6= De krenten uit de pap halen.

Hoofdstuk 6
Vandaag is het 4 november 2010.
Vandaag wil ik het jullie hebben over de periode 1992 tot 1995. Dit was een redelijk rustige periode voor ons gezin waar onze 3 zonen alle prioriteit hadden, toen lag de nadruk op pamperen en verzorgen, nu ligt dat meer op coachen en zelfstandig maken.
Wederom denk ik aan de woorden van Heleen de Vries, dat je kinderen maar tijdelijk mag begeleiden, en dan kiezen ze hun eigen pad, en voor jou als ouder is dat een kwestie van leren loslaten.
Toch gek eigenlijk dat wij mensen in tegenstelling tot dieren in ons leven gaan hechten aan de gekste dingen. Om te beginnen aan medemensen, materie en andere onbegrijpelijke dingen.
In de periode zoals ik die omschreef als zijnde rustig  was ik het eerste jaar nog full-time aan het werk op school als vervangend directie lid, en werkte Jos gestaag aan zijn praktijk aan huis.
In die periode was hij ook al volop bezig met het ontwikkelen van zijn stem analyse systeem,  maar daarover later meer.
In deze periode ben ik per 1 januari 1993 zelf gestopt met mijn baan op school. Ik realiseerde me dat onze oppas de kinderen meer zag dan Jos en ik. Ik heb nog foto,s van mijn afscheidsreceptie waar ik met dikke betraande ogen opsta, want ik voelde me erg thuis op school, en wist niet of ik een goede keuze zou maken door mijn carrière als docent en vervangend directeur vrijwillig te beëindigen
Ik dacht als we zo doorgaan dan kan ik over 10 a 12 jaar mijn eigen kinderen meenemen naar mijn eigen school.! En dus was mijn keuze gemaakt.
Ik had in Millingen aan de Rijn samen met dhr Albert Egberts (was toen eigenaar van de C-1000) het initiatief genomen om een kinderdag opvang op te zetten. Barakken bekijken in de haven van Rotterdam om zo een tijdelijke dagopvang te regelen, inboedel en allerhand praktische zaken kwamen daarbij kijken.
In ons dorp was nog helemaal niets op het gebied van kinderopvang, en mijn drang om me overal mee te bemoeien, was er toen ook al hoor. Ook had ik toen al veel belangstelling in politiek, zie je bij Tys en Bart nu ook weer terug, en werd eerst lid van de plaatselijke PVDA partij. Al snel was ik lid van de  financiën commissie, en nog weer later werd ik als partij voorzitter in Millingen aan de Rijn benoemd.
En of het niet genoeg was werd ik vrijwillig ombudsvrouw voor de partij in ons dorp. Nu nog komen er mensen met vragen, bemiddeling of brieven die geschreven moeten worden bij me, maar dan is dat gewoon een persoonlijk initiatief, en niet meer als ombudsvrouw.
Overdag was ik moeder bij de kinderen thuis, deed de administratie in de praktijk, en beantwoorde de telefoon..
Op zich was dat een hele verandering voor me, want nu hoefde ik de facturen voor de patiënten van Jos niet meer s,nachts te maken, maar kon ik dat tussendoor gewoon overdag doen. Wel moest ik wennen aan mijn eerste computer, maar al snel zag ik de voordelen van het apparaat in, want nu hoefde ik niet elke factuur opnieuw naam en adres in te voeren, neen nu moest ik elke patiënt een eigen kenmerk geven en kon ik mezelf zo veel tijd besparen.Begon met nummer 1 en vandaag zitten we op patiëntnummer 9571.
In die tijd was er nog geen facturering programma voor een computer! Ja ja, je kunt het jezelf niet meer voorstellen, maar toch was het zo.
De beste vriend van Jos dhr Jan Andrik (helaas overleden) schreef zelf voor Jos een computer programma om makkelijk te kunnen factureren en voor de boekhouding.
We hebben pas geleden aan de zoon van Jan (ons aangenomen 4e kind noemen we hem altijd) Jules de tekeningen en ontwerpen van dit programma gegeven. Een bijzonder moment om een zoon die goed bevriend is met onze zonen een "piece of art"van zijn eigen vader weer terug te kunnen geven.
Zowel bij Jules als Jan zie je weer zo vader zo zoon, want ook Jules is bijzonder kundig met de computer.
Nou zul je zeggen daar is niet veel voor nodig voor zo,n digibeet als Tonny een kerel als Jules kundig te noemen op de computer, maar neen, let op mijn woorden van 'ons Juuleke' daar gaan we nog heel veel van horen. Mark my words.
In deze periode kreeg onze Tys zijn eerste liefdesbrief van de grote zus van Jules, dat was een briefje van Renee. Dat zijn momenten waarop je als ouder de dag wel zou willen inlijsten.
Maar kleine kinderen worden groot, en ook was dat zo bij ons in het gezin. In deze periode verloor Jos zijn beide ouders vlak na elkaar en kreeg onze hond Leda een nest met 7 identieke zwarte puppies, waar we het lom kindje Miloe zelf hebben gehouden.
Jos had al snel zijn agenda volledig volstaan met patiënten, en de werkzaamheden voor mij werden steeds moeilijker  te combineren met ons gezin. We hadden al hulp in huis om te poetsen, en enige tijd later ook administratieve hulp op kantoor zodat ik ook overdag bij de boys kon zijn voor een paar uurtjes.
In de periode 1994 was de wachtlijst voor nieuwe patiënten van Jos ongeveer 8 tot 9 maanden. Als je dan iemand aan de telefoon krijgt die dringend hulp nodig heeft, en die hulp bij jouw hoopt te vinden, en je moet iemand dan 8 a 9 maanden laten wachten, dat is niet leuk.
Hele drama,s en pogingen tot omkoping om maar eerder aan de beurt te zijn bij Jos.
Toen het wasbakje in het verhuurde bank gebouw was gevallen, wisten Jos en ik al dat we geen verlenging van de huur zouden toestaan, maar dat we het pand zelf in gebruik zouden gaan nemen.
En dus werd er eind 1994  een muur doorgebroken, zodat je vanuit het huis  naar het bank gebouw kon lopen.
Daardoor kwamen er ineens 4 kamers in de praktijk bij. Een van de kamers werd ingericht als Colon Hydro Therapie ruimte. In de volksmond darmspoeling genaamd. Vele jaren later zou een madam van de tv met een groot ego Patty Brard  een programma op tv  maken waar de darmspoelingen aan de orde kwamen.
De wijze waarop ze dit deed, daar zou ik graag eens een hartig woordje met haar willen spreken. Gewoon misselijk makend.


In oktober 1994 was de hele verbouwing een feit, en hebben we een 'Open dag' gehouden. We waren verbaasd over de aandacht die we kregen. Met de kermis in de zomer van 94 liepen er een aantal mensen langs ons pand , ik was boven op de slaapkamers bezig, en het raam stond open, en hoorde die dames zeggen, dit is het huis van de wonder dokter..
Jos deed niks wonderlijks maar was alleen anders bezig. Gericht op preventie bij de patiënten, en zocht indien mogelijk naar homeopatische en natuurlijke geneesmiddelen ipv de regulier middelen.
In die periode kregen we wederom met Mevr Miedema van de Inspectie Volksgezondheid te maken. Als inspecteur had ze Jos al eerder een vestigings vergunning gegeven voor zijn eigen praktijk in 1988, toen we al bij de Inspectie zaten voor het illegale hormoon preparaat in een eerder werk omgeving.
Echter nu had Mevr Miedema als Inspecteur Volksgezondheid een brief ontvangen van de huisartsen groep Milbergen.
De brief was ondertekend door een huisarts uit Leuth, die inmiddels door zelfdoding een einde aan zijn leven heeft gemaakt.
In de brief namens alle huisartsen stond dat de huisartsen behoorlijk 'last'hadden van de praktijk van Jos.
Ze wisten niet eens of hij wel een echte dokter was, werkte alleen maar overdag, hoefde geen weekend diensten te draaien, kortom 'hij haalt de krenten uit de pap', zo stond letterlijk geschreven.
In de brief verzochten de huisartsen of de inspecteur geen manier wist om Jos de polder uit te weren.
Mevr Miedema stuurde een kopie van de brief naar ons, en verzocht ons daarop te reageren!
Wij hebben toen een kopie van de artsenbull en vestigings vergunning van de Inspectie Volksgezondheid Gelderland en 2 kopien van uitnodigingen verzonden. die we al eerder aan alle huisartsen in de polder hadden gestuurd.
Ook hebben we een nieuwe uitnodiging verzonden om opnieuw een poging te wagen. Echter tot op heden is er geen enkele dokter uit de polder ooit komen kijken.
We hebben in begin januari 1995 dan ook de laatste keer gehoor gegeven aan een uitnodiging van de apotheek in Millingen aan de Rijn om naar de nieuwjaars receptie te komen.
Toen de plaatselijke apotheek in de polder kwam nam hij het geweldige initiatief om een nieuwjaars receptie te organiseren.
In het hotel was er ruimte voor koffie en daarna een borrel met bitter garnituur. En voor de kinderen een leuke speelhoek en video spelletjes. Jos en ik waren daar elk jaar naartoe geweest, zij het wel schoorvoetend, en elk jaar werd onze gang naar de receptie zwaarder, want we werden met de nek aangekeken, door de aanwezige artsen. De eerste keer was er niets aan de hand, men wist nog niet wie we waren, maar de jaren daarna werden we als melaatsen opzij gezet.
   Moedig als we zijn, hebben we elk jaar er toch voor gekozen om met moed in de schoenen toch maar te gaan.
Maar na de briefwisseling waar ik zojuist over schreef, was alle communicatie niet meer mogelijk. Jos en ik zaten tijdens de receptie meer in de kinderhoek dan ergens anders in de zaal.
Wij zijn daarom ook in 1995 halverwege de receptie opgestaan, hebben ons afgemeld bij de initiatief nemer Jaques, hem bedankt voor de edele pogingen, maar dat wij er geen gat meer inzagen en dus maar huiswaarts gingen.
Daarna zijn we nooit meer uitgenodigd voor deze nieuwjaars receptie.
In oktober 1994 werd ons Colon Hydro Apparaat geinstalleerd, ik had in Duitsland hiervoor een training met goed resultaat gevold, en mocht dus nu gaan spoelen.
Ook was ik in die tijd erg aktief met Herbalife. Klanten begeleiden en nieuwe distributie kanalen zoeken. Zo was er een training georganiseerd in Atlanta in Amerika. In deze stad was net de GeorgiaDome gebouwd, en Herbalife mocht een eerste try-out doen door met ruim 40.000 mensen een congres te volgen.
Voor mij een hele bijzondere ervaring. Waar ik het grote plaatje zag van mogelijkheden met dit bedrijf.
Bij thuiskomst stond me een neiuwe verrassing te wachten, maar daarover morgen meer.