12= De ruitjes jurk.

Hoofdstuk 12

Vandaag is het 11 November 2010
Rond de eeuw wisseling was het voor ons een bijzondere tijd. Als je achteraf kijkt realiseer ik me dat er veel dingen in een korte periode bijeen kwamen. Blijkbaar hadden we heel veel te leren en wisten wij niet waar het leslokaal was.
Zoals ik al schreef hadden we op de verjaardag van Tys op 6 september 1999 het voorlopige koop contract voor onze huidige lokatie getekend. Inmiddels was (welliswaar met de nodige problemen) uiteindelijk ons oude huis verkocht aan de project ontwikkelaar uit Den Haag. En hadden we een nieuwe hypotheek met bouwdepot voor onze nieuwe locatie getekend bij de bank.
Jos had in juni 1999 een training gegeven aan zijn eigen artsen vereniging. Hij is lid van de NAAV (Nederlandse Arts en Accupunctuur Vereniging) Ik heb altijd mezelf afgevraagd wat hij in deze club heeft gezien, want behalve veel contributie betalen heb ik geen effect van deze vereniging gezien. Voor de patiënten daar tegenover was het wel van belang, want als je als arts lid bent van deze vereniging kunnen de patiënten (gedeeltelijk) de factuur declareren bij de ziekte kosten verzekering.
Jos zelf heeft nooit enige steun of begeleiding van deze vereniging gehad. Hij heeft een paar collega artsen van deze vereniging op bezoek gehad nav alle rechtzaken die hem een hart onder de riem staken. Maar van bestuur niets. Neen, toen Jos in 2004 voor een jaar geschorst werd als arts, toen mocht hij op het matje verschijnen bij een delegatie van het bestuur. Zij hebben hem uitgelegd dat hij dus ook voor een jaar als lid uitgeschreven zou worden, omdat hij een jaar geen arts meer was. Nooit heeft het bestuur iets ondernomen om navraag te doen, steun te geven, het verhaal van Jos te horen of wat al niet meer zij. Heel teleurstellend in mijn ogen. Je bent mi ook lid van een vereniging, om zo gezamenlijk de belangen te behartigen van alle artsen die aanvullend alternatief werken. En niet alleen maar lidmaatschap betalen om zo een vergoeding voor je patiënten te bewerkstellingen.
Maar goed als je lid bent van een vereniging moet je een aantal dagen per jaar scholing volgen, en daarnaast zelf ook scholing geven over een onderwerp. Jos besloot in juni 1999 om dat over de frequentie therapie te doen. Hij had een sylabus gemaakt, en gaf op een zaterdag ongeveer 2 uur uitleg over deze nieuwe wijze van diagnostiseren.
In de pauze waren er verschillende bedrijven aanwezig die de aanwezige artsen proberen te overtuigen van het belang van hun producten. Zo ook die zaterdag van de scholing van Jos.
Een van de vertegenwoordigers heeft de syllabus verzonden naar een bevriend collega die weer contacten had met de pharmaceutische industrie.
Deze pharma industrieel heeft een vertegenwoordiger naar Millingen aan de Rijn verzonden om eens polshoogte te nemen of de frequentie therapie zoals Jos die ontwikkeld had niet te koop was.
Eind september 1999 zat deze meneer bij ons in de praktijk. Voor mij was deze man bijzonder opvallend, omdat hij een olie achtig donker bruine jas aan had, met een hele lange brede kraag. Ik geloof dat zo,n jas ook in een cowboy film voorkomt, waar zo,n 7 mannen op een rij staan die allemaal dezelfde oliejas aanhebben. De muziek in die film sprak mij ook erg aan, maar ik weet niet meer hoe die film heet.
Ik weet nog dat ik aan deze film moest denken, toen deze meneer op zijn afspraak kwam.
Hij was half Frans en half Hongaars. Wij spraken in het engels met elkaar.
Deze man vertelde dat hij een bedrijf had om patenten wereldwijd op te kopen, en die te vermarkten. En dat hij bereid was 4 miljoen gulden te betalen voor de rechten van het frequentie therapie programma. Jos en ik schrokken ons een hoedje. Dit was een van de laatste keren waarop ik me realiseerde hoe verkeerd ik het unieke brein van Jos heb ingeschat. Als een bedrijf zoveel geld wilde bieden, wat moest je dan allemaal wel niet kunnen doen met dit programma.
Wij hebben uiteraard bedenktijd gevraagd, en hij zou zich binnen 2 weken wel melden. In die twee weken kon ik alleen maar denken aan het geluk. We zouden ons nieuwe pand kunnen realiseren, zonder een nieuwe hypotheek af te sluiten.
   Jos daar tegenover gaf aan er niets voor te voelen. Hij zij dat hij bang was dat dit patent opgekocht zou worden, en vervolgens door een Pharma Industrie onder in de lade zou verdwijnen. Want door deze diagnose methode zou je heel vroegtijdig ziektes ook preventief kunnen opsporen. En zo veel geld besparen.
Jos zette het spoor dus op rood,. Hij ging niet accoord met de verkoop van het patent.
Zijn woorden waren 'Ik heb dit kind gecreëerd, en wil het ook tot wasdom brengen'.
Voor degene die ons goed kennen, weten jullie dat Jos het  unieke brein in onze relatie is, en ik ben de minister van financiën.
Vele uren hebben we die periode dan ook om de tafel gezeten om met neus in dezelfde richting te blijven staan.
Het is niet zomaar een kleinigheid als dit je geboden wordt, en een van de partners wel op het aanbod wil ingaan, en de andere niet.
   Ik heb 4 dagen nodig gehad om volledig achter Jos te gaan staan, en ook de test van ons aller regisseur hierboven te kunnen zien.
Heeft Jos zo,n uniek stel hersenen gekregen om er zelf financieel beter van te worden, of heeft hij deze gave gekregen om er iets goeds mee te doen.
Ik zelf kan nu zien dat behalve mijn ego, me ook het financiële gewin dwars zat. Ik zag alleen maar hoe ons ideaal (praktijk uitbreiden met nog meer mogelijkheden) met relatief weinig financieel risico te behalen viel.
Terwijl Jos al direct zag dat het ook een valkuil is, om zo alleen maar aan jezelf te denken, en je eigen belang voorop te stellen.
Nou weet je meteen wat me zo in deze kerel als partner aantrekt. Ik schreef al eerder 'Roomser dan de Paus'. maar zo liggen de principes van Jos nou eenmaal. Daar is hij gelukkig niet vanaf te brengen.
We hebben dus gezamenlijk na 2 weken bedankt voor de eer, maar zouden geen patent verkopen.
Het duurde tot 2007 dat we dezelfde meneer op een congres in Boedapest tegen kwamen. Door mijn slecht gehoor ben ik erg auditief ingesteld. In Boedapest dacht ik deze man aan zijn stem te herkennen. Pas na afloop van het congres, toen we naar een restaurant liepen, herkende ik ook de 'cowboy olie jas', ik wist  het toen zeker.
Ik was dus op mijn hoede en erg nieuwsgierig of deze man ons ook zou herkennen. Tijdens het diner heb ik er voor 'gezorgd' zoals vrouwen dat kunnen dat ik tegenover deze man aan tafel zat.
Na de soep heb ik hem confronteerd met mijn herkenning. Hij vertelde dat hij speciaal voor de lezing van Jos naar dit congres was gekomen. Hij volgde Jos al vele jaren via Internet, en had gelezen dat Jos in Boedapest een lezing zou geven over frequentie therapie.
In 1999 was hij door een opdrachtgever naar ons adres gezonden, om te proberen het patent te kopen. En zijn opdrachtgever wilde dit inderdaad opkopen en niet gaan vermarkten. Een concurrent uitkopen.
Maar zij hij toen, nu werkte hij voor zichzelf en wilde zelf aan de slag met frequentie therapie. Of we nu weer wilde verkopen, en hij bood daar ter plekken Jos en mij 4 miljoen euro. Ja je leest het goed nu was ineens de gulden een euro waard geworden.
Nu hoefde Jos niet twee weken te bedenken, en gaf aan dat het niet te koop was.
Ik heb die avond geen probleem gehad met de afwijzing van het bod, want ik had na bijna 8 jaar een bevestiging gekregen dat Jos toen in die tijd gelijk had gehad.
Deze meneer was dus onverrichte zaken naar Boedapest gegaan, zonder een deal te kunnen sluiten.
Maar nu weer even terug naar eind 1999. Geen patent verkoop voor de eerste keer. We storten ons in een bouwproject en dan.........................
Valt er een brief in de bus van de bank. In die brief stond dat wij een zakelijke hypotheek op ons pand hadden, en dat de bank eenzijdig het contract beëindigde.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
In eerste instantie dachten we dat het een foutje was, je belt op en krijgt te horen dat er geen vergissing is, maar realiteit. Het bouwdepot voor de op hande zijnde bouw is gesloten. Precies 2 dagen nadat het pand wat we gekocht hadden was gesloopt met het geld van de verkoop van ons oude pand.
Bij een prive hypotheek kan dat niet, maar bij een zakelijke hypothek kan de bank inderdaad zonder opgaaf van redenen een verstrekte hypotheek stopzetten.
Kun je indenken hoe de situatie is. We hadden een pand waarin we woonden en werkte. Dat pand was verkocht aan de project ontwikkelaar uit Den Haag. Wij betaalde tijdelijk huur om in ons oude pand te kunnen blijven wonen en werken totdat de nieuwbouw klaar zou zijn.
Het nieuw pand zou moeten worden verbouwd, en dus waren er muren gesloopt, zodat alleen de voorgevel en een stukje van de zijgevel nog overeind staat.
Verder is je nieuwe pand dus ineens een bouwval. We hadden een convenant (contract) getekend met zowel de aannemer als de installateur. Daar zit je dus ook aan vast. Zij willen hun winst ook opeisen als je de afspraken niet nakomt zoals in het contract staat.
   Ineens heb je niets meer. Je spaargeld en huis zijn opgegaan in de aankoop van een nieuw pand, je breekt vervolgens het nieuwe pand af. Je hebt een bouwval overgehouden, en dan zegt de bank dat het bouwdepot op slot zit.
Zowel de aannemer als de installateur hadden al veel materiaal en onderdelen op het bouwterrein gebracht, en nu kwam er ineens een groot hek om het gebouw te staan, met een slot erop. Aan het slot ging een bordje met de term 'retentie recht'.

Retentierecht

Retentierecht; een uitstekend pressiemiddel

Inleiding

Het retentierecht is kort gezegd de bevoegdheid die aan een schuldeiser toekomt om de nakoming van een verplichting tot afgifte van een zaak aan zijn schuldenaar op te schorten, totdat zijn vordering wordt voldaan. De wet bepaalt in welke gevallen het retentierecht mag worden uitgeoefend. Dit volgt uit artikel 3:290 van het Burgerlijk Wetboek. Het retentierecht werkt ook tegen derden die een recht op de zaak hebben. Ook derden zullen moeten dulden dat er geen afgifte van de zaak plaatsvindt, zolang de vorderingen van de schuldeiser niet zijn voldaan.

Dit wil dus zeggen stel dat er een faillissement komt, dan mag de aannemer en installateur eerst zijn eigen spullen die nog niet vast zitten in of aan het gebouw weer weghalen voordat andere schuldeisers betaald worden.

De aannemer en installateur hebben ons heel menselijk behandeld, maar moesten ook hun eigen belangen beschermen natuurlijk. Vandaar dat er een advocaat optrad namens de gedupeerde en zo moesten we proberen tot een oplossing te komen.

De Gelderlander krant smulde natuurlijk van dit verhaal. Ik zag een keertje de conciërge van de basisschool met een woordenboek in zijn hand bij ons hekwerk staan. Hij moest eerst het woord retentierecht opzoeken!

Samen met onze advocaat zaten wij een maand voor de eeuwwisseling ons faillissement voor te bereiden in plaats van een eeuw wisselings feest voor te bereiden.

Begin November 1999, dus nu ongeveer 11 jaar gelden heb ik een ruitjes  jurk aan getrokken, een boodschappentas meegenomen. Een leesboek en flesje water in de tas, en ik ben naar Amsterdam gegaan, naar het hoofdkantoor van de bank die ons bouwdepot had geblokkeerd.

Ik had geen afspraak gemaakt, maar ben zomaar naar binnen gegaan. Ik wilde niet zakelijk of streng overkomen, vandaar de ruitjes jurk. (die heb ik nog steeds bewaard). Ik vroeg of ik de directeur mocht spreken voor maximaal 5 minuten.
   Ik heb zelf maar meteen gezegd dat ik zo wie zo niet eerder weg zou gaan voordat ik de directeur te spreken kreeg. Ik zou niet uit mezelf weggaan, en als ze me wilde laten verwijderen dan moesten er minstens 3 agenten aan te pas komen, want ik was sterk. ahum
Na ruim 2 uur wachten kreeg ik dan 5 minuten de gelegenheid om de directeur te spreken.
Wat daar uitkwam, dat vertel ik je morgen.