14= Waarom kom je niet eens een paar dagen logeren!

Hoofdstuk 14

Vandaag is het 16 November 2010.
We zijn vanmorgen in alle vroegte al naar Amsterdam gegaan voor het requisitoir. Dat wil zeggen het OM gaat alle bagger over je uitstorten om alle belastende zaken die ze menen te hebben nog eens te benoemen.
Je moet je dan voorstellen dat zo,n dag om 10 uur begint.
Het OM bij monde van de Officier van Justitie begint met haar requisitoir voor te lezen tot 13.00 uur. Na delunchpauze gaat ze van 13.45 nog eens door tot ruim half vier.
Dus alles bij elkaar zit je zo,n dag 5,5 uur naar een voorgelezen verhaal te luisteren. Ongeveer 80 blz in totaal voor de aanklacht van Jomande, dhr Broekhuizen en Jos.
Je maakt aantekeningen om zo in je eigen verweer zogenaamde feiten te kunnen te kunnen weerleggen.
In de hal voordat je naar binnen mag werden we eerst heel uitvoerig gefouilleerd, want er was die dag ook nog een zogenaamde 'risico zitting'gaande.
Bij de ingang moest iedereen zijn schrijfpennen inleveren. Je kreeg een plastic zakje om je eigen pennen in te doen. Een strookje met een kode als afhaalbewijs, en van de portier kreeg je daarna een nieuwe pen van het Ministerie. Een goedkoop plastic dingetje waar geen gevaar in zit.
Dan loop je door naar de hal, lijkt een beetje op mijn oude school in Nijmegen waar ik gewerkt heb, maar dan 20x groter. Een voormalig weeshuis met plafonds die wel 5 meter hoog hangen. Geen ramen zodat je niet naar buiten kunt kijken. Voor de zaal 151 waar wij moesten zijn had de delegatie van de Vereniging tegen de Kwakzalverij zich al opgesteld.
Mannen die in mijn ogen ongeschoren en onverzorgd in lompige kleding naar een rechtszitting gaan. Dan ook nog pontificaal op de eerste rij van de tribune aan de kant van de Officier van Justitie gaan zitten. Verder zijn er geen toehoorders in de zaal als aan de rechterkant, dicht bij de aangeklaagden zitten de echtgenote van Dhr Broekhuizen en ik, dit keer ook maar op de eerste rij, zodat we zo min mogelijk van de andere kant van de tribune hoeven te zien.
Ik ben het gezicht van die leden van de Vereniging tegen de Kwakzalverij echt helemaal beu.
Na ongeveer 2 uur vroeg de voorzitter van de rechtbank of de bode een raam open wilde doen, want het begon benauwd te worden. En zo wie zo is 5,5 uur luisteren naar een tekst die ieder lid van de rechtbank achteraf ook mee naar huis krijgt een hele opgave om vol te houden.
In de lunchpauze hebben we met Mr Hans Anker een broodje gehaald in de buurt, en alvast wat punten voor het laatste pleidooi besproken. Donderdag zal Hans zijn pleidooi houden en als laatste mag Jos nog een woord tot de rechters richten. Daar gaat hij dankbaar gebruik van maken.
Waar alle beschuldigingen op neer komen is dat Jos arts was, Silvia in hem geloofde, en Jos te weinig gedaan zou hebben om Silvia naar het ziekenhuis te sturen voor aanvullende reguliere behandelingen.
Tijdens de voorbereidingen van deze Hoge Raad zitting in juli 2010 stelde het OM zich harder op dan vandaag. In juli was de strafeis nog 12 maanden voorwaardelijke hechtenis en ontzegging van de arts titel. Terwijl vandaag (alles gehoord hebbende ) was de eis voor Jos 8 maanden voorwaardelijke hechtenis.
Natuurlijk zijn wij van mening dat Jos geen enkele straf zou moeten hebben, en dat iedere berechting niet eerlijk is. Na donderdag als alle informatie weer op tafel ligt, dan zal de rechtbank op 2 december een uitspraak doen.
Vorige week heb ik ons laboratorium uit moeten ruimen omdat dit kamertje een andere bestemming krijgt. Ik heb alle kasten leeg gehaald, en kwam een doos tegen met steriele gaasjes die nog van Silvia waren.
De houdbaarheids datum was inmiddels verlopen, en dus wilde ik alle gaasjes weggooien.
Maar zo,n milieu freak als ik ben moest ik dus de gaasjes in de zak stoppen van oude kleren, en het papier apart in de doos voor oud papier inzameling.
Toen ik dus al die steriele gaasjes aan het uitpakken was , zag ik ineens 2 blauwe kaartjes van Jomande liggen op de bodem (gebedskaartjes) en tevens een factuur.
De factuur was van Silvia. Zij was op 21 en 26 februari (is haar verjaardag trouwens) naar een acupuncturist geweest in Amsterdam. Deze persoon komt in het hele onderzoek van het ziekteproces van Silvia niet voor.
Ik heb deze factuur uiteraard aan Hans Anker gegeven, en misschien kan het nog als bewijs in de zaak gebruikt worden.
Tijdens de tuchtzaak, en tijdens elke rechtzaak heb ik aangegeven dat nog voor de begrafenis van Silvia in 2001 haar partner Nol bij ons kwam om haar persoonlijke spullen op te halen.
Ik heb Nol geholpen met haar kleren en zo in dozen te doen, zodat hij het allemaal makkelijk mee kon nemen. Bij het opruimen hebben Nol en ik samen nog 12 facturen gevonden van artsen en therapeuten die Silvia bezocht had in de periode van mei t/m augustus 2001. Zij was  in die periode van maandag t/m donderdag avond bij ons in Millingen aan de Rijn, en van vrijdag tot zondag was ze gewoon thuis in Amsterdam.
Blijkbaar had ze dus in die periode op de vrijdag nog tijd genomen andere artsen en therapeuten op te zoeken.
Je moet je dus voorstellen, je vriendin is dood, er zijn geen rechtzaken of wat dan ook in het vooruitzicht. Er is alleen maar verdriet van zowel Nol als mij tijdens het opruimen. Wij hebben er dan ook geen enkele noodzaak in gezien om deze facturen te bewaren. Nol gaf aan dat hij ze niet hoefde te bewaren. En ik al helemaal niet. Voor zowel Nol als mij was het een pijnlijk moment. Want wij kwamen er toen achter dat Silvia consulten had afgelegd waar wij beide niets van wisten.
De facturen werden dus vernietigd.
Tijdens alle rechtzittingen heb ik dit verteld. In eerste instantie om de Inspectie Volksgezondheid op de hoogte te brengen van hun niet volledige dossier. Maar ook om aan te geven dat Silvia altijd tot op het laatst haar eigen weg koos om keuzes te maken. Daar had ze Jos en mij niet voor nodig en ook Nol niet. Ze bestelde gewoon een taxi en bezocht wie ze ook maar wilde.
Toen de rechters aan Nol vroegen of hij mijn verhaal kon bevestigen, gaf hij aan dat hij NIETS MEER KON HERINNEREN.
Ik kreeg een klap in mijn gezicht, en vroeg me af wat daar nu achter zat. Ik heb later Nol gebeld, en hij had alleen maar ontwijkende antwoorden dat hij het allemaal niet meer wist.
Ik vandaag weer geeft het OM dat Silvia in Jos haar vertrouwens arts zag. En dat ze daarom geen reguliere therapie zoals chemo of bestraling wilde.
Juist door aan te geven dat ze zelfs tijdens het verblijf in de laatste 4 maanden van haar leven  hier bij ons in Millingen aan de Rijn nog andere artsen en therapeuten bezocht had, zou die stelling onderuit kunnen halen.
Maar goed, Nol wist ineens niets meer. Maar gelukkig had ik dus nog een factuur gevonden van een onbekende speler in het ziekteproces van Silvia.
Deze mensen zijn dus gelukkig een heleboel ellende bespaard gebleven. Kan me voorstellen dat ze zich ook niet vrijwillig hebben gemeld als je alle media aandacht en toestanden bekijkt.
Maar goed ik was in mijn historisch overzicht gebleven bij maart 2001. We hebben een mooi feest gehad toen we de opening van onze nieuwe locatie  feestelijk vierden. Wij hebben als gezin een concert gegeven samen met de kinderen. Tys toen nog op keyboard, Bart op gitaar, Niek op de drums, Jos op gitaar en ik op basgitaar. Wij kregen  als gezin nog steeds elke week muziekles van onze goede vriend George. We leken net de Kelly family. haha.
Wat ook erg leuk was tijdens het openingsfeest dat ik mijn goede vriend Mario aan zijn toekomstige partner voor mocht stellen. Zijn nu al jaren samen, en hebben 3 prachtige kinderen gekregen.
Alleen een domper die dag was de houding van de 3 assistentes en de secretaresse. Zij waren aan het werk om de belangstellende alles te laten zien, hebben afgezondert in een kamer gegeten, en zijn toen als groep gezamelijk naar huis gegaan. De arts die voorheen bij ons werkte had een uitnodiging ontvangen, maar is die dag ook niet geweest. Verder schiterde alle huisartsen in de polder van afwezigheid.
Maar verder was echt iedereen die voor ons belangrijk was die dag aanwezig.
Na de feestelijke opening was het zaak om alles zo soepel mogelijk te laten verlopen. Ik bedoel dat onze hulp Ria een jaar bezig geweest is om het hele pand cement vrij te maken. Ze nam kamer voor kamer onder handen, en de sporen van de bouw te verwijderen. Dan was het zaak om technisch te leren omgaan met ons therapie zwembad en de luchtbehandeling in het pand. Ook waren we druk met de nieuwe dossier ruimtes, om nu patient dossiers op geboorte datum te sorteren, en niet meer op alfabet.
De wachttijd voor nieuwe patienten was nog steeds ruim 6 maanden, en Jos was weer alleen aan het werk als arts.
De preciese datum weet ik niet meer, maar het was ongeveer eind maart 2001 dat Jos en ik met Silvia belde. De kinderen lagen op bed, en wij waren beneden in de praktijk nog aan het opruimen. Silvia was een maand eerder jarig geweest, ze had een mooie kaart gestuurd voor onze opening, en wij hadden haar nog niet bedankt daarvoor.
Ze vertelde aan Jos en mij dat het niet zo goed met haar ging, en als we haar zouden zien, dat we echt niet moesten schrikken.
Ze vertelde dat ze erg benieuwd was naar het nieuwe gebouw, en wilde graag eens komen kijken. We hebben toen afgesproken dat ze een keertje zou komen koffie drinken met Nol.
Daarvoor hadden wij Nol nog nooit eerder ontmoet, omdat Silvia of met haar ouders of alleen bij ons op bezoek kwam.
Maar dit keer zou ze s,avonds komen, en zou Nol meekomen.
Kort daarop kwam Silvia bij ons op bezoek, en ik zal je eerlijk vertellen dat ik erg schrok. Ze zag erg bleek, sterk vermagerd, en wat me het meest opviel was dat haar eens zo mooie haren heel erg dof waren.
Silvia en Nol zaten bij ons boven in de woonkamer. Silvia zat op de bank, en trok zoals ze daarna zo vaak deed haar benen op de bank en zat als het ware geknield op haar benen in onze bank.
We hebben koffie gedronken, en ze kregen van Jos een rondeiding door de praktijk, terwijl ik onze jongens naar bed bracht.
Daarna weer boven vertelde Silvia van haar hele zoektocht tot op die dag. Voor mij kwamen er namen en ziekenhuizen voorbij, niet wetende dat ik 10 jaar later de details gewoon uit mijn hoofd zou kunnen opdreunen omdat alles plots essentieel gaat worden.
Silvia had geen spiekbriefje nodig om alle details te verwoorden. Soms was ze gewoon boos over de betuttelende houding van artsen en ziekenhuizen. Dan weer zag ze zelf de absurditeit in van therapien die ze had ondernomen.
Nol zat erbij en vulde niets aan, hij liet Silvia het hele verhaal vertellen.
Wat ik me nog wel levendig kan herinneren was het verhaal wat Silvia vertelde van haar huisarts. Enkele weken ervoor was deze bij haar onaangekondigd op bezoek gekomen samen met een van haar ex-partenrs dhr Gijs de Lange.
De huisarts liep door naar de woonkamer waar Silvia was en Gijs zo vertelde Silvia trok haar koffer onder het bed vandaan en begon haar kleding te verzamelen in het koffer.
Dit was hun manier om Silvia te overtuigen dat ze echt naar het ziekenhuis moest gaan voor behandeling. Silvia vertelde dat ze inwendig hardstikke boos was, toch ook wel de goede bedoelingen van de huisarts en Gijs konden zien, maar dat ze heel tactisch de beide heren de deur uit gewerkt had.
Ze vertelde dat ze de heren bedankt voor hun bezorgdheid. Dat ze dit echt kon waarderen, en dat ze er zeker iets mee zou doen als de tijd er rijp voor was. Met die belofte werkte ze zowel de huisarts als Gijs de deur weer uit.
Vanaf dat moment besloot ze ook, zoals ze zelf vertelde dat ze voor niemand meer de deur open zou doen. Ongeacht de goede bedoelingen en druk die men op haar wilde uitoefenen.
Maar dat had voor haar als gevolg dat ze dus nu al enkele weken alleen in huis zat. Ze vertelde dat ze niet eens meer de moeite nam om zich echt aan te kleden. Ze trok een joggingspak aan en zat de hele dag naar die stomme tv te zappen. Ook vertelde ze dat Nol eten voor haar klaar maakte voordat hij van 14.00-22.00 uur ging werken. Alles stond in de keuken in een stoomkoker met de timer erop.
Vaak hoorde ze de bel afgaan als haar eten klaar was, en nam ze niet eens de moeite dit zelf op te eten. Haar kat reageerde na verloop van tijd op het belletje zei ze met een grapje.
Haar eigen woorden waren Tonny ik zit nu in huis te verpieteren.
Waarop ik de woorden sprak, 'waarom kom je dan niet eens een paar dagen logeren'.
Als er ooit in mijn even woorden een impact op me hebben gehad dan zijn dat deze woorden wel. Net zoals ik op 2 december 1985 mijn ja-woord gaf aan de ambtenaar van de burgelijke stand om met Jos in het huwelijk te treden, en dat na 25 jaar een geweldige positieve impact op mijn leven heeft gehad. Ook al zegt Jos dat we pas 20 jaar getrouwd zijn, aangezien hij de afgelopen 25 jaar zeker 5 jaar op mij heeft moeten wachten hihi.
Zelfs op mijn eigen huwelijk was ik die dag te laat. Het was gratis trouwen in Nijmegen op de marktdag, en ik had als docente een tussenuur vrij. Dus besloten we op die dag even tussendoor voor de wet te trouwen.
Op 7 december zijn we vervolgens in Loo voor de kerk getrouwd. De ambtenaar van de burgelijke stand waarschuwde me nog voor Jos, want zij hij weet je wel dat de familie Koonen uit Limburg vroeger al een vooraanstaande familie was, en bij de Bokkenrijders hoorde.
Nou ik wilde het risico wel aan hoor. Heb volmondig ja gezegd, en dat heeft nu al 25 jaar een geweldige ervaring met zich mee gebracht. Dat betekend dat we over 5 jaar nog een keer een huwelijksfeest gaan vieren, maar dan voor Jos haha.
Over impact gesproken, de woorden die ik tegen Silvia had gezegd, zou ik zo weer over doen, want als je een vriendin in je huis uitnodigd, doe je dat onvoorwaardelijk.
Silvia had hier wel oren na en gaf aan dat ze een paar dagen zou komen logeren, omdat Nol van Maandag t/m donderdag op Schiphol werkte als vliegtuig tanker.
Zo gezegd zo gedaan, een paar dagen later op maandag na de file kwam Silvia bij ons logeren. Ze sliep op zolder in het 2 persoons logeerbed, had een eigen badkamer ter beschikking, en was erg vrolijk toen ze maandagochtend door Nol gebracht werd. Rond 12 uur vertrok Nol om op tijd op zijn werk te zijn, en Silvia bleef bij ons achter.
Onze Tys zat net een half jaar op de middelbare school, en Bart en Niek kwamen tussen de middag thuis. Ik at samen met Silvia en de jongens een boterham, en Silvia genoot van de verhalen van de boys over school en vriendjes.
Rond 16.00 uur kwam ook Tys thuis van school, en dat was toch echt haar lievelingetje. Tys had voor het eerst franse les, en daar hielp Silvia hem mee in die eerste week, maar ook in de periode erna.
In de eerste week van Silvia,s bezoek wilde Niek geknipt worden, zijn haren waren erg lang, en nu moest moeders ineens zijn haren knippen.
Ik deed en doe dat het liefst op de badkamer, vanwege het opruimen van de haren. Dus Niek zat op de badkamer en ik was bezig met een trimmer. Plots gaat de badkamerdeur open, Niek draaide zich om en ging met zijn voorhoofd langs de trimmer die op dat moment aanstond.
Het gevolg dat vanaf zijn voorhoofd naar achter een kaal spoor van 5 cm breed en ongeveer 10 cm lang alle haren weg waren.
Silvia heeft werkelijk in een deuk gelegen, en Niek verzekerd dat het absoluut fantastisch stond. Terwijl ze dat zei begon ze alweer te proesten. Niek heeft vanaf die dag wekenlang met een stoere pet op gelopen. En weet je vorige week gebeurde bijna hetzelfde. Hij vroeg me weer om zijn haren te knippen. Ik begon met een schaar, maar hij wilde met een tondeuze millimeter haar overhouden. Hij begon nu zelf midden op zijn hoofd te scheren. maar na een haal hield het apparaat ermee op. Kregen het tondeuze
apparaat niet mee aan de praat. Dus toen was het echt een hele klus om met een schaar te gaan millimeter knippen. We hebben er samen nog eens hartelijk om gelachen, dat de tijd zich leek te herhalen.
In die eerste week zag ik aan Silvia dat ze gezellig aan tafel tijdens de lunch maar ook tijdens het diner mee at met de familie, en dat ze na een paar dagen er mi al stukken beter uitzag.
Ze stond laat op, verzorgde zichzelf volledig. At met mij en de kinderen tussen de middag een boterham en in de avond zat ze gezellig met de familie in de woonkamer.
In die tijd kwam Henk (een neef van mijn moeder) elke woensdag bij ons op bezoek. Henk was enkele jaren geleden weduwenaar geworden, en had erg veel moeite met alleen zijn. Hij had in de loop van de tijd elke dag een adres waar hij op bezoek ging. In het weekend was dat zijn eigen kinderen, en de voetbalclub in Arnhem, maar door de week bezocht hij op vaste dagen verschillende adressen.
Op de woensdag waren wij aan de buurt. Henk kwam elke woensdagochtend bij ons op bezoek. Dronk eerst koffie en begon dan beslag te maken voor pannekoeken voor de jongens.
Heel wat vriendjes uit de klas van de basis school van onze jongens kende Henk. Want steevast elke woensdag kwam Henk bakken.
Na de lunchpauze ging hij even een dutje doen in de woonkamer, dronk thee en vertrok weer richting Arnhem. Hij heeft dat jaren lang elke week gedaan. Als Henk een keertje niet kon komen omdat hij ziek was, hij had veel last van zijn longen, dan miste we hem echt.
Silvia was in de loop van de tijd ook dol op Henk. Een positieve instelling, vrolijk en altijd in voor een grapje of twee, dat was onze Henk. De jongens noemde hem Schilder Henk, omdat hij ook wel eens bij ons wat schilderwerk deed.
Henk vond het heel bijzonder om Silvia te leren kennen, en je merkte dat hij moeite deed om 'gewoon'tegen haar te doen. Was aandoenlijk om te zien. Ik kon me toen pas echt voorstellen hoe dat voor Silvia moest zijn als mensen je overal op straat herkennen. Best lastig lijkt me.
Die eerste week zag je al direct dat Silvia en Henk beste maatjes waren. Henk vrolijk grapjes maken, en Silvia luste wel pannekoeken van Henk.
In die week begon Silvia met het gebruik van het Papimi apparaat tegen de pijn en zwellingen te verminderen. De eerste week was ze niet beneden, en het personeel wist in de eerste week ook niet van haar logeerpartij af. Pas toen duidelijk werd dat ze graag terug wilde komen, heeft ze zich in de tweede week beneden in de praktijk laten zien.
Op donderdagavond kwam Nol haar weer ophalen. Hij was ongeveer een uurtje bij ons, dronk wat koffie en vertrok weer samen met Silvia naar huis.Silvia vroeg of het goed was dat ze maandag weer kon komen. En natuurlijk mocht dat van ons.