3= Op konijnen jacht

Hoofdstuk 3

Vandaag is het maandag 1 november 2010.

Om jullie een idee te geven hoe wij ooit bevriend zijn geraakt met onze vriendin Silvia Millecam, moeten we nu inmiddels terug naar de jaren 80 van de vorige eeuw. Wat klinkt dat he.

Jos was in 1988 zoals ik al eerder schreef plots zonder werk. Hij was thuis nu als huisman, en ik werkte op een middelbare school in Nijmegen voor moeilijk lerende en moeilijk opvoedbare pubers. Ik gaf eerst les in handvaardigheid en economie. Later had ik ook  mijn opleiding achter de rug voor Onderwijs Manager en kreeg een vervangende baan aangeboden als vervangende direkteur aangezien de toemalige direkteur op die school als full time wethouder in de plaats Cuijk aan het werk ging.
 Ik moet zeggen dat ik in die tijd echt genoten heb van de kookkunst van Jos. Wat is er nou fijner dan elke dag thuis te komen en het eten staat al dampend op tafel voor je klaar.
   Jos kocht in het voorjaar 1988 zijn eerste computer een Commodore 65 en ik dacht dat het een bevlieging was, of zomaar een speeltje om overdag zoet mee te zijn! Wat een inschattingsfout van mij... Hoe anders kunnen de dingen lopen. Als ik onze zonen vertel dat ik pas op mijn 30e jaar voor het eerst achter een computer zat dan kijken ze alsof ze water zien branden. Is natuurlijk ook vreemd als je de jongeren nu tekeer ziet gaan met computers en telefoon en alle gadgets. Zij kunnen het tijdperk van voor de computer bijna niet voorstellen. Als ik dit schrijf realiseer ik me ineens dat ik net zo ga klinken als mijn ouders toen ik puber was. De "beatmuziek" kwam in de mode, en mijn ouders spraken alleen maar over die goede oude tijd, waarin de muziek nog goed was om te horen. Niet op z'n achterhoeks gezegd die "ketelmuziek" zoals mijn ouders dat noemde. Ga ik dan toch oud worden!?
Maar goed Jos kocht zijn eerste computer en kocht daarna  in Doetinchem een tweede hands EAV meet apparaat.
Dat is een meet apparaat om met behulp van stroom elektronisch accupunctuur metingen te doen bij mensen.
In 1988 waren er nog maar weinig mensen in Nederland die een computer in huis hadden. Ik weet nog dat vrienden bij Jos op bezoek kwamen om zijn computer te bezichtigen. Jos kreeg als eerste een mevrouw uit Millingen aan de Rijn aan de deur die hem vroeg of hij haar kon helpen met haar klachten. Deze mevrouw had in die tijd zelf een cafe, en moest vanwege allerlei klachten waarschijnlijk haar cafe gaan verkopen.
Ze stond met haar man bij ons aan de voordeur, en zat even later in de woonkamer met een kop koffie en deed haar verhaal. Ze had gehoord dat Jos arts was en iets 'wonderlijks deed'. Zij had geen uitweg voor haar klachten en vroeg of hij haar wilde helpen. We hebben voor de volgende dag afgesproken. De box waar Tys in lag werd van de woonkamer naar de keuken verhuisd, en de computer met meet apparaat kwam in de woonkamer te staan. Op een tijdstip dat ik thuis was is Jos toen van start gegaan met zijn eerste patient. Wie had dat ooit kunnen bedenken dat dit op de dag van vandaag is uitgegroeid tot een patienten bestand met de teller op 9567. Op het moment als ik dit schrijf is Jos aan het werk anno 2010 met een nieuwe patient die als nummer 9567 krijgt. Maar goed, deze mevrouw die zich als eerste had gemeld was snel hersteld van haar klachten, en stuurde klanten uit haar cafe ook naar Jos. Daarna zagen we familieleden met dezelfde achternaam en mensen uit dezelfde straat, zich aanmelden als patient. De sociale kaart van deze mevrouw was prachtig te volgen.

Als snel kon Jos niet meer volstaan met mensen te ontvangen in de slaapuurtjes van onze toen nog kleine Tys. Hij zal het vreselijk vinden om dit te lezen, die kleine man van toen is inmiddels een pracht grote kerel geworden. Die in alles als twee druppels water op z'n vader lijkt! We hebben oppas in huis gehaald zodat Jos ongestoord kon werken met zijn patienten.
   De woonkamer voldeed niet meer als praktijk, want de keuken was inmiddels ook al in beslag genomen als wachtkamer. Wij hebben dan ook tot op de dag van vandaag verschillende patienten die in onze prive keuken op Jos als dokter zaten te wachten, en in de tussentijd met onze zoon speelde. Dat kan natuurlijk niet lang duren, en dus besloten we om een kleine verbouwing te starten in ons huis om zo een eigen wachtkamer, een kantoor en een spreekkamer te organiseren. De rest van de ruimte die we over hielden hebben we tijdelijk verhuurd aan een bank. Ik herinner me dat ik toch met een minder rustig  gevoel sliep wetende dat je een bank met een immense safe in je pand hebt zitten. Na ongeveer 3 maanden viel er een zeepbakje van de bank midden in de nacht op het aanrecht. (zuignapje had losgelaten). Jos en ik zaten stijf in ons bed, en de honden blafte als gekken. Later werd de praktijk van Jos te klein met een spreekkamer, en hebben we de bank ruimte weer zelf in gebruik genomen. Wel zo relaxed in de nacht hihi.
   Vanuit mond op mond reclame is zo ook de vader van Silvia Millecam als een van de eerste patienten bij Jos terecht gekomen. In het vroege begin kwam Silvia al direct mee, omdat ze erg betrokken was bij haar ouders, maar ook omdat ze gewoon nieuwsgierig was naar een dokter die in de huiskamer werkt. Silvia zat dus als een van de eerste bij ons in de keuken met onze zoon te spelen. Dronk een glas thee en was heel gezellig in het contact. Haar relatie met ons is daaruit onstaan. Al snel daarna kwam ze gewoon bij ons op bezoek als vriendin. Even voor de duidelijkheid, Silvia had zich niet als patient gemeld, dat kwam pas vele jaren later. Voorlopig was ze gewoon een vriendin die op bezoek kwam. Ze genoot zichtbaar van het kontakt met onze Tys, hij was altijd haar lieveling. Ruim 12 jaar later,  toen ze 4 maanden bij ons logeerde zei ze me vaak dat ik niet zo streng moest zijn voor 'haar Tys', ze kwam altijd graag voor hem op, en vertroetelde hem als baby en klein jochie. Ook voor Bart en Niek was ze erg lief, maar je zag altijd dat ze voor Tys een extra 'iets' voelde. Later had Bart hetzelfde met een collega van Jos die bij ons kwam logeren uit Los Angeles. Deze mevrouw was in Amerika een bekende oncolloge en had over Jos en zijn werk gehoord. Ze kwam naar Nederland en wilde graag een paar dagen over de schouders van Jos meekijken hoe hij met zijn patienten aan het werk ging. Voor ons reden om Maria, want zo heet ze, uit te nodigen om die paar dagen bij ons in huis te logeren. Zo zou ze na het spreekuur met Jos in de avond meer uitleg en inzichten kunnen krijgen van zijn manier van aanpak en behandelen van patienten.
   Ook Maria zat bij ons gezin toen aan tafel, en daarna is ze nog vaak over gekomen uit Amerika, met haar kinderen, vriendin of andere familie leden. Maria besloot om haar werk in het ziekenhuis in Los Angeles te stoppen en ook een eigen prive praktijk te starten. In die overgangs periode was ook zij ongeveer 3 maanden bij ons in huis. Maria had/heeft duidelijk weer een extra dimensie met onze Bart. Voor onze zonen was de logeer partij van Maria altijd erg leuk en gezellig. Maar haar kookkunsten, daar konden ze minder waardering voor opbrengen. Maria kookte namelijk altijd peruaans eten. Dat wil zeggen rijst, met aardappelen en bonen. Na 4 dagen begonnen onze zonen dan zelf maar te koken, aangezien ze de groentes misten, en meer dan genoeg hadden van de rijst, bonen en aardappelen. Maria is tot op de dag van vandaag altijd verbaasd gebleven waarom onze kinderen zo graag zelf in de keuken koken. Zo jong en dan al koken. Niks zeggen tegen haar hoor hahaha.

Wat ik ermee wil zeggen is dat wij altijd al heel gastvrij waren, en geloof dat wij dat tot op de dag van vandaag nog steeds zijn. Dus toen Silvia nog maar korte tijd te leven had, was het voor ons niets nieuw om haar als vriendin in huis op te vangen. Wij deden dat altijd al, zoals jij misschien ook wel weet. Wel hebben wel altijd een duidelijke scheiding gemaakt tussen prive en praktijk. Van alle ruim 9500 patienten zijn er geen 20 mensen die ook prive bij ons in huis komen. Tja sommige mensen zijn zo speciaal voor ons geworden, dat zijn heel dierbare vrienden. Ik denk dan aan Wouter S. hij is een vriend voor het leven voor Jos en mij geworden. Kwam eerst zakelijk bij ons binnen, is vriend geworden en daarna patient bij Jos geworden.
Mag je dan iemand niet meer prive in huis ontvangen? Wij  zouden  voor deze vriendschap met Wouter onze hele praktijk opzij zetten. Zo belangrijk is voor ons deze vriendschap.
   Zo was dat natuurlijk ook met Silvia. Zij was een vriendin geworden en kwam lekker even op bezoek en genoot van ons contact. Ik denk dat ze zich zo op haar gemak voelde bij ons, omdat onze kinderen er geen weet van hadden dat hun speelkammeraadje een bekende Nederlandse was. Maar ook voor Jos en mij was dit geen thema. Ik moet daarbij aan mijn vader denken, hij had altijd heel veel commentaar op mensen op zijn werk, die gebruik maakte van privileges. Pa had daar een mooi woord voor: "de hoge köp", hij bedoelde dat een directeur of hoog geplaatst iemand vergeet dat je in beginsel ook maar gewoon mens bent. Hij zij dan altijd als die ''hoge köp naar het toilet gaat, doen ze ook hetzelfde als jij en ik". Mij heeft die relativering altijd erg geholpen. Als ik later een presentatie moest geven en er zo'n 300 tot 500 mensen in de zaal zaten, dan dacht ik altijd aan die woorden van mijn vader. Dan was mijn stress om voor een groot publiek te spreken ineens verdwenen, want, we zijn allemaal gelijk.
   Voor ons was het dus ook geen enkel thema dat Silvia bij de tv werkte, of een bekende nederlandse was. Voor ons was ze gewoon Silvia. Ik kan me in deze dan ook voorstellen hoe bekende nederlanders daar wel vaak last van kunnen hebben. Voor die mensen is het erg belangrijk om ook vrienden te hebben die je nog als gewoon jezelf zien, en niet als een ster. Ik ben en blijf zelf ook nog steeds Tonny van Dies van de witte Jan uit Loo. Daar ben ik trots op, en zal dat ook altijd blijven.

Silvia kwam een keertje bij ons binnen stappen via de achterdeur, toen ik net bezig was ons konijn te knippen. Wij hadden een mooi wit angora konijn met de illustere naam Didi. Elk half jaar mocht ik daar de haren van knippen en later gebruiken om te spinnen en iets moois van te breien of haken. Silvia was eigenlijk al nergens meer verbaasd over in ons gezin, maar een konijn knippen daar heeft ze wel een half uur schaterend van het lachen bij ons aan tafel gezeten. Ze heeft geholpen om Didi vast te houden, en later heb ik nog ooit een handtasje voor haar gemaakt van de angora wol van Didi. Dat konijn bleef wel een rol spelen in ons kontakt met Silvia, want meer dan eens moest ze met Niek onze jongste zoon op jacht, als Didi uitgebroken was. Haar gegiebel en plezier op konijnen jacht was al een vreugde op zichzelf. Op de grond onder de struiken een net kaal geknipt konijn te proberen te vangen. Onder de modder weer triomfantelijk Didi in haar hok stoppen en daarna met onze jongens chocomel drinken met speculaas. Silvia gaf vaak aan dat ze dat beeld graag voor ogen hield als ze aan ons dacht.