Hoofdstuk 7.
Het is vandaag 5 November 2010.
Zoals beloofd zou ik je vertellen welke verrassing er mij te wachten stond toen ik uit Atlanta thuis kwam van een indrukwekkend congres.
Tijdens de rit van vliegveld in Brussel hoorde ik al in de auto dat er veel problemen waren in Nederland met het langdurige hoge water in de rivieren. Ik was verbaasd, want in mijn telefoon gesprekjes met Jos en de kids tijdens mijn verblijf in Atlanta had ik er helemaal niets over vernomen.
Jos vertelde me later dat hij mij niet onnodig ongerust wilde maken, en dat ik vanuit Atlanta toch niets kon doen. Dat was natuurlijk wel zo, maar nu kwam ik thuis met een flinke jet-lag en hoorde precies bij thuiskomst dat iedereen in de Ooypolder over 6 uur huis en haard moest hebben verlaten. We moesten EVACUEREN.
Van de verhalen uit de oorlog had ik van mijn ouders veel gehoord, ook leuke annecdotes, maar nu sta je als ouder van 3 kleine mannen voor een edele taak. Niks van die romantiek voelde ik toen, alleen maar angst.
Binnen 6 uur moest dus alles verhuisd zijn wat enigsinds los te schroeven was. Gelukkig kwam zwager Paul met zijn grote vrachtwagen en hielp ons samen met zwager Aloys om zoveel mogelijk in de vrachtauto te zetten.
Wat niet meer in de bus kon, werd naar de bovenste verdieping gezet. Mijn zussen kwamen om te helpen. Maar toen mijn jongste zus Monique in haar auto onze kinderen alvast meenam, heb ik wel even een gebed gedaan om te bidden dat onze kinderen een veilig heenkomen zouden vinden. Immers de dijk stond op breken. Je ziet de auto wegrijden met de kinderen en onze 2 honden, alles wat je dierbaar is.
Mechteld nam de manden met onze kippen voor haar rekening in de auto, de kippen mochten nl bij Ome Jan logeren.
Wat me toen vooral opviel was het feit dat iedereen vanuit ons dorp via Nijmegen de polder wilde verlaten, en dus stond er een giga file. Terwijl de route om de polder te verlaten via Duitsland bijna niet benut werd. Wij zijn dus uiteraard allemaal via de duitse route vertrokken. Als je dan zo je huis leeg moet halen kom je tot hele vreemde dingen.
Ik weet nog dat we er achteraf om moesten lachen, maar Jos wilde per se onze gietijzeren houtkachel goed schoonmaken, de as uit de lade halen, want als de dijk zou doorbreken, dan had je anders alle roet in huis tegen de muren zitten.
Onszelf niet bedenken dat het vuil van de hele regio dan in-door en langs je huis komt.
Ook sta je dan ineens te denken wat moeten we dan met de Douwe Egberts koffie bonnen doen, want ineens lijkt alsof je leven niet meer verder kan gaan als je huis en haard achter moet laten. Koffiebonnen hebben dan plots geen waarde meer.
Achteraf kan ik zien dat dit de paniek was van het moment. Je moet ineens in een paar uur zoveel regelen en doen, waardoor je vreemde prioriteiten gaat maken.
We hebben de deur achter ons dicht gedaan, en zijn in stilte vertrokken. Wij zijn met onze kinderen bij Ingrid en Aloys hartelijk ontvangen. Ik heb daar 2 weken op bed gelegen met dubbele oorontsteking,
Voor Tys was het en leuke periode, want hij mocht met zijn neef Jorrit-Jan mee naar zijn basis school in mijn geboortedorp Loo bij Duiven. En Bart mocht met mijn jongste zus mee naar haar kleuterklas waar ze docente is in Westervoort. Niek bleef bij mij in huis, en Jos had via een collega in de tweede helft van de eerste week een praktijk ruimte gevonden, zodat zijn patiënten hem daar konden bezoeken. Je weet nog wel hij had in die tijd 8 a 9 maanden wachttijd voor nieuwe patiënten.
Als je dan ivm een evacuatie niet kunt werken, dan heb je voor de toekomstige weken ook geen mogelijkheid om dat weer in te halen. Zijn verantwoordelijkheid gevoel naar 'zijn patienten' is erg groot.
In al de drukte was dus zijn EAV meet apparaat bij ons in huis op de bovenste verdieping terecht gekomen. Dus moesten we een apparaat huren of lenen.
Debetreffende firma stelde ons een huur apparaat ter beschikking. Maar na afloop was de huur van het EAV apparaat duurder dan de inkomsten die Jos vroeg voor zijn consulten. Lange tijd heb ik met de oude eigenaar van dit bedrijf niet meer willen communiseren. Ik voelde me bedrogen, maar was afhankelijk.
Tijdens die twee weken moest ik alsmaar aan mijn Colon Hydro Apparaat denken. Het was een bijzonder duur apparaat om aan te schaffen, nu hadden we het net 3 maanden hangen aan de muur, en nu waren we niet in staat gebleken een installateur op korte termijn te vinden die dit apparaat weer kon verwijderen voor de evacuatie.
Ik weet nog dat ik nachtmerries had van dit Colon Hydro Apparaat. Hoe het daar eenzaam aan de muur hing, en trachte droog te blijven. Ik was zo blij met m,n apparaat en moest het achterlaten.
Waar kan een mens zoal over dromen he. Wat het me achteraf wel geleerd heeft is dat ik toen toch nog aan veel materie gehecht was. Nu zeg ik altijd dat ik in een heeeeeeeeeeeeeerlijk huis woon, met veel plezier, maar dat het ook maar gewoon een bult stenen op elkaar gemetseld is. Want nu weet ik uit ervaring als geen ander dat daar waar mijn gezin is, daar is mijn leven en mijn geluk. Maakt niet uit waar je bent, als je de harmonie met je gezin meeneemt dan kan ik ook in een hutje op de hei wonen en gelukkig zijn.
Na 2 weken mocht iedereen weer terugkeren naar huis, en had heel Millingen aan de Rijn de grote schoonmaak al vroeg in het jaar gedaan.haha.
Ik moet wel zeggen dat het zeker 7 a 8 jaar heeft geduurd voordat ik me zelf weer veilig voelde in de polder. Er werd gewoon niet over gesproken, maar voor mij werden folders van de Provincie Gelderland ineens wel belangrijk om te lezen. De dijken werden opgehoogd, gelukkig ook in Duitsland, en zo langzaam aan slijt dit nare gevoel dan.
Totdat er afgelopen maand oktober een nieuwe folder van de Provincie in de bus viel ISSN nummer 1876-1984. Met als titel 'Ruimte voor de rivier' Overstromings risico,s in Nederland Staatsloterij of dijkdoorbraak'. Daar werd ik echt niet vrolijk van.
Maar goed dat lees ik dan en moet vertrouwen hebben in de kundigheid van de bestuurders. Ik denk dat er te weinig aandacht is geweest voor de emotionele effecten van deze niet 'veilig voelen' periode. Wie weet schrijf ik er nog wel eens een boek over .
Om je een idee te geven hoe 'braaf'en goedgelovig we waren in die tijd wil ik het volgende schetsen.
In februari 1995 was Jos samen met al zijn 3 zonen een dagje gezellig naar Nijmegen gegaan, om voor mij een verjaardags kado te gaan kopen. Op straat vond Bart een mooi Dior horloge. Onze Bart ziet nl net als mijn vader alles wat er op de straat of grond ligt wat blinkt, en brengt het mee naar huis. Deze week had hij nog een zilveren kruisje nog in de plastic verpakking in Utrecht op straat gevonden. Onze Bart was altijd al de kraai in dit soort dingen.
Maar nu die 4 mannen staan in Nijmegen hebben een heel duur horloge gevonden en BRENGEN het naar het politie buro. Jos laat ons adres achter met de afspraak als het niet opgehaald zou worden, dat wij na verloop van tijd het horloge zouden krijgen.
Na vele maanden belt Jos op om navraag te doen, en blijkt dat er nooit een Dior horloge op het politiebureau is afgegeven.!!!!! Als zoiets vandaag weer zou gebeuren, dan hebben we geleerd om wel te bellen, maar niets af te geven. Als men zich dan bij de politie zou melden van het zoekraken van een mooi horloge dan kan men ons bellen. Bij de juiste omschrijving geven we de gevonden schat weer retour.
Is natuurlijk niet de juiste weg, maar je geloof en vertrouwen in die instanties, die in het leven geroepen zijn om ons het leven makkelijker te maken, daar geloof ik inmiddels niet meer in.
Na de evacuatie kreeg Jos hulp van een oud collega die inmiddels ook bij de praktijk van dhr B in Arnhem was vertrokken. De nieuwe collega kreeg een eigen kamer, en zou zijn eigen patiënten netwerk gaan opzetten. Wat we ons niet realiseerde was het feit dat patiënten die graag een afspraak wilde maken twee mogelijkheden hadden. De eerste was of heel lang wachten tot Jos een plekje in zijn agenda had , of een afspraak plannen met de collega.
De mensen die in echte nood zaten, namen dus de tweede optie.
Echter al snel bleek dat de collega regelmatig tijdens zijn consulten bij Jos te raden ging over een mogelijke behandeling. En weet je patiënten zijn dan wel ziek, maar ze zijn echt niet gek. Men zag dat de collega een andere dokter erbij haalde, en vele patiënten kozen er dus bij een tweede of derde afspraak voor om bij Jos een afspraak te maken. Dan maar langer wachten.
Dit was natuurlijk erg onbevredigend zowel voor Jos als de collega. De laatste koos na 3 jaar voor vertrek uit Millingen aan de Rijn, en vestigde zich in een eigen praktijk dicht in de buurt. Hij had gehoopt zijn patiënten bestand mee te kunnen nemen naar zijn nieuwe praktijk, maar toen we dus zijn patienten gezamelijk een brief schreven over het vertrek van de collega bleek dat maar 5% van de patienten mee wilde verhuizen.
Jos bleef dus weer achter met een lange wachtlijst. Sterker nog die werd alleen maar langer. In eerste instantie denk je dat het toeval is dat de zaken zo lopen, maar achteraf zie ik dat het voor wie dan ook als collega heel erg moeilijk zal of zou zijn om in de buurt van Jos te werken.
Een man die van zijn werk zijn hobby maakt , tja daar valt niet mee te werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten