Hoofdstuk 11.
Vandaag is het 10 November 2010.
We hebben vandaag het gevoel alsof we van een lang weekend doorzakken bij moeten komen. Dan merk je toch dat zo,n rechtzaak je meer aangrijpt dan je in eerste instantie wilt toegeven.
En dan die vragen die je bij jezelf hebt of je het allemaal wel goed gedaan hebt. Dat is helemaal killing voor je eigen waarde en gevoel achteraf.
Ik schreef gisteren hoe trots ik op Jos was dat hij niet alleen maar kort en bondig antwoord had gegeven, maar dat hij nu ook uit zichzelf reageerde en zo onduidelijkheden uit de weg kon ruimen.
Maar ik geef een voorbeeld waar je dan achteraf over gaat piekeren, wat is daar nu de opzet van geweest, en heb ik wel het goede antwoord gegeven.
Gisteren vroeg de rechter aan het einde aan Jos hoe de financiën er thuis voor stonden, maar ook hoeveel kinderen hij had en hoe oud ze waren.
Jos gaf aan dat we 3 zonen hebben en dat ze 22 - 20 en 18 jaar zijn. Toen reageerde de rechter , 'och dan bent U niet meer financieel voor ze verantwoordelijk'.
Waarop Jos reageerde dat alle drie onze zonen moeten werken om hun studie te kunnen bekostigen. Je gaat dan ineens denken vandaag, had ik dan niet moeten aanvullen dat wij de zonen ook nog ondersteunen een thuis, een bed en eten geven..?????
Was de vraag van de rechter bedoeld om te kijken of Jos nog een extra financieel last heeft om voor onze zonen te zorgen. De eis van het OM is immers 12 maanden gevangenis en voorgoed zijn artsen titel inleveren.
Nou die artsen titel daar hecht Jos al helemaal geen waarde aan, want die is alleen maar handig voor zijn patiënten, zodat zij nog een beetje vergoeding krijgen van de ziektekosten verzekering.
Maar in zijn werk en handelen, gebruikt hij zijn titel als arts nooit. Zijn werk en kundigheid zit in zijn hoofd en ziel, maar een papiertje zegt helemaal niets.
Ik ken heel veel goede therapeuten waar ik iedereen zo naar toe zou sturen, terwijl ik ook artsen ken waar ik niemand naartoe stuur. Wat maakt dat je een goede hulpverlener bent, als je compassie voor je patiënt hebt, allert blijft en al je kennis weet toe te passen.
Ik had jullie al eerder geschreven dat er eind 1999 en daarna heel veel gaande was in ons gezin en werk. Ik denk achteraf dat de kosmos ons iets wilde leren, maar dat wij de boodschap niet zagen. Ik ben nog steeds van mening dat ieder mens op deze aarde geboren is met een boodschap.
Je krijgt allemaal ieder op z,n beurt dingen in je leven te verwerken die je weer verder helpen om te groeien. Afgelopen zondag zei een buurvrouw toen we met de buurtvereniging aan het wandelen waren. 'Nou Tonny aan deze kant van de straat vallen op dit moment de klappen'. Waarop ik direct wist dat ze refereerde aan het feit dat een andere buurvrouw Dina afgelopen weekend is overleden, en in haar gezin ook een dochter helaas een dode baby heeft gekregen.
Ik moest toen denken aan het idee dat ik helemaal niet zo ervaar alsof God of de Kosmos mij nu klappen aan het uitdelen is. Ik ervaar veel meer dat ik in ieder geval erg hardnekkig blijf in het leren van mijn lessen.
Wellicht mijn naiviteit, en wil om positief in andere mensen te blijven geloven.
Maar dan ben ik tegelijkertijd hardstikke blij dat wij deze klappen of lessen krijgen en niet iets anders.
Want laten we wel wezen achter elke voordeur in de wereld gaat een gezin schuil waar ergens wel eens moeilijke tijden zijn. De een noemt dat de klappen die uitgedeeld worden, en ik noem dat de lessen die we te leren hebben. Op de een of andere manier kun je alles ombuigen naar het goede.
Ook alle rechtzaken die we nu weer opnieuw door moeten.
Ik kan op dit moment onze kinderen niet uitleggen waarom dit allemaal weer moet, en alles weer opnieuw gestart is. Ja ik weet wel dat het OM niet tevreden was met de uitspraak voor Jos, wel veroordeeld maar geen straf. En daarom zitten we weer in het beklaagden bankje.
Maar de reden waarom Jos dit nu weer meemaakt, is mi toch de lessen die hij uit dit alles mag cq moet trekken.
Hij is een uniek brein, een kundig arts, een fantastische vader en partner, maar................... hij is o zo bescheiden. In zijn bescheidenheid nam hij nooit het heft in handen om zichzelf te verdedigen en een eigen inbreng te geven. Bescheidenheid siert een mens, maar kom wel op voor jezelf. Gisteren en eergisteren zag ik een nieuw gezicht van Jos. Het is nu genoeg geweest. Hij corrigeerde de rechter wanneer er onjuiste dingen gezegd werden, en hij gaf voorbeelden aan zonder dat er naar gevraagd was.
Ik weet nu dat we na deze rechtzaak dan ook klaar zijn met procederen. Jos heeft denk ik zijn les geleerd en stond voor zichzelf.
Bij iedereen is het wel eens niet goed, en moeten of mogen we lessen leren. We hebben niet voor niets het spreekwoord dat 'alle groei pijn kost'.
Maar ik ben werkelijk o zo blij dat wij onze lessen mogen leren door deze rechtzaken en onrechtvaardigheden mee te maken, en niet in andere gebieden onze lessen moeten leren door bv een ongeluk, echtscheiding, dood of ziek kind, invaliditeit of noem maar andere dingen op waardoor je als mens weer even met de neus op de feiten gedrukt bent.
Als we van jou en mij en nog heel veel andere mensen een stapel zouden maken met het "leven van jezelf'.
Vervolgens mag iedereen EEN van de levens op de stapel eruit halen, dan zul je zien dat 90% van ons allemaal weer bewust zijn of haar eigen leven uit die stapel trekt om mee verder te leven.
En weet je waarom? Omdat ondanks alle hobbels die we op ons pad tegenkomen, we uiteindelijk toch blij en gelukkig zijn met ons eigen leven.
Zo is dat ook voor mij. Ik zou met niemand willen ruilen. Ik ervaar dat ik rug aan rug met Jos kan en mag vechten om de waarheid in de openbaarheid te brengen. Niks meer en niks minder. Maar ik sta wel rug aan rug met hem en onze zonen. Die solidariteit is voor mij , levensgeluk.
Dus ook al denk je bij het lezen van alles wat er al was ,(er komt nog veel meer hoor) hoe houden ze het vol? Nou wij houden het vol omdat we weten dat we niets verkeerds gedaan hebben, dat we weten dat dit de wens van Silvia was, dat we weten dat we goed hebben willen doen, en nog steeds doen voor anderen.Maar ook weten we nu dat we minder naïef moeten zijn.
Dat zijn de lessen voor nu, maar je blijft lessen leren totdat we dood gaan.
Een van de dingen die ik moest leren is dat je "wel in je recht kunt staan, maar het niet altijd krijgt'.
In 1999 hebben we op 6 september (verjaardag van Tys) het voorlopige koopcontract getekend voor onze huidige woonplek. Dat was toen een woonhuis met meubelhal.
Om een pand te kunnen kopen moet je als verkoper een 'schone grond verklaring' afgeven aan de toekomstige kopers. Toen wij die verklaring kregen was dat voor ons alleen maar een rijtje getallen en tabellen, maar het zei ons niets. Ook de notaris maakte geen enkele opmerking of punt van dit formulier.
Wij hadden al een afspraak bij de notaris staan om de overdracht te passeren.
Totdat neef Jan langskwam om koffie te drinken. Neef jan is een man van weinig woorden, maar erg betrokken bij ons gezin. Hij las de stukken omdat hij in deze wereld bekend is als techneut voor steenfabrieken om goede klei grondstoffen te zoeken en testen.
Neef Jan vertelde ons dat het rapport niet orgineel was, maar dat er al 2 eerdere rapporten verschenen waren. Hj vroeg die rapporten op, en de afspraak met de notaris moest worden uitgesteld. De grond bleek op sommige plekken teveel vervuild en er moest worden gesaneerd. De vorige eigenaar moest dat eerst doen alvorens het pand verkocht kon worden. We zijn neef Jan nog steeds dankbaar dat hij dit ontdekt had want anders hadden we zonder te weten de vervuilde grond voor onze verantwoordelijkheid gekregen.
Er waren ook geen tekeningen meer beschikbaar van het pand. Bij de aannemer niet meer, bij de Gemeente Millingen aan de Rijn niet meer (brand in het archief net na de oorlog) en dus moest er eerst een tekening gemaakt worden .
In diezelfde periode werden we benaderd door een project ontwikkelaar uit Den Haag om onze oude pand te verkopen. De project ontwikkelaar had het aangrenzende pand , bekend als het 'Stuupke'al gekocht, en wilde op beide locaties samen een winkelcentrum met daarboven appartementen bouwen.
Na overleg aan de telefoon stuurde de project ontwikkelaar uit Den Haag een fax (ja dat was toen nog gewoon op papier ) met een bod.
Net 4 dagen later kwamen er 2 heren aan de voordeur, om te praten over onze locatie.
De ene man was een project ontwikkelaar uit Ede, en de andere was zijn oudere vader. Ik was in de keuken met de was aan het vouwen, de kinderen waren aan het knutselen in de keuken.
We hebben heel gezellig gepraat, de mannen hadden ons huis gezien, en ik zou nog wat van ze horen. Jos was op dat moment in de praktijk aan het werk met patienten.
Wie schetst onze verbazing dat we 2 dagen later een brief kregen met de boodschap dat beide heren heel gezellig met mij gesproken hadden, en dat ze blij waren dat ik ons pand aan hun verkocht had.
Alleen een detail was erg belangrijk, de prijs die beide heren in hun brief noemde was 200.000 gulden lager, als de fax van de project ontwikkelaar uit Den Haag die ik 4 dagen ervoor al had ontvangen.
We hebben contact opgenomen met een advocaat (toen begon het gedonder al) en die vroeg mij een gedetailleerde brief te schrijven.
Nou mij moet je zoiets niet vragen, ik heb direct 12 vellen volgeschreven, en alle kleine details van die middag uitgeschreven.
Het was gewoon onzin. De beide heren dachten dat ze zaken deden met een 'moedertje' die wel accord zou gaan met hun bod.
De advocaat stuurde mijn brief door, met het bericht dat we al lang een andere koper hadden, en zij met een ander bd moesten komen anders ging de deal niet door.
Hun antwoord was dat ze een beslaglegging op het pand gooide. Dat wil dus zeggen dat je , je eigen huis niet kunt verkopen. We hebben de project ontwikkelaar uit Den Haag gebeld dat we ons huis niet konden verkopen. Geen verdere informatie gegeven.
met als gevolg de volgende dag een nieuw bod uit den Haag wat 120.000 gulden hoger lag. Wederom gebeld dat we niet konden verkopen, en weer een hoger bod.
Nou is dat natuurlijk leuk om een hoger bod te krijgen, maar als echt niet kunt verkopen heb je niets aan die nieuwe biedingen.
Na veel heen en weer schrijven met de beroerde project ontwikkelaar uit Ede kreeg onze advocaat uiteindelijk een brief eind januari 2000.
Ik zat op dat moment in Los Angeles in Amerika op een congres, en Jos had overleg met de advocaat.
De project ontwikkelaar wilde de beslaglegging laten vallen, als wij een verklaring zouden tekenen dat we geen juridische stappen tegen hen zouden ondernemen.
Ik voelde me echt 'genaaid'. Eerst ons zomaar een belachelijk laag bod doen, ons maanden dwars zitten zodat we ons pand niet konden verkopen, en dan plots alles laten vallen onder voorwaarden dat we geen juridische stappen mochten ondernemen.
Onze adviseurs gaven aan dat het nu belangrijk was om geld te innen van ons huis, waardoor we met het nieuwe project konden starten.
Toen zij een van onze adviseurs de gevleugelde woorden 'Tonny soms sta je in je recht, maar dat wil nog niet zeggen dat je je recht krijgt'.
Als ik ergens niet goed tegenkan in mijn leven dan is dat elke vorm van ONRECHTVAARDIGHEID. Telkens kom ik het op mijn pad tegen, en zal daar mee moeten leren omgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten