18 "Het Kwartet".

Hoofdstuk 18

Vandaag is het 23 November 2010
In de tussentijd als ik niet aan het werk ben, zijn Jos en ik samen ons ZILVEREN huwelijksfeest aan het voorbereiden. Oorspronkelijk zou de uitspraak van het Hoge Beroep op 2 December zijn, dus hadde we gedacht, dat we mooi 2 vliegen in een klap zouden kunnen vieren. Allereerst dat Jos en ik samen al 25 jaar getrouwd zijn. (hij een beetje minder dan ik, vanwege zijn lange wachttijden op mij, zelfs nu nog steeds ahum) maar samen zijn we toch 25 jaar getrouwd. Jos wil gewoon een extra aanleiding hebben zodat we over 5 jaar ZIJN 25 jarig huwelijk gaan vieren. Dus dan weet je dat ook maar even.
Maar de werkelijkheid geeft nu aan dat de uitspraak van het hof niet op 2 December zal zijn, maar 2 weken later op 16 December 2010. Dus we gaan er voor dat we dan wederom een feestje te vieren hebben en dat de eis van Mr Hans Anker (onze advocaat) ingewilligd zal worden door VRIJSPRAAK te verlenen.
Allereest gaan we dus gewoon gezellig een feestje bouwen, omdat we dit heuglijke feit echt niet voorbij willen laten gaan. Want in deze huidige tijd, wie mag en kan het nog meemaken om zo lang getrouwd te zijn? Het is heerlijk om leuke dingen te verzinnen voor dit feest, terwijl ik in de tussentijd jou nog ga verblijden met nog meer bagger van de afgelopen jaren.
Ik wil dit hoofdstuk met je hebben over de assistentes, en daarna hou ik op om over deze 4 dames te praten.
De rechter van het Hof benoemde de 4 dames als "het kwartet". Is mi ook een mooie benaming voor deze dames.
Een van de dames mevr P. Had zich binnen 8 weken nadat de nieuwe manager Mario aan het werk was ziek gemeld. Ineens had ze last van haar rug en nek, en daarom kon ze niet meer werken. Zij had zich ziek gemeld bij de plaatselijk huisarts (wederom dr Janssen) en bleef voorlopig maar eens thuis.
Nadat ze op bezoek was geweest bij de Arbo-arts moest ze weer aan het werk, maar binnen 2 dagen melde ze zich weer ziek met dezelfde klacht. Je begint dan weer hetzelfde traject. De huisarts schrijft een paar weken rust voor, en vervolgens een bezoek bij de Arbo-arts.
In die periode (ze was dus inmiddels 4 maanden "ziek thuis"min de twee gewerkte dagen) moest ik met mijn jeep vol oud papier in ons dorp naar de papiercontainer. Om daar naartoe te gaan, moet ik langs haar huis rijden.
Ik zag dat ze buiten de ramen aan het zemen was, dus draaide ik mijn auto raam naar beneden e riep dat ik blij was om te zien dat het alweer beter met haar ging.
Mevr P. schrok hevig, viel bijna over haar eigen emmer, waardoor de emmer omviel. Ze vluchtte het huis in, waarop ik dus doorreed richting papier container.
Toen ik thuis kwam zij Jos, Je kunt nooit raden wie er zojuist gebeld heeft!
Waarop ik antwoordde ik denk mevr P. Kun je voorstellen hoe verbaasd Jos was, da ik wist dat zij gebeld had. Jos zei da ze zich met ingang van vandaag weer beter voelde en hersteld was.
Later die dag, tegen de avond kregen we een brief in de bus waarin mevr P.schreef dat ze met ingaan van die dag weer beter was. Niet meer terug kwam op haar werk. Dat ze nog vakantiedagen had staan inclusief de maanden van haar ziekteverlof, want daar bouw je ook vakantie dagen door op, en dat ze dus voldeed aan 1 maand opzeg termijn. Of we het salaris incl vakantiegeld maar even wilde betalen, en dat was het einde van mevr P voor ons. Dachten we. Maar ook zij had zich ongeveer 4 maanden later gemeld bij de onderzoekscommissie van de Inspectie Volksgezondheid, die speciaal naar Millingen aan de Rijn kwam.
Een andere assistente verklaarde dat ze te ziek was om op het werk te komen omdat ze de werkzaamheden die ze moest doen in de nieuwe huisvesting niet beviel. Ze moest ook net als wij allemaal licht huishoudelijk werk doen, en verschillende apparaten gaan bedienen waar ze geen zin in had. Zij verklaarde eerst bij de huisarts en later bij de Arbo-arts dat ze als oudere dame daar niet tegen kon. Ook daar het zelfde verhaal eerst maar eens enkele weken rust, vervolgens Arbo-arts en dan weer aan de slag.
De zoon van deze mevr G zat in Amerika voor zijn studie, en juist in die tijd was alles nog in rep en roer over de aanslg van 9/11. Dat was voor haar oa aanleiding om niet in staat te zijn om te werken zoals haar was gevraagd. Wat ze nog wel kon was ander werk aan de balie en telefoon.
Wij hebben toen een onslag procedure opgestart, omdat we geheel schoon schip wilde maken.
Maar om iemand te ontslaan moet je toestemming hebben van de rechter. Mevr G had de collega assistentes en de reeds vertrokken secretaresse een verklaring laten opstellen over Jos en mij als werkgevers. Ook mevr H. die gewoon nog bij ons werkte als assistente zat in de rechtzaal bij haar collega, en had een brief geschreven, waar ik absoluut niets maar dan ook niets van herkende.
Wij waren toch wel een heel tiraniek stel om voor te werken. Mevr G die ontslagen moest worden wilde zoveel mogelijk geld meekrijgen en liet haar zoon  een heel zielig betoog voordragen dat ze als oudere vrouw nergens meer aan de slag zou kunnen komen, en dus moesten we toch minstens tot aan haar pensioen  gewoon haar salaris betalen. De brief zat al in het dossier, maar moest toch voorgelezen worden.
Normaal gesproken volgens de regels zou ze 6 maanden salaris meekrijgen, maar de rechter was gevoelig voor haar "zieligheid" en dus moesten we haar een jaarsalaris uitbetalen.
De volgende dag kwam mevr H gewoon weer op het werk, terwijl nog geen 24 uur ervoor zij een brief had voorgelezen aan de rechter waar de honden geen brood van lusten.
Jos en ik hebben haar de volgende ochtend dan ook verzocht maar ander werk te gaan zoeken, want als je zulke beroerde werkgevers hebt, dan is het beter iets anders te zoeken.
In 2003 vierde Jos zijn 50e verjaardag. Dat hadden we thuis bij ons in de zaal gedaan vlak bij het zwembad. Incl muziekoptredens enz. Net als bij de opening.
Nog geen half jaar na de verjaardag van Jos, belde mevr H op want ook haar man werd nu 50. Ze werkte inmiddels al bijna 2 maanden niet meer bij ons, maar wilde toch nog wel graag de beneden ruimte gebruiken voor de verjaardag van haar man.
Dit is de enige keer in mijn leven waar ik bewust mezelf realiseerde dat ik met de mond vol tanden stond.
Ik kon het niet geloven, eerst een brief schrijven waar je geen spaan heel laat van de werkgevers waar je voor werkt. Vervolgens gewoon op het werk verschijnen en net doen alsof er niets aan de hand is.
Je krijgt het verzoek om ander werk te zoeken, en dan ook nog denken dat je een ruimte mag gebruiken.
Ik heb aangegeven dat ik zou overleggen en terug zou bellen.
Iedereen was verbaasd, en niet onder woorden te brengen. Ik heb later terug gebeld dat we dit niet zouden goedkeuren. Waarop ze aangaf, en de manager mocht wel zijn doopfeestje voor een van zijn kinderen bij jullie geven, waarom ik dan niet!!!!
Hoe dik kan de plank voor iemands hoofd zijn.
In die tijd hadden we 4 invalkrachten inmiddels aangenomen die tijdelijk ter vervanging van ziekte de metingen voor Jos deden.
Een van deze invalkrachten was Gaby. Een vrolijke fijne meid, die als schoondochter van Ome Jan bij ons samen met haar schoonvader op bezoek kwam om eens te zien wat wij nou precies deden. Tegelijkertijd gaf Gaby aan dat ze al ervaring in de zorg had.
Als Ome Jan iemand kan aanraden, dan hoef ik niet meer na te denken. Want zijn inzicht in mensen is heel bijzonder. Hij is een man van weinig woorden, maar onder die weinige woorden zit heel veel emotie en liefde. Dat is wederzijds, en dus hoefde ik geen moment te twijfelen, want als Ome Jan zegt dat Gaby past bij Jos en mij, dan is dat zo. En tot op de dag van vandaag ben ik Gaby erg dankbaar voor alle steun, hulp en ad hoc hulp die ze ons gaf. Want tja, assistentes waren ziek, moesten weer gaan werken van de Arbo-arts, en na 2 dagen waren ze weer weg. Gaby bleef daar altijd erg soepel in om wee op te komen draven.
Een ander assistente die als inval krach kwam werken die hadden we ook heel graag lang bij ons gehouden, maar de woon-werk afstand bleek gewoon te ver, en daarom na enkele jaren zijn we in goede harmonie uit elkaar gegaan. Was helend voor ons, want je gaat op een moment echt aan jezelf twijfelen, of de slechte werk relaties gewoon bij je gaan horen.
De 3e assistente kon na enkele jaren de zaak van haar ouders overnemen, en de 4e assistente leek loyaal en hard werkend te zijn.
Ze begon al voordat ze ging werken geld van ons te lenen om een auto te kopen om zo op het werk te kunnen verschijnen. We hebben dat in overleg in 12 maanden van haar salaris afgetrokken. Later ging de koelkast stuk, en ook daar hebben we haar geld voor geleend. Ze had thuis ook enkele dagen per week kinderen uit de buurt als oppas in huis.
In het begin leek ze een geweldige assistente. Ze schreef zelfs een brief naar de rechter van de eerste strafzaak, dat ze in tegenstelling wat de oud medewerksters( "het kwartet" zoals de laatste rechter deze dames noemde, ) beweerde een lans brak voor Jos en mij. Dat we goede en integere werkgevers waren, en dat "het kwartet" alleen maar belastend was zonder waarheid.
Nadat de rechtzaken vorderde begon deze assistente zich voor het eerst sinds jaren ziek te melden. Voor het weekend was er niets aan de hand, en op maandag had ze zichzelf ziek gemeld.
Voor mij aanleiding om met een bos bloemen nog dezelfde dag naar haar toe te rijden in Angeren. Wie schetst mijn verbazing dat ze me in eerste instantie aan de deur liet staan, vervolgens naar de keuken meenam en aan het aanrecht met me bleef staan.
Het ging niet goed met haar en ze zou voorlopig niet komen werken. Uiterlijk zag ik niets aan haar wat op enige ziekte zou kunnen lijken. Maar ja ik ben dan ook geen dokter.
Ik voelde de afstand die ze creerde als een ijkoude douche. Vol vraagtekens ben ik naar huis gereden en heb wederom de Arbo arts gebeld. Hij kwam er achter dat ze het moeilijk vond om bij ons te blijven werken, want als ze ergens naar een feestje moest, dan vroegen mensen tijdens de verjaardag hoe het was om bij ons te werken, en daar kon ze niet meer tegen.
Na enkele weken moest ze na een periode van rust weer gaan werken, en toen vroeg ze eerst via de Arbo dienst een mediation gesprek aan met Jos.
Jos heeft een middag samen met de mediator en haar gesproken, die stuurde na afloop een brief dat het geen zin meer had om haar aan het werk te houden, en hij stuurde een factuur van 814 euro.
De assistente schreef via haar vakbond dat ze wilde vertrekken en dat ze 2 jaar salarissen mee wilde hebben.
Uieindelijk is er een bemiddeling uit gekomen en had ze recht op 4 maanden salaris, daar ze 2 jaar bij ons gewerkt had.
Vanaf dat moment hebben Jos en ik samen besloten dat we nooit en te nimmer meer werknemers in dienst nemen. De wond is zelfs na 10 jaar nog niet geheeld, want hoe loyaal iemand ook lijkt te zijn, uiteindelijk blijkt er bij vele maar weinig voor nodig te zijn om een ommezwaai van 180 graden te maken.
Maar gelukkig kunnen we ook terug kijken op een harde maar leerzame tijd voor onszelf
Ruim 2 jaar later werden Jos en ik verrast toen deze assitente een brief had geschreven naar de rechtbank, waarin ze haar vorige brief als steun betuiging voor Jos wilde terug trekken. Uiteindelijk had ze zich toch wel erg vergist en moest haar eerste brief vernietigd worden!!!
De rechter nam de brief voor kennis geving aan, en er werd eigenlijk meer honend over haar tweede brief gedaan als serieus. Met als gevolg dat beide brieven niet meer serieus werden genomen en uit het dossier werden gehaals.
Wij kwamen er toen pas achter dat ze een achternicht was van de secretaresse.!