Hoofdstuk 15
Het is vandaag 17 November 2010.
Na de eerste week logeerpartij van Silvia in ons huis in mei 2001 kwam ze elke week op maandag weer graag terug. In het begin kwam Nol haar op donderdagavond ophalen, maar na verloop van tijd kwam hij pas op vrijdag Silvia ophalen. Nol ging aan het eind ook graag een avondje weer stappen met zijn vrienden in de kroeg.
Soms bleef Nol op donderdagavond bij ons slapen, en reden ze samen op vrijdagochtend weer terug richting Amsterdam. Silvia wilde graag naar huis omdat ze de kat erg miste. Maar ook omdat de dochter van Nol uit zijn eerdere huwelijk in het weekend bij haar vader op bezoek kwam.
Silvia vond dat hardstikke gezellig met een jonge puber te tuttelen. Ze wilde in het weekend dan ook graag naar huis.Als Nol een avond bij ons bleef logeren, dan bewaarde we het avondeten voor hem, dronk met ons een pilsje mee, en zat op het balkon een jointje te roken samen met Silvia.
Ik heb direct in het begin al aangegeven dat wij geen toestemming geven voor roken in huis, dus dat moest op het balkon gebeuren, en dat wij absoluut niet wilde dat bij het opsteken van een joint onze toen nog jonge kinderen aanwezig zouden zijn. Moet zeggen dat Nol dat altijd heeft gerespecteerd. Silvia gaf aan dat ze dit deed tegen de pijn!
Bijna elke week kwam Karin Mellisant de vissagiste en vriendin van Silvia bij ons langs om de haren te wassen en nagels te manicuren. Silvia had altijd op donderdag de afspraak met Karin bij ons in huis, want ze wilde in de avond er mooi uitzien als 'haar Nol' weer terug kwam. Ze had dan alles weer perfect op orde.
Voor Silvia was dat een periode waar ze heel selectief met contacten omging. Als haar mobiel rinkelde, dan keek ze eerst wie er belde, en besloot dan ja of neen om de telefoon op te nemen. Ik ben er zelf getuige van geweest dat ze Haye van de Heide telkens negeerde evenals Gijs de Lange en haar tante. dat waren mensen waar ze niet mee wilde praten. En dus deed ze dat ook niet. Moeder Lenie werd door haar buren gebracht, en bleef 2 nachtjes bij haar dochter logeren. Moeder Lenie verzocht mij of ik mee wilde helpen om Silvia te kunnen overtuigen dat ze haar zus (de tante)) toch te woord zou staan. deze tante had namelijk een zoon die ook arts is, en die wilde heel graag met Silvia spreken, en haar bezoeken.
Ik heb Silvia later van het verzoek van haar moeder verteld, en ze gaf aan dat ze daar absoluut geen behoefte aan had. Ze vertelde dat het juist deze tante was die ze voor ogen hield als ze een of ander typetje moest spelen op toneel, want dan kon ze heel goed een 'kak madam' spelen. Ooit toen Silvia nog klein was waren haar ouders vanuit de randstad naar Boxmeer verhuisd. Haar vader werd kok in een zorginstelling. In de ogen van de familie een baan zonder toekomst. Moeder Lenie nam haar toen nog jonge dochter mee per trein en tram op bezoek vanuit Boxmeer weer richting Randstad. Toen ze bij de tante aan de voordeur aanbelde, zei deze dat ze op dat moment bezoek hadden en dat Lenie en Silvia daar niet bij paste. En dat ze dus maar weer naar huis toe moesten gaan.
Voor Silvia was dit als jong kind een ervaring om nooit te vergeten. Haar moeder huilde in de tram en trein van ellende, en Silvia begreep later pas wat er werkelijk was gebeurd. Ze waren niet goed genoeg. Ze zei dan hoef ik maar aan die dag te denken, en dan kan ik alle 'kak' van de wereld spelen.
Als ze dan zoiets vertelde dan speelde ze bij ons in huis ter plekke zo'n dame. Voor onze jongens natuurlijk iets om van te smullen.
Na 3 weken toen Silvia in het weekend in Amsterdam was belde Maria op. Dit was een vroegere collega van me in de tijd waarin ik als weekend hulp in een bejaardenhuis in Arnhem werkte. Maria was vroeger non geweest in een klooster. Werd als non aan het werk gezet in een bejaardenhuis als directrice waar ik weekendhulp werd. Maria was vroeger verpleegkundige geweest in een ziekenhuis in Utrecht. Ze was in die tijd 84 jaar en ik had en heb nu nog steeds regelmatig kontakt met haar. Maria vertelde dat ze in Nijmegen op het station gevallen was, omdat ze die nieuwe bijna glazen stoeptegels niet goed gezien had. Ze was op weg geweest naar Millingen aan de Rijn, maar nooit aangekomen omdat ze per ambulance naar het ziekenhuis moest. Ze had daar haar sleutelbeen gebroken.
Een alleenstaande vrouw van 84 met een gebroken sleutelbeen geen familie in de buurt. Dus Maria MOEST naar een bejaardenhuis verhuizen totdat ze zelf weer alles kon. Maria woonde tot aan die tijd zelfstandig, kookte elke dag zelf, en deed veel vrijwilligerswerk voor ouderen in haar eigen omgeving.
Maar nu had ze zelf hulp nodig en zat ze in een bejaardenhuis. In oosterbeek was een tehuis waar een grote verbouwing op hande was. Men had nog 1 etage in gebruik als bejaardenhuis, en de rest daar was geen bewoner meer te vinden voor de komende tijd.Zij had daar voor 2 maanden een logeerkamer gehuurd.
Toen Jos en ik thee kwamen drinken bij Maria, had ze haar koffer al laten pakken, ze had zichzelf al afgemeld bij de receptie. Ze zou voorlopig bij ons gaan logeren. Jos en ik wisten nog helemaal niets, maar waren verrast van haar kordaat optreden. Natuurlijk zeg je dan geen nee.
Een lieve vriendin die ik al vanaf mijn puberteit kende, die was natuurlijk welkom bij ons. Dus zo kwam het dat na 3 weken Silvia een maatje overdag had. Maria en Silvia hielpen elkaar. Maria kon geen brood smeren terwijl Silvia dat wel kon. Maria kon heel goed en lekker koken, terwijl Silvia dat nooit had gedaan.
Bedenk eens even dat je zo 2 dames in je keuken hebt zitten waar de bejaarden Maria aan Silvia moet leren om te koken.
Silvia kwam een keertje van een weekend terug en had een zak citroenen mee gebracht. Iemand had haar verteld dat elke dag 2 citroenen uitpersen en drinken gezond voor je is. Alleen al door dit te schrijven komt er spontaan speeksel bij me vrij, terwijl Silvia dat zonder blikken of blozen kon drinken.
Maria moest geholpen worden met douchen. Ik had nog nooit behalve onze kinderen geholpen met douchen. Maar als volleerd verpleegkundige kon Maria mij goede instructies geven hoe ik haar kon helpen en weer aankleden. Met z'n drietjes hebben we dan ook menigmaal staan lachen gieren brullen op de badkamer om elkaar zo te helpen.
Silvia en Maria waren beide erg gelovig, en het was dan ook heel bijzonder om mee te maken hoe die twee uren achtereen op ons balkon in de schaduw in gesprek waren.
Voor Silvia was het elke week weer heel erg genieten dat de pers haar nog niet gevonden had. Een keer tijdens haar bezoek bij ons verscheen er een artikel in een roddelblad dat Silvia hardstikke gelukkig thuis was en lekker aan het koken was voor Nol. Ze had net een nieuwe manager in die tijd, en zoals ze reageerde die kan ik nog van alles wijs maken. Naar aanleiding van dit gesprek met haar manager was dit artikel verschenen. In werkelijkheid zou Silvia volgens eigen zeggen zelfs water nog laten aanbranden.
Op een dag belde Jomanda naar de praktijk en vroeg me of ze op bezoek mocht komen. Silvia had haar ons nummer gegeven, want wij moesten daar volgens haar wel toestemming voor geven. Ik reageerde direct naar Jomanda dat ze natuurlijk van harte welkom was als vriendin van Silvia, maar dan wel in gewone kleren en dat ze de blauwe jurk aub thuis moest laten.
Jomanda kon daar mee instemmen, en zo kwam ze een dagje op bezoek. Voor onze kinderen was ze gewoon Joke en was ze een vriendin van Silvia. Die vonden daar niets speciaals aan. Wat voor Niek wel bijzonder was dat deze mevrouw ook vegetarisch was, en hij had nog niet eerder volwassenen ontmoet die net als hij geen vlees eet.
Niek ik dol op pizza, en had aangegeven dat hij met Silvia en Arjan een vriendje van school voor de hele groep zelf pizza zou maken. Jomanda at die dag ook mee.
Hij had een hoek van een plaat vegetarisch gemaakt, en de rest bevatte wel vlees. Mooi een randje deeg opgezet zodat hij en Jomanda daar van konden smullen.
Ik zag duidelijk dat Silvia trots was op 'haar jongens' tov Jomanda. We zaten met z'n allen aan tafel, inclusief het schoolvriendje Maria, Silvia, Jomanda . Tot op de dag van vandaag zitten we nog steeds met bijna 10 mensen elke dag aan tafel tijdens het diner. Dat is hier nog steeds de gewoonste zaak.
Een ander keer kwam Marnix kappers bij Silvia op bezoek, ook hij bleef mee eten. Maar die werd wel herkend omdat Marnix in een kinderprogramma meedeed. Dat vonden onze jongens een hele eer om met hem aan tafel te zitten.
Gezellige tijd was dat met z,n allen naar de Miss Millecam show kijken na het avondeten. Op balkon van het mooie weer genieten. Onvindbaar voor de pers..
Toen vertelde Silvia dat ze Nellie Freida (Ma Flodder) goed kende, en dat dit een vriendin van haar was. Nol en Silvia waren van plan om in de zomer te gaan trouwen, en dan zouden de jongens wat liedjes spelen tijdens de kerkdienst. Maar ook beloofde Silvia dat ze dan onze jongens zou voorstellen aan Nellie. Voor onze knullen kon de dag niet meer stuk. Zij genoten altijd van de Familie Flodder op tv, en vooral van die opa en van Ma Flodder. In 2008 hebben we zelfs een Flodderfeest gegeven, waar iedereen gevraagd werd om verkleed te komen als een figuur uit de familie Flodder. Daar zijn hele mooie foto's van waar onze neefjes Joost en Guus als Kees verkleed zijn. Ik was natuurlijk Ma Flodder incl sigaar.
Moeder Lenie kwam regelmatig op bezoek, en dan bleef ook de familie Hoogers (buren van Lenie) bij ons mee eten. Zoals gebruikelijk is iedereen welkom, en veel is mogelijk.
Onze gastvrijheid is echter niet grenzeloos, want ik kan me in de afgelopen 25 jaar toch ook een aantal keren voor de geest halen dat ik gasten verzocht heb ons huis te verlaten. De gastvrijheid was over. Dus ook wij stellen onze grenzen.
Mijn blog heet de grens voorbij, omdat ik van mening ben dat alle grenzen in menselijkheid allang gepasserd zijn. Om een gezin bijna 10 jaar te gijzelen in zo'n juridisch traject. En waarom, omdat Jos een succesvol arts is, die een uniek brein heeft. Vele tevreden patienten heeft en een mooie bloeiende praktijk heeft op complementair gebied.
Maar ook heet mijn blog de grens voorbij omdat onze praktijk De Grens heet. De Grens is een verwijzing voor de reguliere alsmede complementaire werkwijze van Jos. En tevens omdat we net 2 km van de Duitse grens vandaan wonen.
Maar vooral omdat De Grens als praktijk nog lang niet voorbij is.
Morgen is onze advocaat Hans Anker aan de beurt om zijn pleidooi te doen. Hans heeft 2 uur spreektijd gevraagd, en daarna mag Jos nog het woord nemen. Daarna is het afwachten tot 2 december op de uitspraak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten