supplementen mogelijk was,

maar dat in eerste instantie een incisie

wat er aan de hand was.”

1 noodzakelijk was om te kijken

Op 2 maart 2009 werd de echtgenote van cliënt, mevrouw Derksen, gehoord door

de RC. Zij verklaart onder meer:

“Normaal bespreek ik nooit met Jos wat voor onderzoek hij bij

patiënten heeft gedaan en wat hij met patiënten heeft besproken. In het

geval van Sylvia is er achteraf echter zoveel deining ontstaan dat ik

wel met Jos heb besproken hoe het in de spreekkamer is gegaan. Ik

weet nu niet meer precies of Jos naar de borst heeft gekeken, maar hij

heeft wel tegen Sylvia gezegd dat hij met zijn elektroacupunctuurapparaat

op dat moment niets kon doen vanwege de

prothese.”

Van belang is dat door de verklaringen van Norbert Poessel, mevrouw Derksen en

cliënt, een en ander in onderling verband en samenhang beschouwd, in rechte

aannemelijk wordt dat er wel degelijk geadviseerd is om het knobbeltje nader te

laten onderzoeken door een (regulier) medisch specialist.

Cliënt ontkent met klem en overtuiging dat hij tegen Sylvia gezegd zou hebben

dat het geen kanker was.

De verklaringen van mevrouw E.M.G.J. van Ophuizen-Scholten doen daaraan

niet af.

Daar komt nog bij dat getuige Van Ophuizen bij de RC verklaart dat zij van

Sylvia zelf hoorde dat Koonen had gezegd dat het geen kanker was, terwijl

getuige Vermeulen-Van der Hoeven op 6 maart 2009 bij de RC verklaart dat Van

Ophuizen tegen haar had gezegd dat zij het had gehoord van mevrouw Derksen.

1

incisie= insnijding

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

9

Ook de verklaring van getuige Vermeulen-Van der Hoeven bij de RC, waar zij

spreekt over Sylvia, zittend op het terras, is naar mijn mening niet bruikbaar. Zij

praat over de zomer, terwijl het moet gaan om een ontmoeting in het najaar.

In de eerste plaats wordt daaromtrent opgemerkt dat het contact met Sylvia in

Millingen aan de Rijn volgens cliënt plaatsvond op 19 oktober 1999. Dit was in

de herfstvakantie. De praktijk is dan gesloten en er zijn dan ook geen assistentes

en secretaressen aanwezig.

In verband met die datum legde cliënt relevante bescheiden over aan de politie ten

tijde van het verhoor op 26 november 2004. Het betreft hier onder meer

afschriften van pagina’s uit de agenda, daglijsten en de werkuren van mevrouw

Van Ophuizen.

Mevrouw Derksen is bij de RC ook stellig over de datum van 19 oktober 1999.

Zij geeft ook een toelichting op bovengenoemde relevante bescheiden. Dat de

notanummers in de agenda doorlopend zijn op 15 oktober 1999 is niet vreemd.

Voor de week van 18 oktober was namelijk geen lijst in verband met de

herfstvakantie. Zij verklaart daaromtrent gedetailleerd en naar eer en geweten.

Ook stelt zij dat er geen assistenten aanwezig waren, aangezien de praktijk dicht

was.

Daarnaast verklaart zij:

“Zij zijn in die week ook niet voor een praatje of voor wat dan ook

langs geweest.”

In dit verband verdient opmerking dat mevrouw Derksen bij de RC op 2 maart

2009 verklaart dat zij een fotografisch geheugen heeft.

Mevrouw Van Ophuizen, die eerder verklaarde dat het bezoek van Sylvia aan de

praktijk van cliënt plaatsvond in september 1999, verklaart daarover later bij de

RC op 4 maart 2009:

“Als ik mij eerder op het standpunt heb gesteld dat het bezoek van

Millecam heeft plaatsgevonden in september 1999, dan moet ik zeggen

dat ik dat nu niet meer zou weten.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

10

Het is voor mij niet onmogelijk dat het gebeurde in de herfstvakantie

in oktober 1999.”

De AG is van mening dat de lange periode tussen 22 september en 19 oktober niet

logisch is. Ik merk echter op dat Sylvia Millecam in die periode ook nog bij het

OLVG is geweest en dat er ook een afspraak is gemaakt voor haar in het VU

Medisch Centrum. Zij verscheen daar echter niet.

Daar komt nog bij, dat al zou Sylvia tegen derden hebben gezegd dat Koonen en

Poessel gemeld hadden dat ze geen kanker had, dit nog zeker niet wil zeggen dat

cliënt en Poessel dit ook daadwerkelijk aan haar meedeelden.

Sylvia vertelde lang niet alles aan anderen, zelfs niet aan naasten (zie ook de

verklaring bij de RC op 6 februari 2009 van getuige Melissant. Voorts hield

Sylvia zelfs haar partner Nol maandenlang onkundig van het knobbeltje in haar

borst.) Ook kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat zij om haar moverende

redenen wel eens een rooskleuriger beeld naar buiten bracht omtrent de

gezondheidssituatie dan dat haar door medici was medegedeeld.

De verklaringen van Sylvia zullen met de grootst mogelijke behoedzaamheid

gehanteerd moeten worden. Zij kon met een stalen gezicht tegen derden zeggen

dat alles prima ging met haar.

Cliënt verklaart ter terechtzitting van uw hof ook op 9 november jl. dat Sylvia

Millecam zich beneden in zijn praktijk heel anders voordeed dan boven de

praktijk.

Tegen die achtergrond moet naar mijn mening ook de verklaring van mevrouw

Marchand ten overstaan van de RC op 27 april 2009 worden gezien en gelezen.

Relevant in dat verband is ook de verklaring van haar manager Bukman (RC, 23

februari 2009) Uit zakelijke overwegingen wordt er voor gekozen niet actief met

het ziekteverhaal naar buiten te treden. Terwijl Sylvia tegen Bukman had gezegd

dat ze borstkanker had, wilde ze alleen reactief komen met het verhaal dat ze een

bacteriële infectie had.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

11

Gedachtestreepjes met betrekking tot ten laste gelegde 1 en 2

Bij de uitwerking van het ten laste gelegde komt de officier bij de feiten 1 en 2 tot

zes gedachtestreepjes:

De gedachtestreepjes ad 1 en 6 zijn niet relevant en redengevend voor de ten laste

gelegde feiten. Deze spelen meer een rol in de behandeling door de tuchtrechter.

Met betrekking tot het derde gedachtestreepje: Cliënt verklaarde ter terechtzitting

van de rechtbank in eerste aanleg op 12 mei 2009 al dat de metingen aanvullende

betekenis kennen en dat het niet gaat om het vaststellen van een diagnose. Hij

stelt zulks ook te hebben uitgelegd aan Sylvia. Ook de al dan niet

wetenschappelijke waarde ervan. Zij zou een en ander begrepen hebben.

Vierde gedachtestreepje: Poessel zag haar wel. Stelt geen diagnose en adviseerde

haar om het hogerop te zoeken.

Vijfde gedachtestreepje: Dit wordt pertinent ontkend. Getuige Poessel

onderstreept de verklaringen van cliënt.

Niet in alle details komen de verklaringen van cliënt en Poessel overeen, maar

wel in hoofdlijnen. In zoverre is de verklaring van Poessel zeer belangrijk en goed

bruikbaar.

Dat er ook enige verschillen zijn tussen de verschillende verklaringen van Poessel

is niet vreemd. Het tijdsverloop speelt dan een grote rol. Daar komt bij dat over

deze zaak veel is geschreven en op tv vertoond. Ook is er in die jaren veel over

gesproken. Getuigen kunnen dan onbewust hun eigen waarnemingen vermengen

met hetgeen zij later uit andere bronnen hebben vernomen

In hoofdlijnen komen de verklaringen van Poessel evenwel zeker overeen, met

name op het punt van het doorverwijzen van Sylvia.

2.

Causaliteit

2

Koonen de diagnose “bacteriële infectie” tegensprak. Bij de RC is ze al stellig: Koonen gaf aan dat

het een bacteriële infectie betrof.

Een voorbeeld hiervan zijn de verklaringen van mevrouw Nielen. Bij de Inspectie weet ze niet of

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

12

Aangaande de feiten 1 en 2 is er ook geen sprake van causaal verband. Er zijn na

oktober nog zeer vele consulten bij medici, zorgverleners en therapeuten geweest

in de periode november 1999 tot en met voorjaar 2001.

Er is volstrekt geen causaal verband tussen het aan cliënt verwetene en de ten

laste gelegde gevolgen. Zo het handelen of nalaten (zoals ten laste gelegd) al

plaatsvond – quod non – dan is er geen directe relatie met de ten laste gelegde

gevolgen. Van redelijke toerekening is geen sprake.

Is een eenmalig consult van ongeveer tien minuten al voldoende om van

“overwegende invloed” te kunnen spreken? Naar mijn mening zeker niet.

Latere consulten bij andere artsen/zorgverleners en de reactie van Sylvia daarop,

hebben in de keten der gebeurtenissen een zodanige invloed gehad op de

gezondheidstoestand van haar dat het niet meer redelijk is om een en ander aan

Koonen toe te rekenen. De opstelling van Koonen is niet van doorslaggevend

belang geweest in dezen.

In dat verband wijs ik ook op hetgeen door het Hof Amsterdam in de beschikking

ex art. 12 Sv in dezen op 9 april 2008 is gesteld omtrent de causaliteitsvraag in

deze zaak (pag. 18 van de beschikking) De twee genoemde deelvragen moeten in

ontkennende zin worden beantwoord.

Conclusie: Vrijspraak van het ten laste gelegde ad 1 en 2.

Feiten 3 en 4

Zelfbeschikkingsrecht

In verband met de ten laste gelegde feiten 3 en 4 zal eerst enige aandacht besteed

worden aan het zelfbeschikkingsrecht van Sylvia Millecam.

Volgens het Gerechtshof Amsterdam in de beslissing in de art. 12 Sv-procedure

d.d. 9 april 2008, is dan van belang de beantwoording van de vraag of Sylvia

Millecam juist en volledig is geïnformeerd over de effectiviteit van de toegepaste

diagnostiek, de behandelmogelijkheden en de daaraan verbonden prognoses en of

zij vervolgens op basis daarvan een afgewogen beslissing heeft genomen.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

13

In de sepotbeslissing van 3 oktober 2006 is het OM nog heel duidelijk daarover.

Zo wordt onder meer opgemerkt:

“Uit het strafrechtelijk dossier komt naar voren dat S. Millecam een

vrouw was die zelf haar keuzes maakte en daarin niet door derden te

beïnvloeden was.

•

en behandeling in de reguliere zorg van haar vader.

Zij had een afkeer van reguliere zorg door ervaringen met de ziekte

•

Zij had een voorkeur voor alternatieve geneeskunde.

•

Wees vrienden de deur als zij kritiek uitten op haar keuzes.

•

keuze verbrak zij de behandelrelatie en ging naar de volgende

behandelaar.

Het dossier geeft het beeld van een patiënte die een uitgesproken mening

heeft over de wijze waarop zij de haar in ieder geval in juni 2000

volstrekt duidelijke, ernstige aandoening wil bestrijden. Van een

overwegende invloed die verdachten daarbij in enig stadium op patiënte

zouden hebben uitgeoefend is niet gebleken.”

Wanneer artsen haar confronteerden met de gevolgen van haar

Het is alsof de verdediging aan het woord is in dezen!

Thans maakt het OM in deze zaak een ommezwaai van 180°. Dit, terwijl het OM

zich voornamelijk baseert op verklaringen van getuigen die ook al eerder een

verklaring hadden afgelegd in deze zaak.

Een zeer opmerkelijke gang van zaken. Een OM dat plots in dezelfde zaak iets

geheel anders verkondigt. En die sepotbeslissing was ook nog eens genomen na

overleg met de medisch AG en het College van PG’s.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

14

Een OM dat dan ook ineens nog zwaardere delicten wel bewijsbaar oordeelt. Ging

het eerst nog op met name art. 300 Sr, art. 96 BIG en culpose delicten, thans

betreft het alleen opzetdelicten.

Het OM springt als het ware van de vloer op de zolder.

De onderbouwing van die ommezwaai kan mij in het geheel niet overtuigen.

Als er één patiënte is geweest die goed en volledig is geïnformeerd geweest

omtrent haar ziektebeeld en de behandelingen, dan is het Sylvia Millecam.

Voorts hebben de feiten 3 en 4 betrekking op de periode vanaf mei 2001. Toen

was genezing al niet meer aan de orde.

Het gaat dus niet om een periode waarin Sylvia nog links om kon en rechts om

kon. Dat genezing toen al niet meer mogelijk was, blijkt onder meer uit de bij de

RC afgelegde verklaringen van de getuigen en deskundigen Tjan-Heijnen,

Kappel, Brust, Nortier en Klijn, een en ander in onderling verband en samenhang

beschouwd.

Dat het beroep op het zelfbeschikkingsrecht in deze zaak kan slagen, blijkt onder

meer uit de volgende verklaringen:

•

Hij verklaart bij de RC op 13 maart 2009 onder meer dat hij haar zag op

11 mei 2000. Er werd een echogram gemaakt en een punctie verricht.

Plastisch chirurg Van Tetering.

“Op grond van het resultaat van het punctie-onderzoek konden wij

komen tot de diagnose dat er sprake was van een adeno

carcinoom. Deze diagnose heb ik uitvoerig met Sylvia besproken,

tezamen met een behandelingsvoorstel.”

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

15

en:

“Uiteindelijk heeft ze contact gemeden.”

en:

“Ik kan concluderen dat ze erg goed op de hoogte was van de

diagnose en van de gevolgen die een behandeling, zoals door mij

voorgesteld, zou hebben.”

Van Tetering verklaart verder:

“Sylvia had een sterke persoonlijkheid die zich niet liet

beïnvloeden door haar partner. Zij had erg veel vertrouwen in mij,

maar ook ik kon haar niet overtuigen.

(...)

Ik begreep van haar dat ze voldoende informatie had om tot een

weloverwogen beslissing te komen.”

Dat laatste is nu juist van groot belang, ook gelet op de art. 12 Svbeslissing

van het Gerechtshof Amsterdam in deze zaak.

•

heel duidelijk in de richting van Sylvia. Chirurg Meijer stelt voor: eerst

chemo, dan chirurgie en vervolgens radiotherapie.

Chirurg Meijer wordt gehoord door de RC op 2 maart 2009. Hij is ook

•

2009. Zij bevestigt dat het om een kwaadaardige groei ging (zij zag haar

op 16 juni 2000).

Van der Wall zegt ook tegen Sylvia:

Internist/oncoloog Van der Wall wordt gehoord door de RC op 20 februari“Er is haast”.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

16

Ook verklaart Van der Wall:

“Ik ben er van overtuigd dat er voor haar op dat moment geen

enkele twijfel bestond aan de diagnose kanker.”

NB: Een afspraak voor 19 juni 2000 wordt door Sylvia telefonisch afgezegd,

met de mededeling dat zij gekozen had voor een alternatieve behandeling in

Zwitserland.

Ook in 1999 komt ze niet opdagen bij een gemaakte afspraak. Het betrof hier

een afspraak in het V.U.-ziekenhuis.

•

zag Sylvia op 19 juni 2000. Hij verklaart onder meer:

Arts/chirurg Rutgers werd gehoord door de RC op 20 februari 2009. Hij

“Millecam was er aan het einde van het consult met mij van

doordrongen dat ze borstkanker had in een nare agressieve vorm.”

Hij bespreekt alles uitvoerig met haar. Hij begreep ook dat chemo geen optie

was voor haar.

Sylvia schrijft hem vervolgens een brief, welke brief gehecht is aan de

verklaring zoals afgelegd door Rutgers bij de RC.

Zij meldt dat ze uiteindelijk toch koos voor de alternatieve weg in een

kliniek in Zwitserland.

Van belang is nog het volgende dat Sylvia toen aan Rutgers schreef:

“Ik heb de allermoeilijkste maanden van mijn leven achter de rug

en ik hoef u natuurlijk niet te vertellen dat zo’n beslissing niet over

één nacht ijs is gegaan.

(…)

Ik ben me bewust van het feit dat ik een keuze heb gemaakt die niet

de uwe zou zijn geweest.”

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

17

•

Sylvia op 19 juni 2000. Hij verklaart onder meer:

Arts Dankmeijer werd gehoord door de RC op 18 maart 2009. Hij zag

“Tijdens het consult van 19 juni 2000 vroeg Sylvia mij of ik haar

wilde begeleiden voor haar borstkanker op een door haar te

bepalen route. Zij sprak zeer duidelijk uit dat zij geen behoefte had

aan reguliere begeleiding.”

Hij meldt ook dat Sylvia ervan af zag om voor een punctie naar het Sophia

Ziekenhuis in Zwolle te gaan.

•

geboden is. Er volgt een vervolgafspraak bij AVL. Sylvia komt niet

opdagen.

Oncoloog Wesdorp zag haar nog in oktober 2000. Hij stelt ook dat haast

•

verklaring af op 25 februari 2009. Haar verklaring laat aan duidelijkheid

niets te wensen over.

Zij zag Sylvia op 5 december 2000. Zij concludeert uiteindelijk:

Plastisch reconstructief handchirurg Kappel legde bij de RC een

“Ik kwam er niet doorheen. Ook de suggestie dat ze wellicht

rekening zou moeten houden met het ergste had geen enkel effect.”

en

“Millecam was een patiënt die voor zichzelf al had uitgemaakt dat

de reguliere geneeskunst geen weg was die ze zou nemen.

(…)

Millecam had een uitgesproken mening hoe het moest. Zij was heel

stellig en overtuigd.”

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

18

Mevrouw Kappel spreekt ook nog over

“helemaal haar eigen keus”.

Ook verklaart zij nog:

“Het advies om naar een reguliere behandeling te gaan kon zij

niet meer verdragen.”

Kappel kwam er dus niet doorheen. En dat wordt dan wel van Koonen

verlangd? Niemand kon haar beïnvloeden. Er was niet sprake van een

overwegende invloed.

•

Willemsen bij de RC op 20 april 2009:

“Niemand heeft haar ergens van af gehouden. Ook niet van artsen.

De keuze was altijd aan ons. Uiteindelijk voerde Sylvia zelf de

regie.

(…)

Ze verzamelde altijd veel informatie voordat ze een keuze maakte.”

En bij de RC op 2 februari 2009:

“De brug naar het reguliere circuit was echter achter ons

verbrand.”

Voorts bevestigt Willemsen op 13 februari 2009 bij de RC het navolgende:

“Dat Sylvia niet de reguliere behandeling kreeg die zij nodig had,

is te wijten aan haar pertinente weigering een reguliere arts in te

schakelen.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

19

Zelfs tot een week vóór haar overlijden bleef Sylvia weigeren zich

te laten opnemen in een regulier ziekenhuis.”

NB: En moest Koonen haar dan met geweld/dwang naar een ziekenhuis

slepen?

•

Zij tekent op uit de mond van Sylvia:

Mevrouw Van Dort bij de RC op 9 februari 2009:

“Ik wil desnoods sterven aan de ziekte, maar niet aan de behandeling.”

(In die zin zie ook Melissant en Willemsen in verklaringen, afgelegd bij de

RC.)

•

februari 2009 over hun poging om Sylvia opgenomen te krijgen in een

ziekenhuis. Zij bezoeken gezamenlijk Sylvia in Amsterdam op 12 maart

2001. Het gelukt ook hen niet om haar het ziekenhuis in te praten. De

Lange stelt dan ook:

Kist en De Lange verklaren op respectievelijk 16 februari 2009 en 13“Onze poging was zinloos geweest.”

Dit speelde zich af, kort voordat Sylvia naar Millingen vertrok!

NB: En het had Koonen dan wel moeten lukken?! En arts Kist schrijft toch

ook geen pijnstillers voor? Hij doet verder niets. Is hij dan ook strafbaar?

•

Hij verklaart dat Sylvia haar eigen route had gekozen.

Deze getuige omschrijft haar als een stellige vrouw:

had, had ze niet in haar kont.”

Van den Heuvel, RC, 11 maart 2009.“Wat ze in haar kop

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

20

•

haar keus had gemaakt en dat je haar toch niet naar een ziekenhuis toe

kreeg.

Ook de heer Van den Hoogen (RC, 4 februari 2009) verklaart dat Sylvia

•

Valstar, RC, 30 maart 2009.

“Zij wilde echt helemaal niks.”

(geen operatie, geen chemo, geen hormoontherapie, geen bestraling).

“Niemand is er in geslaagd haar het reguliere pad te laten kiezen.”

Opmerking verdient dat Sylvia – blijkens door haar gedane uitlatingen – zich ook

niet misleid voelde. Ze nam haar eigen verantwoordelijkheid en nam kennelijk

ook niemand iets kwalijk.

Zo verklaart Bukman bij de RC op 23 februari 2009 dat Sylvia op zijn vraag:

je nu ongelijk hebt?”

“Alsantwoordde:

“Nou, dan heb ik het mis gehad. Dan ga ik dood.”

In dezelfde sfeer is ook van belang de verklaring van arts Janssen bij de RC op 11

maart 2009. Het betreft hier de allerlaatste fase. Sylvia zei tegen hem dat zij dan

toch de verkeerde keuze had gemaakt.

Bij dit alles speelde ook een rol dat Sylvia erg gefixeerd was op uiterlijk, het

vrouw-zijn, lichamelijkheid. Dat bepaalde mede haar identiteit.

Ook concludeer ik dat Sylvia voldoende in balans was om een goede keuze te

maken. De brief aan Rutgers is in dat verband van belang. Zo ook de verklaring

van arts Kist bij de RC op 16 februari 2009:

“Ik blijf echter van mening dat de besluitvorming van Sylvia met

betrekking tot de keuze welke therapie zij zou nemen, niet beïnvloed is

door enige psychopathologie.”

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

21

Wetenschap van kanker bij Sylvia

Uit het dossier blijkt dat Sylvia heel goed wist dat zij kanker had. Diverse medici

houden haar dat voor en bespreken dat uitvoerig met haar. Ook vertelt zij het

uitdrukkelijk tegen derden (zie onder meer de verklaringen van Boegem, Brust,

Kloots-Noltenius, Melissant, Pleijsier en Valstar). Arts Kist is op 12 maart 2001

ook zeer duidelijk tegen Sylvia. Hij verklaart bij de RC op 16 februari 2001 dat

hij toen tegen haar zei:

“Als je dit niet laat opereren, dan ga je hier aan dood.”

De arts Janssen verklaart dat hij in augustus 2001 nog een “slechtnieuwsgesprek”

met Sylvia moest voeren. Die opmerking moet dus zeker gerelativeerd worden.

Sylvia deed zich niet zelden anders voor tegenover derden. Dit betrof ook de

wetenschap die zij kende. Zo verklaart chirurg Meijer bij de RC dat Sylvia

“verpletterd” was door het slechte nieuws dat hij bracht op 8 juni 2000.

Evenwel, op 11 mei 2000 had chirurg Van Tetering haar al dezelfde boodschap

gebracht.

Zij acteerde dus ook wel buiten haar werk.

Artikel 255 Sr

Was Koonen krachtens wet of overeenkomst verplicht tot onderhoud, verpleging

of verzorging van Millecam?

Het verblijf van Sylvia in de praktijk van cliënt in 2001 had met name ook het

karakter van een vriendendienst. Zij verpieterde in Amsterdam en wilde graag in

het gezin van Koonen zijn.

Sylvia maakte wel gebruik van het magneetveldapparaat, maar er werden geen

behandelnota’s opgesteld en verzonden en ook de reeds geplande vakantie van

cliënt en zijn gezin naar Polen in de zomer ging gewoon door.

Aanvankelijk was zij ook niet de gehele week in Millingen aan de Rijn, maar

slechts enige dagen. De rest van de week verbleef zij dan elders (Amsterdam). Zij

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

22

bezocht dan ook nog andere zorgverleners, zulks gelet op de verklaringen van

mevrouw Derksen en mevrouw Groenevelt bij de RC.

Sylvia was voorts niet weerloos, Koonen had haar niet in zijn macht en hij hield

haar ook niet actief af van andere meningen, opvattingen en zorgverleners.

De Hoge Raad wees in de zaak rond een macrobioot arrest op 14 juni 2005, NJ

2006, 83. In die zaak oordeelde de Hoge Raad dat er sprake was van een

bijzondere zorgplicht die ten minste met zich had meegebracht dat de verdachte in

die zaak minder zijn weerstand tegen de reguliere geneeskunst had geëtaleerd en

haar beter had geïnformeerd over de mogelijkheden en onmogelijkheden van de

macrobiotiek en het feit dat geen enkel wetenschappelijk onderzoek had bevestigd

dat macrobiotiek kanker kon genezen of inkapselen.

In de onderhavige casus liggen de feiten echter anders:

- Koonen heeft Sylvia niet op indringende wijze afgeraden zich allopatisch

te laten behandelen.

- In oktober 1999 verwees Koonen haar al door naar een reguliere medisch

specialist.

- Sylvia was vastberaden in haar keuze de adviezen van reguliere medisch

specialisten niet op te volgen.

- Koonen stelt Sylvia wel goed en volledig te hebben geïnformeerd omtrent

de magneetveldtherapie.

De bedoeling was: pijn bestrijden, weerstand verhogen en de conditie

verbeteren.

Van belang in dit verband is de verklaring van arts Janssen bij de RC op

11 maart 2009.

Toen hij haar half augustus 2001 zag sprak hij met haar. Hij verklaart

onder meer:

“Zij heeft zeker niet gezegd dat ze bij Koonen was om te genezen.

Ze was er wel om zich beter te gaan voelen.”

- Tijdens de 2

geen kans meer op genezing.

e periode in de tenlastelegging (vanaf mei 2001) was er al

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

23

In art. 255 Sr wordt gesproken over het in hulpeloze toestand brengen of laten.

Dat artikel is niet geschreven en bedoeld voor de onderhavige zaak van

Koonen. Het moet gaan om het in gevaar brengen van een hulpbehoevende,

die zich zelf niet redden kan en die de voor zijn menswaardig voortbestaan

noodzakelijke zorg zichzelf niet kan verschaffen.

In deze zaak gaat het om Sylvia, die zelf zeer goed kon aangeven wat zij wel

en niet wilde en die niet naar een ziekenhuis wilde. Zij wilde graag bij de

familie Koonen blijven. Zij had het daar erg goed en zij had het er erg naar de

zin. Diverse getuigen verklaren in die zin. Het is dan wel bijzonder wrang dat

vervolgens aan Koonen door het OM wordt verweten dat hij Sylvia in een

hulpeloze toestand bracht en liet.

Als ik spreek over getuigen die bevestigen dat Sylvia het erg naar de zin had

in het gezin Koonen, dan doel ik op de volgende verklaringen:

- Mevrouw Van Dort (RC, 9 februari 2009):

“Ze was heel blij dat ze bij hem

opgenomen en met de warmte waarmee dit gepaard ging.”

(lees: Koonen; HA) werd

Ook verklaart deze getuige dat zij van Sylvia had gehoord dat zij bij

Koonen werd gekoesterd en verzorgd.

- Mevrouw Groenevelt (RC, 13 maart 2009):

“Zij

het gezin van Koonen was. Ze trok veel met de drie jongens op en

bekeek onder meer met hen video’s van haar eigen optreden. Ze

had het erg naar haar zin.”

(lees: Sylvia; HA) was een ernstig zieke vrouw die graag in

en

“Ze vond het heel prettig om in de sfeer van dat gezin te zijn.”

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

24

en

“Wel was mij duidelijk dat ze

wilde zijn en ik denk: zo lang mogelijk.”

(lees: Sylvia; HA) in Millingen

Mevrouw Groenevelt verklaart ook nog naar aanleiding van de vraag of

Sylvia van Koonen te weinig aandacht kreeg:

“Oh nee, dat zal een gotspe zijn.”

Mevrouw Groenevelt kan een en ander goed beoordelen, omdat zij zelf in

het voorjaar 2001 (ook) ongeveer drie weken blij cliënt verbleef.

- Mevrouw Van den Hoogen-Van Uden (RC, 4 februari 2009):

“Sylvia vond het eng om alleen thuis te zijn. Het was voor haar

dan ook een goede oplossing om in te trekken in het huis van

Koonen. Zij voelde zich erg bij hem op haar gemak en was min of

meer lid van het gezin.”

- De heer Kappers (RC, 9 februari 2009):

“Toen kwam de periode Millingen (…). Ze kreeg veel aandacht en

had het erg naar haar zin. Toen ze slechter werd is ze daar zelfs in

huis opgenomen. Dat moet voor die Koonen toch een hele

belasting zijn geweest. Sylvia at met het gezin mee.”

- Mevrouw Lotgerink-Breed (RC, 6 maart 2009):

“Sylvia vertelde dat bij haar in Amsterdam niemand op bezoek

kwam. (…)

In Millingen werd ze goed opgevangen en ze had onder meer veel

plezier met de jongens, die stapel op haar waren.”

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

25

Zij verklaart ook dat Sylvia zeker ook nog aanspraak had aan andere

mensen in Millingen.

Mevrouw Lotgerink verklaart ook over de laatste week bij Koonen.

“Ook toen zei ze tegen mij: ‘Help me alsjeblieft dat ik hier kan

blijven, dat ik niet naar het ziekenhuis hoef.”

Zijn dit uitlatingen van iemand die in hulpeloze toestand is gebracht en

gelaten?!

- Mevrouw Melissant (RC, 6 februari 2009):

“Sylvia was erg blij dat ze daar

(…).

Het was er erg gemoedelijk en erg gastvrij. Sylvia voelde zich in

goede handen, want ze verpieterde in Amsterdam.”

(lees: Millingen; HA) was.

- De heer Willemsen (RC, 13 februari 2009) verklaart dat Sylvia tegen de

echtgenote van cliënt zei (toen zij in augustus 2001 naar het ziekenhuis

moest):

“Tonnie, als ik weer even wat beter kan ademen, mag ik dan weer

thuiskomen?”

Met name het woord

Al deze verklaringen staan wel in schril contrast met de verklaringen van

bepaalde ex-medewerksters van cliënt, die oordelen dat Sylvia bij de familie

Koonen eigenlijk aan haar lot werd overgelaten. Ik heb geen goed woord over

voor de getuigen die dat verklaren!

“thuis” acht ik van belang in dezen.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

26

Het feit dat bepaalde ex-medewerksters van Koonen dat verklaren, zegt veel over

de geloofwaardigheid en betrouwbaarheid van hun verklaringen. Kennelijk heeft

het ontstane arbeidsconflict hun latere verklaringen gekleurd.

(Ik verwijs in dat verband ook naar de uitgebreide verklaring van mevrouw

Derksen, afgelegd bij de RC).

Bij dit alles komt dat ook ten aanzien van art. 255 Sr opzet is vereist. Ik sprak

daar al eerder over.

Het opzet moet dan gericht zijn op het onthouden aan Sylvia van hetgeen voor

haar verpleging of verzorging noodzakelijk was en op de hulpeloze toestand, de

omstandigheid dat Sylvia zelf niet in staat zou zijn in noodzakelijke verpleging of

verzorging te voorzien.

Daarvan is al in het geheel geen sprake, ook niet in voorwaardelijke vorm.

In het bijzonder met betrekking tot de gedachtestreepjes in de

tenlastelegging ad 3 en 4:

1

Cliënt heeft dit ter terechtzitting met klem bestreden.

2

Ook dit wordt met klem ontkend.

3

Cliënt bestrijdt ook deze aantijging.

Ik verwijs in dit verband ook naar het gespreksverslag, opgemaakt op 30

september 2004. Het gaat om de weergave van een bespreking met Leny

Millecam, de moeder van Sylvia. (Productie 20 bij het verweerschrift van

advocaat mr. Jansen, ordner deel 2, onder A.) Moeder Millecam verklaart

onder meer:

e gedachtestreepje.e gedachtestreepje.e gedachtestreepje.

“Jos zei niet dat er sprake was van een bacteriële infectie.”

De enige weken bij cliënt inwonende getuige Groenevelt, verklaart bij de

RC op 13 maart 2009 ook dat het begrip “bacterie” niet ter sprake kwam.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

27

4

Cliënt is hier uitvoerig op ingegaan ter terechtzitting van uw rechtbank.

Hij bestrijdt deze beschuldiging.

5

Millecam wist dat ze kanker had en dat het heel slecht ging. In augustus

2001 zag arts Janssen haar. Sylvia vertelde hem dat ze bij Koonen verbleef

om zich beter te voelen.

6

Dit punt is niet relevant en redengevend voor de ten laste gelegde

gevolgen. Ligt meer in de tuchtrechtelijke sfeer.

7

Sylvia wist wat ze kreeg aan medicatie en wat de bedoeling ervan was. Zij

ging daarmee geheel akkoord.

8

Cliënt heeft haar niet ontraden naar reguliere artsen te gaan of zich te laten

opnemen in een ziekenhuis. Zij wilde dat gewoonweg niet. In dat verband

is ook de verklaring van Willemsen bij de RC op 13 februari 2009 van

belang. Zelfs in de laatste week in Millingen weigerde ze opgenomen te

worden in een ziekenhuis. Voorts hebben cliënt en zijn echtgenote er alles

aan gedaan om in de laatste weken te bevorderen dat zij contact opnam

met een arts/ziekenhuis.

9

De pijn werd zelfs minder. Dit kan te maken hebben gehad met de

magneetveldapparatuur.

Toen arts Janssen kwam in augustus 2001 schreef hij ook geen pijnstillers

voor of zuurstof. Sylvia wilde niet meer en anders dan geschiedde. Verder

werden de benen wel ingezwachteld, gelet op oedeem. Ook werd er

medicatie verstrekt. Ik verwijs naar productie 22 bij het verweerschrift van

advocaat mr. Jansen, ordner deel 2, onder A. Het gaat dan om medicatie,

verstrekt in de periode juni/juli 2001. Bepaalde medicatie blijkt (gelet op

de bijsluiters) bedoeld voor krampachtige hoest, andere weer voor

oedeem.

e gedachtestreepje.e gedachtestreepje.e gedachtestreepje.e gedachtestreepje.e gedachtestreepje.e en 10e gedachtestreepje.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

28

Voorts verdient nog opmerking dat Koonen bestrijdt dat hij tegen Sylvia zou

hebben gezegd dat hij haar beter zou maken. Steun hiervoor put ik ook uit de

gespreksnotitie naar aanleiding van eerder genoemde bespreking met de moeder

van Sylvia op 30 september 2004. Zij meldt onder meer dat Jos tegen Sylvia nooit

heeft gezegd dat hij haar beter zou maken. Wel dat hij het zo dragelijk mogelijk

zou maken.

Mevrouw van den Hoogen (RC, 4 februari 2009) verklaart dat Sylvia tegen hen

niet heeft gezegd dat Koonen haar beter zou maken. Zij stelt wel dat Sylvia er

kennelijk op vertrouwde dat Jos haar beter zou maken, nu zij zo veel en fanatiek

doende was met “Lotje”.

Dat is echter geen waarneming of ondervinding, maar een door deze getuige

getrokken conclusie.

Willemsen verklaart voorts bij de politie op 25 oktober 2004 onder meer:

“Ik heb Koonen nooit horen zeggen dat hij Sylvia zou genezen…”

Zwaar lichamelijk letsel

Wat dient hieronder te worden verstaan?

Art. 82 Sr noemt al een aantal gevallen die daaronder moeten worden begrepen.

Verder speelt het normaal spraakgebruik een rol.

Ook komt in de rechtspraak de vraag aan de orde of operatief ingrijpen aan de

orde moet komen (noodzaak en aard van verder medisch ingrijpen).

Was er sprake van ernstige toename van de pijnklachten? Naar mijn mening zeker

niet. Het aantal paracetamollen dat Sylvia innam daalde juist in de laatste periode.

Voorts is van belang de verklaring van arts Janssen uit Millingen, afgelegd bij de

RC op 11 maart 2009. Hij bezocht haar in augustus 2001.

Opmerkelijk is dat hij geen pijnstillers voorschrijft.

Hij verklaart onder meer:

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

29

“Ze had wel pijn, maar minder dan ik had verwacht. Het staat mij bij

dat zij drie à vier paracetamollen nam per dag. Omdat de pijn niet op

de voorgrond stond, heb ik geen pijnstillers voorgeschreven.

(…)

In het kader van de pijn dacht ik nog: ‘Misschien is het dit wat de

magneetveldtherapie doet’.”

Er is dus zeker niet sprake van een ernstige toename van pijnklachten.

Ook voor het overige is er niet sprake geweest van zwaar lichamelijk letsel.

Sylvia was al ongeneeslijk ziek, zij wilde geen opname in een ziekenhuis en zij

wilde bij Koonen blijven.

De arts Janssen spreekt verder onder meer over het feit dat ze flink vocht vast

hield in de benen, ze had slechts een beetje koorts en

Er waren ook minder zweren dan hij dacht.

Opmerking verdient ook dat Janssen haar niet onmiddellijk zuurstof verstrekt.

Ook volgt geen onmiddellijke opname.

Aan cliënt wordt verweten Sylvia in een hulpeloze toestand te hebben gebracht of

gelaten. Geldt datzelfde dan ook niet voor Janssen? Het lukt hem toch ook niet

om Sylvia per direct opgenomen te krijgen in het ziekenhuis?

Aan de verklaring van mevrouw Lotgerink-Breed (afgelegd bij de RC op 6 maart

2009) zijn foto’s gehecht, welke gemaakt zijn op 27 juni 2001. Sylvia ziet er dan

nog goed uit.

Haar toestand is pas meer achteruit gegaan toen de familie Koonen uit Polen

terugkeerde. Vanaf dat moment deden zij er alles aan om haar opgenomen te

krijgen in een ziekenhuis.

In dat verband verwijs ik ook naar de verklaring van mevrouw Derksen, afgelegd

bij de RC op 2 maart 2009. Zij verklaart dat ze van alles deden om te bevorderen

dat Sylvia toch naar een ziekenhuis ging.

“ze hoestte wat”.

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

30

“Vanaf terugkomst van onze vakantie hebben wij elke dag gezegd: ‘Je

hebt het ons beloofd’. Ik kan me nog goed herinneren dat ik op mijn

knieën voor Sylvia heb gezeten: ‘Doe het dan in belang van onze

kinderen’.

(…)

Tweeënhalve week zijn wij aan het smeken geweest om de huisarts te

mogen bellen.”

Ook Nol Willemsen verklaart bij de RC (13 februari 2009) dat Sylvia zelfs in de

laatste week in Millingen nog weigerde om naar een ziekenhuis te gaan.

Er was al eerder de afspraak gemaakt met Sylvia dat als het echt slecht met haar

zou gaan, dat zij dan uit Millingen weg moest, ook in het belang van de kinderen

in het gezin Koonen.

Getuige Melissant (RC, 6 februari 2009) bevestigt het bestaan van die afspraak.

Aan de aanwezigheid van vocht in de benen werd ook gewerkt: Mevrouw

Lotgerink verklaart bij de RC op 6 maart 2009 dat zij de benen van Sylvia (op

advies van cliënt) wel inzwachtelde.

Er is al met al niet sprake van zwaar lichamelijk letsel, zodat om die reden al

vrijspraak dient te volgen van de ten laste gelegde feiten 3 en 4.

Causaliteit

Gelet op al het bovengenoemde zal duidelijk zijn dat wij ook geen causaal

verband zien in dezen. De gevolgen zoals in de tenlastelegging genoemd, zijn niet

redelijkerwijs toe te rekenen aan Koonen. Er is ook niet sprake van overwegende

invloed. De opstelling van Koonen is ook niet van doorslaggevend belang

geweest.

Toestemming/instemming als rechtvaardigheidsgrond

Sylvia Millecam was voldoende op de hoogte en geïnformeerd omtrent haar

situatie. Zij koos bewust voor een bepaalde route. Sylvia wilde niet verwezen

Pleitnota inzake Koonen, J.A.M./OM hb

31

worden naar een reguliere arts en zeker niet naar een ziekenhuis. In dat verband

spelen haar leeftijd en haar persoonlijkheid ook een rol.

Subsidiair is dan ontslag van alle rechtsvervolging op zijn plaats.

Conclusie

Cliënt dient te worden vrijgesproken van het ten laste gelegde.

Er mag best wel wat aangemerkt worden op de handelwijze van Koonen, maar dat

moet dan maar geschieden in de tuchtrechtelijke sfeer, hetgeen ook is geschied.

Nu schulddelicten in het strafrechtelijk circuit verjaard zijn, moest het OM wel

zware opzetdelicten in de strijd gooien. Die zijn zeker niet te bewijzen.

Er zijn vele verklaringen van getuigen. Getuigen die spreken over hetgeen er jaren

geleden zou zijn gebeurd/gezegd. Niet meer is alles nu nog exact te achterhalen.

Er is gerede twijfel.

Vrijspraak moet het gevolg zijn.

Leeuwarden, 17 november 2010

mr. Hans Ankerotities Koonen, Hof Adam, 18-11-2010.pdf

Opzet

Het “opzet” is een zeer wezenlijk punt in deze strafzaak. Het verbaast dan ook dat

de rechtbank in eerste aanleg in haar uitgebreide vonnis relatief zeer weinig

aandacht besteedt hieraan.