Het is vandaag 6 November 2010.
Nadat de collega van Jos vertrok, koos ook onze toemalige secretaresse voor vertrek. Ze gaf aan dat ze door de collega was gevraagd om in de nieuwe op te starten praktijk te gaan werken. En daar gaf ze graag gehoor aan. Voor mij kwam die mededeling als een slag bij heldere hemel. Had ik dan niet gezien, wat er zich achter de schermen afspeelde? De collega gaat weg, en neemt de secretaresse mee. Enkele jaren later trof ik de voormalige secretaresse als cashere in de plaatselijke supermarkt. Zij sprak me bij de kassa aan en vroeg of ik nog werk voor haar had in onze praktijk. Ik vroeg haar naar haar werk bij de oud collega van Jos, maar dat was maar van korte duur, aangezien de toeloop van nieuwe patienten te wensen over liet. Inmiddels is deze praktijk dan ook volledig gesloten.
In februari 1997 hadden we inmiddels al een nieuwe secretaresse aangenomen. De moeder van een puber in ons dorp die bij feestjes en partijen ook wel eens op onze kinderen paste.
Haar moeder begon dus in februari 1997 als secretaresse te werken en heeft zomer 2002 zelf ontslag genomen. Het werken met onze secretaresse was voor mij een feest. Ze was snel op de computer, waar ik nog aan het worstelen was met dat ding, en ze hield echt van onze kinderen. Voor mij was het belangrijk dat bij het hebben van een praktijk aan huis de kinderen ook een goed gevoel hebben over het 'werk aan huis'.
Als je nu mijn buro kon zien, dan lijkt het alsof er een windhoos is geweest. Heb allerlei mappen en dossiers om me heen liggen om je ook chronologisch een beeld te scheppen wat er allemaal gebeurde.
Onze secretaresse had een contract voor 16,5 uur per week. Dat mocht ze flexibel invullen, als ze haar werk maar deed. En dat was nl de facturen van de reeds gehouden consulten nasturen, en boekhouden. Toen was er nog geen pin apparaat, en moesten de patiënten de factuur achteraf per bank overmaken. Gelukkig gaat dat tegenwoordig voor 99% met het pin apparaat, en krijgen onze patiënten de factuur voor de verzekering direct mee voor hun eigen administratie en declaratie bij de ziektekostenverzekering. (mooi woord voor een puzzel)
Per 1 januari 1999 kreeg ze een contract voor nog steeds 16,5 uur per uur per week , maar omdat Jos ervoor koos om de schoolvakanties vrij te nemen had ze ineens 10 weken vakantie per jaar. De afspraak was dat ze daarom elke week 20 uur zou werken en 16,5 uur betaald zou krijgen om zo de 5 weken extra vakantie te compenseren. De 20 uren die ze werkte kon ze in overleg met mij vrij besteden. Wij maakten samen dan afspraken zodat ik tijd kon inruimen om moeder te zijn in ons privé huis als de kinderen uit school kwamen, en zo kon ik meer tijd besteden aan mijn groeiende Herbalife netwerk.. Nou moet je niet veel voorstellen van een strikte scheiding van werk en privé, want om te beginnen dronk ons personeel altijd in dit pand in de keuken koffie. Dus regelmatig was er een mix tussen werk en privé. Maar het was wel handig. Ik was 7 meter van mijn werk vandaan als ik aan het koken was.
Ik weet ook nog wel een keertje dat ik het gevoel had in Italie te zijn beland. Dat was rond 1992. Niek was een kleine baby, die had ik op mijn heup hangen. (die was toen een stukje breder dan tegenwoordig hihi) Bart hing aan mijn rok te trekken om aandacht, de telefoon begon te rinkelen, de melk kookte over, en Tys gooide een stapel was per ongeluk van tafel, die ik net gevouwen had.
Het ontbrak er nog maar net aan dat de natte was aan de lijn in de keuken zou hangen, anders was het plaatje van Italie voor mij compleet.
Daarom was het fijn om een secretaresse te hebben die zelfstandig kon werken, en een paar uur per dag de telefoon opnam. Ik was vroeger zelf docente handvaardigheid geweest, maar schilderen en knutselen en kleien met mijn kinderen deed ik nog steeds graag.
Om een overzicht te hebben van de gewerkte uren schreef de secretaresse elke dag haar gewerkte uren in het schrift wat we daarvoor hadden aangelegd. Dit schrift werd later in de rechtzaken van groot belang. En zoals gewoonlijk schreef de secretaresse elke dag alle gewerkte uren op.
Vanaf het moment in 1988 dat Jos zelfstandig als eigen ondernemer is gaan werken in zijn eigen praktijk heeft hij elke schoolvakantie vrij genomen. Als je gewone werkweek 60 uur of meer is , dan lijkt het me billijk dat je de schoolvakanties met je kinderen tracht door te brengen.
Als het dan vakantie was had Jos minstens 2 dagen nodig om weer over te schakelen in de 'papa modus'.
Dat wil dus zeggen hij moest eerst twee dagen afschakelen van hard werken, presteren en allert zijn. In de schoolvakanties was het puzzelen, muziek maken, voorlezen, stoeien en naar de camping gaan.
Wij hadden een caravan gekocht en hebben menig jaartje met ons gezin van Pasen tot de zomervakantie in het voorseizoen op de camping van Vinkeloord gestaan.
Op vrijdag na het avondeten vertrokken we inclusief de honden naar de camping. De jongena waren zondagavond dan al gewassen en in de pyjama weer terug in de auto. Leek wel of we elke week een echte vakantie hadden. Maar de echte reden was dat Jos zoveel en zolang werkte, patiënten kwamen in het weekend ook achterom bij de privé achterdeur binnen om raad te vragen.
Maar als je niet thuis bent, kun je ook niet werken. Ons verblijf op deze camping elk voorseizoen heeft ons fijne vrienden als Gerda en Wim gebracht. Hun kinderen waren ongeveer even oud als onze jongens, en dat klikte vanaf het begin zowel bij de ouders als de kinderen. Met veel plezier denk ik aan deze periode terug.
Bart heeft uiteindelijk op deze camping leren fietsen. Hij wilde eerst niet gaan fietsen, maar toen hij zag dat je toch wel veel gaat missen als je niet weg kunt trappen, toen begon hij ( zij het erg laat) toch maar aan. Toen hij voor het eerst fietste zonder hulp van ons, leverde dat hem een daverend applaus op van de overige kampeergasten van het veldje waar we stonden. Promp viel Bart, en heeft toen wederom vele maanden geweigerd om ook maar een fietsje aan te raken.
Een familie annecdote uit die tijd is dat mijn zussen een weekend op de boys zouden passen, omdat Jos en ik naar een bruiloft in Duitsland waren. Mijn zussen leek het wel leuk om met de jongens een weekend in onze caravan te logeren.
Op deze camping in Vinkeloord is ook een binnenzwembad aanwezig. Mijn zussen wilde met de jongens gaan zwemmen, en bemerkten dat Niek geen onderbroek aan had. Voor mijn zussen een bizarre ontdekking. Maar voor Niek reden tot het volgend commentaar. 'Maar er lag vanmorgen geen onderbroek op mijn stapeltje kleren'.
Mijn zussen gierde het uit, want de nonchalance waarmee Niek dit vertelde was aandoenlijk. Hij maakt zich nergens druk over.
Na verloop van tijd reeds ik zelfs bij mooi weer met de boys op woensdag middag nog eens naar de camping in Vinkeloord. Konden ze daar lekker zwemmen, vriendjes meenemen. Ik kookte eten in de caravan en na het eten in de vroege avond weer terug naar huis met een volle buik.
In 1995 was Jos naar Amerika geweest voor een cursus over frequentie therapie. Hij kwam laaiend enthousiast terug, had veel inzichten gekregen over frequenties en kort daarop ging hij naar een vervolg cursus voor hetzelfde onderwerp in Groot Brittanie. Hij werd goed bevriend met de docente van deze cursus. Op de cursus in Groot Brittanie zat Norbert P. Hij was een fysiotherapeut en runde een eigen praktijk in de buurt van Munchen.
Norbert kwam ons vanaf 1996 regelmatig bezoeken. Hij sliep bij ons in huis, en bracht vaak zijn partner Angelika mee. Norbert en Angelika zijn altijd nog steeds dierbare vrienden gebleven. Jos kreeg al snel in de gaten dat Norbert bijzonder accuraat zooltjes kon aanmeten bij patienten, en had daar in Duitsland veel succes mee. Hij werkt tot op heden op vele plaatsen in de wereld om les te geven aan podologen om steunzolen te leren aanmeten.
Al vanaf 1998 kwam Norbert in onze praktijk om voor verschillende patiënten zooltjes aan te meten. Ik had een lijstje verzameld met patiënten voor Norbert, en hij gaf de patiënten na afloop zelf een factuur van zijn praktijk in Munchen. Wij hadden daar geen werk of bemoeienissen mee.
Aangezien wij maar twee onderzoeks kamers hadden, een wachtkamer, een Colon Hydro kamer en een kantoor was de oplossing voor deze logistiek dat Norbert zou werken als Jos vakantie had. En onze secretaresse was ook vrij, immers de praktijk was gesloten.
Waarom schrijf ik dit zo kleine details zo precies voor je uit, nou daar is een reden voor.
In de herfstvakantie van 1999 belde Silvia Millecam in de ochtend op ons privé telefoon nummer. Jos zat met de jongens toevallig nog in bad, en ik was boven bezig de was weg te ruimen. En om je eerlijk te zeggen ons bad was wel groot, maar met 5 personen zou teveel van het goede zijn.
Silvia belde op 19 oktober 1999. Het was in het begin van de herfstvakantie. Jos had vrij Norbert werkte die week op de kamer van Jos.
Silvia vroeg of we die dag thuis waren, want ze wilde even langskomen, ze had weer nieuwe Herbalife spullen nodig.. Wij hadden die dag geen plannen, dus Silvia zou in de middag op de koffie komen en spullen ophalen.
In het urenboekje van onze secretaresse heeft ze zelf ook met haar eigen handschrift ingevuld dat ze deze week vakantie had, zoals ook voor haar iedere schoolvakantie vrij was.
Silvia kwam zoals gewoonlijk via de achterdeur en dronk koffie met Jos en mij. Even later kwam Norbert ook in de keuken om koffie te drinken. Toen vroeg Silvia aan Jos of hij eventjes tijd had voor haar.
Aangezien het in een keuken met 3 kinderen die aan het spelen zijn best druk is, nam Jos Silvia eventjes apart in zijn eigen werkkamer, aangezien Norbert bij mij en de jongens aan de keukentafel zat.
Even later kwam Jos met zijn hoofd om de deur, en vroeg of Norbert even wilde komen.
Dit is wat ik gezien en mee gemaakt heb. Later zijn daar allerlei details weer van ingevuld, omdat ik via rapporten en verklaringen van Jos en Norbert een invulling van deze tijd heb gehoord en gelezen.
Maar bedenk eventjes dit. Je zit met iemand koffie te drinken, en dan verdwijnt je man op zijn vrije dag met een vriendin naar zijn werkkamer. Voor mij de aller gewoonste zaak van de wereld. Want dat gebeurde wel vaker. Soms hebben we kennissen die zich eigenlijk nooit laten zien, pas als ze een klacht hebben, dan komen ze toevallig op de koffie, en dan is het 'och Jos tussen haakjes.............'.
Is natuurlijk ook heel logisch dat het beroep van Jos daar aanleiding voor geeft. Waar hij echt zelf korte metten mee gemaakt heeft, is om tijdens verjaardagen of feestjes voor consult gevraagd te worden. Hij heeft dat heel subtiel weten om te buigen zodat mensen hem daar de laatste jaren niet meer mee lastig vallen als hij op een feestje is.
Het is tot op heden in de laatste 22 jaren eenmaal voorgekomen dat ik protest heb aangetekend bij een vriendin die op bezoek kwam, mee bleef eten, en dan de rest van de avond Jos volledig in beslag nam, omdat ze zoveel klachten had. Nadat dit ritueel zich met deze vriendin wel 4 a 5 keer had herhaald, ik altijd in mijn eentje achter bleef met de afwas heb ik daar wat van gezegd. Met als resultaat dat deze vriendin die ik al vanaf 1975 kende in een vrijwilligers club zich nooit meer heeft laten zien. De gratis consulten waren blijkbaar ineens niet meer nodig.
Respect kan ik dan ook hebben voor die vrienden die hulp van Jos inroepen, en daarvoor gewoon een afspraak maken. Dan kun je onderscheid maken tussen de mens en de dokter Jos.
Voor Silvia lag die scheiding helemaal niet zo sterk. Ze was denk ik gewend als bekende nederlander een extra streepje voor te hebben op andere mensen, of gebruikte haar positie als bekende nederlander.
Op die bewuste 19e oktober (dit is een datum die ik inmiddels niet meer hoef na te kijken in het dossier, want elk jaar als het de 19e oktober is, moet ik aan deze dag in 1999 denken. Het is ook de dag waarop een schoolvriendin van de lagere school jarig is) maakte Silvia dus graag gebruik van haar positie.
Jos en ik hebben vanaf het begin de afspraak dat we geen werkzaken bespreken als we vrij zijn. Dat is een afspraak waar je voor moet knocken, want de verleiding is groot, als je 24 uur per dag samen werkt, leeft dat je dit toch gaat doen. Waar het op neer komt is dat we in ieder geval niet over het werk praten als de kinderen erbij zijn. Want kleine potjes hebben grote oren.
Ik heb dan ook nooit iets van Jos gehoord over Silvia's medische zaken, daar sprak hij met mij niet over, en ik vroeg zeker na afloop van die middag ook geen verklaring voor het korte gesprek van Silvia.
Ook had ik er geen vragen over of Norbert even wilde komen kijken. Het was allemaal nog zo kort, en ik zocht er geen extra dimensie achter. Hoe mis had ik het toen, want de uitleg van onze secretaresse later bij de rechtbank gaf en nu na 9 jaar geeft nog steeds aanleiding voor veel stof opwaaien.
Wat is er namelijk gebeurd.......................
Onze secretaresse heeft aan de Inspecteur Volksgezondheid een verklaring gegeven dat zij die dag in de praktijk aan het werk was!!!!!!!!!!!!!!! Silvia na afloop van het consult bij haar op het kantoor binnen kwam en vertelde dat ze zo opgelucht en blij was, want Jos zou gezegd hebben dat ze geen kanker had.!!!!!!!!!!!!!!
Nou daar ga je dan.
Toen onze advokaat haar enkele jaren later onder ede vroeg hoe zou nou die dag gewerkt kon hebben, als ze zelf in het urenboekje ingevuld had dat ze die week vrij had, toen gaf ze aan dat ze dan waarschijnlijk wel gewoon bij ons langs zou zijn geweest om iets te halen of te brengen.
Nou vraag ik iedereen om vrij van vooroordeel of kennis te bedenken dat je een secretaresse bent. Je werkt totaal 20 uur per week, De tijden waarop zij werkte waren uiteindelijk meestal
maandag middag van 13.00-17.00 uur
Dinsdag ochtend van 9.00-12.00 de middag van 13.00-17.00 uur.
Woensdag de middag van 13.00- 17.00 uur.
Donderdag ochtend van 9.00-12.00 de middag van 13.00-17.00 uur
en vrijdag had ze vrij.
Wat zou er dan zo urgent moeten zijn om tijdens je vakantie te moeten halen of brengen.
Onze secretaresse was niet aanwezig die dag, die week, geen enkele vakantie was ze aanwezig. Ze kwam niet op verjaardagen van Jos of mij, ze was niet in onze woonkamer, niets van dat alles. Er was een duidelijke scheiding in onze werk relatie met haar. Ze kwam als ze werkte in onze keuken om koffie pauze te houden, maar zelfs naar onze prive toilet ging ze niet. Zij bleef in de praktijk.
Ik blijf tot op de dag van vandaag zeggen dat ze zich VERGIST.
Maar door alles wat er in een later stadium is gebeurd, zijn de messen ineens scherp geslepen, en is er van harmonie met haar geen sprake meer. Maar dat in een ander verhaal.
Silvia zit op die bewuste dag korte tijd bij Jos in zijn spreekkamer, later voegt Norbert zich bij hen, en met z,n drietjes komen ze na afloop weer terug in de keuken.
Silvia geeft mij nadrukkelijk de opdracht om de consulttijd te berekenen en een factuur na te sturen. Ik heb daarop in de agenda een notitie gemaakt voor onze secretaresse om as maandag een factuur voor silvia te sturen.
Ook deze notitie is wederom een bewijs dat de secretaresse niet in de praktijk aanwezig was. Want waarom zou ik iemand een notitie schrijven om maandag de 25e oktober een factuur te maken van een consult op de 19e oktober, als ze er zelf bij zou hebben gezeten. Dan had ze de factuur net zo goed direct mee kunnen geven aan Silvia. Neen de secretaresse was gewoon vrij die week, en dus niet aanwezig. Getuige haar eigen werkuren schrift.
Die zelfde middag kwam er iemand uit het dorp een supplement halen, en ook daar heb ik voor de komende maandag de 25e oktober een notitie van gemaakt of de secretaresse een factuur wilde versturen.
Dat waren overigens de enige twee extra werkzaamheden voor Jos die herfstvakantie.
Zowel Jos als Norbert als ik hebben later onder ede verklaart dat onze secretaresse zich vergist, en dat ze absoluut niet aanwezig was.
En als je dan bedenkt, stel je voor je bent een bekende nederlander. Silvia Millecam, je probeert zoveel mogelijk buiten de roddel pers te blijven, en achterklap.
Zou jij dan als die bekende nederlander zijnde naar een secretaresse van een dokter toegaan, en daar gaan verklaren dat je blij en opgelucht bent, omdat de dokter gezegd zou hebben dat je geen kanker hebt!!!!!!!!
Wie gelooft dit nou????????????????
Achter de schermen is me dus duidelijk geworden dat Silvia aan Jos heeft gevraagd of hij haar rechter borst wilde doormeten. Normaal gesproken zou ik over dit soort dingen niet eens met een woord reppen. Maar het rapport van de Inspectie Volksgezondheid staat gewoon op internet, en is dus voor iedereen toegankelijk.
Om je dus inzage te geven hoe die middag verlopen is, nu even de feiten.
Jos wist dat Silvia borstprothese had laten zetten. Hij heeft zijn EAV apparaat opgestart, maar kwam al snel met het antwoord, dat hij veel kon meten, maar niet haar borsten. De implantaten verhinderen namelijk om het signaal door te geven voor de electro accupunctuur meting.
Silvia vertelde dat ze een knobbeltje voelde en vroeg of Jos haar kon helpen. Toen Jos dit moest ontkennen heeft hij Norbert erbij geroepen, om te kijken of hij wellicht iets kon adviseren.
Zoals dat zo mooi in het rapport staat, heeft Norbert bij Silvia kunnen palperen. (volgens het woordenboek is dat '
Palpatie
Uit de vrije encyclopedie
Palpatie of palperen is het uitwendig of inwendig met de hand of handen voelen aan een patiënt als onderdeel van geneeskundig onderzoek.Maar ook Norbert kon geen diagnose stellen als fysiotherapeut. Silvia heeft toen verteld dat ze op 22 september bij haar huisarts was geweest met dezelfde klachten. Ze vertelde dat ze een verwijzing had gehad voor het Onze Lieve Vrouwe gasthuis in Amsterdam. Daar was een echo en mammografie gemaakt. Maar zei ze dat er niets aan de hand was!!!
Om het maar zeker te weten moest ze toch op advies van het ziekenhuis weer terug komen en een chirurg bezoeken voor een kijkoperatie. Silvia vertelde later aan mij haar eigen verhaal, en haar moeder mevr Lenie Millecam heeft datzelfde verhaal ook bij de rechtbank verklaard.
Silvia voelde in het voorjaar 1999 al een knobbeltje, was daarmee na lang dralen (studio opnames, te druk met werk) naar de husiarts gegaan. Echter die stuurde haar voor de zomervakantie naar huis. Misschien een onstoken kliertje of zo.
Pas na de vakantie toen ze de knobbel bleef voelen heeft ze zich opnieuw bij de huisarts gemeld. Moeder Lenie Millecam heeft 3x een tv interview gegeven ten gunste van Jos en mij, en vele male in de rechtbank. In een van deze ondervragingen zegt Mevr lenie Millecam uitdrukkelijk hetzelfde, dat Silvia na de zomervakantie op eigen initiatief voor de tweede keer naar haar huisarts ging. Dit staat overigens niet in het Inspectie rapport.!
Silvia vertelde me ook dat ze voordat ze 19 oktober bij ons kwam een afspraak had gemaakt in het Onze Lieve Vrouwe gasthuis in Amsterdam voor de kijkoperatie bij de chirurg. Daar zou men kijken wat er aan de hand was, evt een lekkende protese direct vervangen indien nodig. Silvia zou een klein litteken onder haar borst overhouden.
Silvia vertelde me zelf dat ze 2 dagen voordat de kijkoperatie zou plaatsvinden haar afspraak zelf had afgezegd. Van al deze dingen die ik tot nu toe geschreven heb, wist haar Partner Nol nog helemaal niets.
In plaats van de kijkoperatie heeft ze dus op 19 oktober in de ochtend mij gebeld en de rest is history.
Jos en Norbert adviseren haar om terug te gaan naar het ziekenhuis om alsnog de kijkoperatie te laten uitvoeren.
Silvia is met deze boodschap vertrokken, en heeft zich daarna bij Jos niet meer laten horen. Het contact met mij daar tegenover bleef wel, al was het maar via de telefoon. Ik wist van haar hele borst probleem niets af, en heb in de 18 maanden daarna gewoon regelmatig met Silvia contact gehad om Herbalife toe te sturen.
Een keer in begin 2000 stelde ze voor om bij een Herbalife produkt presentaie te komen. Ik zou produkten voor haar meebrengen, en zij zou mij helpen om een goed distributie kanaal op te zetten door voor mij reclame te maken.
Zij stelde voor toen ik haar een keertje aan de telefoon vertelde dat ik elke week in Nijmegen in het Belvoir Hotel een Herbalife bijeenkomst had om daar mee naartoe te gaan. Zij zou dan een 'klant presentatie 'geven.
Ik wist wel dat het allemaal goed bedoeld was van Silvia om mij te helpen, maar ik heb haar toch bedankt voor deze hulp. Ik kan je eerlijk zeggen dat ik wel aan het vechten was met mijn ego in die tijd. Want wat is er nou leuker dan je vriendin mee te nemen naar zo,n product presentatie, en gebruik te maken van haar bekendheid.
Ik heb dat later met Pyter een dierbare vriend en collega besproken. Ik had achteraf wel zo mijn twijfels of ik er goed aan had gedaan Silvia,s aanbod af te slaan. Maar ik denk dat dit meer mijn ego,s stemmetje was. In mijn hart wist ik dat ik juist had gekozen. Ik gaf Silvia aan, dat ik namelijk echt wilde dat mensen naar de presentatie zouden komen, omdat ze gezondheid belangrijk vinden, en niet omdat ze Silvia Millecam willen zien.
Silvia begreep dit goed, en ik denk dat dit een van de waardevolle dingen was in onze relatie. Wij maakte geen misbruik van elkaar. ik weet nog dat een collga Clair een keertje haar presentatie in Nijmegen hield. Ik had veel bewondering voor de zakelijke manier van aanpak van deze collega. Haar presentatie zat goed in mekaar. En toch tijdens haar presentatie heb ik niet veel mee gekregen die avond. Ik was alsmaar aan het overwegen of ik het aanbod van Silvia later die avond als mede organisator in de groep zou gooien.
Silvia was een no nonsense vrouw die je niets op de mouw hoefde te spelden, want dat had ze heel gauw door. Ik ben echt van mening dat ze mijn argumentatie om geen gebruik van haar talenten te maken achteraf heel erg heeft kunnen waarderen.
Silvia was anderhalf jaar niet meer in het vizier bij ons thuis. Ik had via de telefoon nog wel contact met haar, maar ze is na de boodschap van Jos en Norbert om alsnog de kijkoperatie te doen niet meer in Millingen aan de rijn geweest.
Ze had een boodschap gekregen die ze niet wilde horen. Achteraf is gebleken dat ze deze kijkoperatie nooit heeft laten uitvoeren.
Nou kun je zeggen waarom hebben jullie er niets achter gezocht dat Silvia nu ineens anderhalf jaar wegbleef.
Nou dat vertel ik je in mijn volgend stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten